Mindset

Ik merk dat ik langzaamaan me begin aan te passen aan het ritme van het land. In plaats van te denken "ik moet, ik moet" denk ik steeds meer "wat zal ik vandaag gaan doen".
Een voorbeeld: gisteren was ik met de boot weggegaan en ik dacht morgen doe ik dat weer, want er zijn nog 3 trips te maken met veel moois te zien.
Helaas was het vandaag half bewolkt. Ik meteen chagrijnig omdat mijn plannen half in het water vielen. Na 1 uurtje had ik gelukkig iets van ik kijk wel wat ik vandaag ga doen.
Uiteindelijk werd het een dagje naar het strand, maar niet zomaar een strand, maar naar Starfish Beach, zeester strand.

Het avontuur, bijna alles voelt aan als een avontuur, begon met het regelen van vervoer. Je kunt daar komen met een 10 personen bus. Voor $5 dollar wordt je heen gebracht en opgehaald. De chauffeur had in de gaten dat het vandaag niet druk zou worden, dus maar gas erop. Bij 3 klanten wilde hij vertrekken. Bij de andere passagiers zat Pedro, de onderwijzer van gisteren uit Barcelona en een verpleegster uit Finland die voor 6 maanden van de VS naar Chili aan het reizen was.
We gingen op pad. Alleen de chauffeur wilde toch nog wat meer verdienen en reed langs een paar hostels om te kijken of hij wat klanten kon strikken, dit lukte niet. Hij nam wel een moeder met een kleine bij zich mee om een stukje verderop af te zetten. Na 15 minuten kwamen we langs de plek waar we opgestapt waten. Loslaten zei tegen mezelf.

We gingen Bocas uit op weg naar het strand langs een kronkelweg vol met gaten. Na 5 minuten wist ik weer waarom ik nooit naar de kermis in Tilburg ga. Onze man kende of de verkeersregels niet of dacht dat ze niet voor hem golden. Inhalen in de bochten, rijden op de linkerhelft van een tweebaansweg, van links naar rechts rijden zonder reden. Het was dat ik vroeg ontbeten had.
Ik dacht bij mezelf lachen en zwaaien (prijsvraag 2: uit welke film ?).

Bij het strand aangekomen konden we kiezen tussen een watertaxi of 15 minuten wandelen langs het water en koskospalmen om bij de zeesterren te kunnen komen. We gingen voor het laatste wat zeer de moeite waard was. Om je heen zagen we kokosvruchten (zeg je dit zo ?) die we zo konden plukken.
Eenmaal bij de plaats van bestemming klonk old good Bob Marley uit de luidsprekers van de vele eettentjes die langs het strand stonden.
Eenmaal in het water kwam ik achter waarom het strand zo heet, ik kon bijna niet lopen zonder op een zeester te staan. Overal lagen ze.

Na wat gelegen te hebben, ben ik maar gaan kijken in de verschillende eettentjes wat er allemaal te bestellen was. Mijn oog viel op een serveerster die eruit zag alsof ze van lekker eten hield. Ik dacht daar moet het eten wel heel lekker zijn.
Ik ging voor kreeft. Ik had het nooit gegeten, de entourage was goed, het was net gevangen en de prijs was goed, dacht ik. Maar $15.
Het was lekker.

Ondertussen begon een beetje te miezeren, maar die gekke Panamezen bleven staan. De vrouwen bleven bij een leuk nummer wiebelen met de billen, de mannen gewoon kletsen met een biertje in hun hand.

We hadden afgesproken met onze chauffeur dat we om 15.30 uur opgehaald wilden worden en hij was er op tijd, dik zelf.
Ik had bedacht om voorin te gaan zitten om de terugreis te filmen, zodat de thuisfront kon zien wat ik schrijf.
Soms maakte ik een grap tegen de chauffeur, maar hij snapte ze niet. Het zij zo.

Na het douchen ben ik het dorp in gegaan om te eten. Tegenwoordig eet ik 's middags warm en in de avonden of een lekker broodje of iets lichts. In Panama eten ze 2 keer per dag warm, maar dat trek ik niet.
Onvoorstelbaar wat je hier allemaal tegenkom. Surfdudes op hun longboards overal tussen skaten, oude mannen met lange grijze haren in Hawaii blouses, veel reggaemannen die wat stuff te koop aanbieden, veeeeel Israelis, gepensioneerde Amerikanen, backpackers, Panamezen scholieren/studenten die het schooljaar afsluiten en een oude Panamees uit Holland.

Alles bij elkaar weer een dag om in te lijsten. Morgen maar kijken wat het met zich meebrengt.