Islas de las Perlas

Vanmorgen vroeg opgestaan. Ik wilde gaan voor de optie eiland.
Ik had gisterenavond via internet een ticket moeten bestellen, maar ik wist toen niet wat ik ging doen. De passagiers moesten zich vandaag om 7.30 uur melden bij het Trump Ocean Club in een van de meest luxueuze hotels doe Panama rijk is.
Ik kon pas om 7.00 uur ontbijten en na snel een paar broodjes naar binnen gepropt te hebben, ben ik maar op pad gegaan.

Tot vandaag was ik zeer tevreden over mijn hotel, maar de volgende keer ga ik bij Trump overnachten, wat een luxe. Wel eerst de loterij winnen.
Gelukkig kon ik nog mee. Volgens mij waren een paar van die gasten van mijn ketting terug gekomen uit San Blas, het was een goed begin van de dag.
Ik had de keus tussen alleen een retourtje of een all in ticket, tocht plus verblijf aan het strand van een van de hotels van het eiland plus middageten.
Ik ging voor het eerst, wilde zelf kiezen waar ik ging liggen en wanneer ik ging eten.

De Pareleilanden zijn een archipel van ongeveer 200 eilanden waarvan de helft bewoond is. Vroeger werden deze eilanden bewoond door piraten en parelduikers, in 2006 werd hier Expeditie Robinson opgenomen.
Ik koos voor Isla Contadora, het eiland waar vroeger de parels en het goud geteld werden.
Rond deze eilanden zijn in de paartijd (juni/juli) veel walvissen en dolfijnen te spotten. Ik hoopte natuurlijk dat er een paar trage bij zouden zitten.
We gingen op weg met een man of 70 (goed business). Er was plek op het achterdek voor maar een man of 10 en ik zat er bij.
Velen gingen slapen, lezen of een boek lezen. Ik niet, want ik was op zoek naar iets moois. Ik raakte aan de praat met 2 Italiaanse zussen (nee niet dat moois).
Eentje woonde hier met haar man en de andere was op bezoek met haar man en kinderen.

Als een piraat stond ik op wacht, helaas niet in een kraaiennest, maar aan de zijkant van het boot. Wat als aan de andere kant iets te zien zou zijn ? Niemand zou het opmerken en de anderen waarschuwen. Ik leek op de hoofdpersoon van Assssins Creed, The Black Flag.
Ik had geluk ik heb twee maal dolfijnen gespot. Maar nog voordat ik mijn lens op ze gericht had, waren ze weg. Die beesten komen maar heel even naar boven om te ademen en zijn vliegensvlug.
Helaas geen walvis gezien.
We legden na 1.45 uur aan op het eiland Saboga, daar gingen wat mensen uit. Het water was helder groen en je zag overal vissen zwemmen en op strand waren overal palmbomen.
Daarna gingen we naar Contadora. Degenen die een hotelstrand geboekt hadden werden opgehaald door personeel van de hotels. De anderen, waaronder ik, werden aan hun lot overgelaten.

Iedereen rijdt daar op een golfwagentje, squad of motor. Maar alles was verhuurd.
Ik ging maar lopen, zonder te weten waar naar toe. Ik wist wel aan welke kant de zee was. Nu nog een strand vinden. Gelukkig was het een bosrijk eiland, waardoor het niet te heet was.
Na een paar minuten stopte een man, Javier, hij was met een golfkar, en bood aan om me mee te nemen naar het strand van het hotel waar hij werkte.

Jezus wat kan een strand toch mooi zijn. Er stonden een stuk of zes huisjes met een palmbladeren dak, velen strandbedjes. Allemaal gratis.
Voor de kusten lagen een stuk of 5 megaboten, velen met een rubberboot om aan wal te kunnen komen.
De huizen aan de kust waren giga. Op Contadora is veel geld. Het is een eiland voor de rijkere van Panama, die komen alleen in het weekend of in de vakanties.

Ik heb een plekje opgezocht ben gaan genieten van alles. Maar voor het eerst had ik in Panama veel tijd zonder bezig te zijn. Ik heb al mijn indrukken een plek gegeven, dus hoefde ik niet veel na te denken.
Had ik nu maar Jacqueline bij me. Ze had zo genoten van de zee. Daniel en Laura zijn alleen onder dwang naar een strand te krijgen. Pep (onze hond) had het hier ook geweldig gevonden. Er waren maar een man of 20 aan het strand.

In het hotel heb ik heerlijk gegeten en daarna ben ik maar terug gaan wandelen. Tijdens mijn rit met Javier had ik niet al te goed opgelet door al mijn gekletst.
Ik wist waar de landingsbaan was, daar vlakbij hadden we aangelegd. Maar er waren heel veel wegen en alles leek op elkaar. Ik was de weg kwijt, dat krijg je met het oriëntatievermogen van een blinde postduif.
Onderweg sprong ineens een hert uit het bos en stak de weg over.
Toen een golfwagentje langs kwam heb ik maar de weg gevraagd. De vrouw gaf aan dat ik op de goede weg was. Ze wilde me wegbrengen, eerst het wagentje keren. Ze werkte bij een van de huizen hier.

Ik was ruim op tijd voor vertrek. Ik op onderzoek op dit strand. Ineens zag ik iets zwarts voorbij zwemmen en een man op een boot geagiteerd zwaaien naar een vader en zijn zoon die aan het zwemmen waren. Ik met mijn GoPro naar die plek. Het was een mantarog. Ik in het water gedoken om het te filmen, maar het zwom weg. Shit !
Later kwam een militair vaartuig met soldaten. Ik denk op oefening.

Op de terugtocht ik weer op de uitkijk. Het enige wat ik zag waren vissen, ter grootte van een haring, die meters boven water aan het vliegen waren (ze hadden ook "vleugels") en weer indoken. Wohhhh.
Het waaide iets meer dan in de ochtend, ik schat windkracht 5 aan de witkopjes van het water te zien. Op het achterdek was ook een Spanjaard die vrolijk aan het bier zat. Hij waggelde telkens naar de reling om naar de zee te kijken. Aan zijn kant kwam er behoorlijk wat water binnen vanwege de golven. De wind waaide zijn pet overboord. Even later stond hij er weer. Nu sloeg een golf zijn bril van zijn gezicht, gelukkig viel het op de boot.

Bij het hotel aangekomen begonnen Jennifer en Isabella te lachen, ik wist niet waarom, maar toen ik in de spiegel keek, wist ik wel waarom. Mijn gezicht was behoorlijk verbrand. Niets in de gaten gehad.
Meteen Señor Mario gebeld, van Cerro Ancon, die mijn moeder en mij naar het kanaal zou varen. Hij had echter nog geen toestemming gekregen van het kantoor. Hij beloofde me om later in de avond nog te bellen.
Die beschermengelen zullen toch niet alweer weg zijn gegaan.