Oude school
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
12 December 2013 | Panama, Panama-stad
Vandaag stond weer dagje uit met mijn moeder op mijn agenda.
We hadden om 9.00 uur afgesproken, maar ze stond om 8.30 uur voor mijn neus. Ik had gel in mijn haar gedaan beetje door elkaar geschud, lange broek en schoenen aangetrokken. Vraag ze aan mij of ik niet iets aan mijn haar moest doen.
In Panama is het leven soms heel makkelijk. Je hebt geld of je hebt het niet. Als je geld hebt gaat je naar een privé school die geleid wordt door de paters of de nonnen. Als je geen geld hebt kun je naar een openbare school.
We gingen naar mijn oude school, El Colegio Javier. Deze school wordt geleid door de Jezuïeten. Daar ben ik gevormd. Vaak werd er gevochten. Of je werd in elkaar geslagen of je sloeg iemand in elkaar. De paters hadden liever dat je dat deed onder hun supervisie, dat wil zeggen met bokshandschoenen aan en met een van hun als scheids.
Er werden klassencompetities gehouden elk jaar in allerlei sporten. Je kon mee doen als je goed genoeg was, sociaal wisselen bestaat hier niet. Dit was en is nog steeds serious business. Rijkere ouders kleedden de teams aan. De winnaars mochten tegen andere scholen spelen om het Panamese kampioenschap.
Mijn laatste meneer ging zo ver dat als we een wedstrijd wonnen we extra punten konden krijgen bij proefwerken, maar als we verloren konden we op onze knieën met onze armen gespreid met een boek op elk hand. Als we de boeken lieten zakken kregen we een tik van zijn lineaal.
De school was verhuisd naar de Kanaalzone, vroeger alleen toegankelijk voor de Amerikanen, nu bewoond door de happy few.
De school bestaat uit een Kinder Garten (pre basischool), lagere en middelbare school.
Ze hebben alles: eigen kapel, sporthal, zwembad, schoolbussen. Elke afdeling is gebouwd rondom hardcore sportvelden.
Ouders betalen gemiddeld $400 per maand.
We gingen op zoek naar Padres Ardila. In mijn tijd was hij mijn consegere (begeleider, vertrouwenspersoon). Gelukkig leeft hij nog. Helaas is hij rond de 80 jaar en ziek. Hij kon zich mij niet meer herinneren, maar was wel blij dat ik langs kwam.
Eens een Javeriano altijd een Javeriano. Ik kreeg een pet met het embleem van de school cadeau.
Daarna gingen naar het bestaansrecht van Panama, het Kanaal. In 1914 gebouwd en nu nog steeds een wonder. Volgend jaar wordt het grootst gevierd.
Ondertussen was het tijd om te lunchen. Het mooiste moment van zo'n dag. Vooral omdat we rustig kunnen kletsen over alles en nog wat en op zoek gaan naar de ontbrekende stukken van mijn puzzel. Soms vallen er stiltes, maar ook daarvan kan ik enorm genieten. Maar ook omdat de Panamese keuken heerlijk is, alles is vers en lekker gekruid.
Mijn moeder vroeg me of ik haar mee wilde nemen naar Nederland.
Boem !
Succes Guillermo.
Ik vroeg haar wat ze zocht, de pro's en contra's naast elkaar gelegd. Toch maar liever in Panama blijven. Wel met tranen in haar ogen.
Daarna hebben we weer een flink stuk gelopen. We kwamen langs het Figali Convention Center. Daar kan onze prijswinnaar, Thomas op 9,10,11 en 12 januari feestvieren met onder anderen Afrojack, Hardwell en Nikki Romero ter nagedachtenis van de studenten die 50 jaar geleden de Panamese vlag wilden hangen naast die van de VS in de Kanaalzone, maar doodgeschoten werden door het Amerikaanse leger.
In mijn hotel aangekomen hebben we verder gepraat over alles en nog wat. Daarna bracht ik haar naar een bushalte. Ze moest huilen en ik moest weggaan.
Op een afstand heb ik staan te kijken. Het was druk en iedereen begon te duwen en te trekken om in de bus te kunnen. The struggle of the fittest in het klein.
Moeder had een plek !
Weer in het hotel aangekomen begon ik aan de voorbereidingen voor de volgende stap van mijn reis, de binnenlanden van Panama.
Ik ga voor 5 dagen naar Bocas. Gewoon relaxen en alles wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt een plekje geven. Ik ga op zoek naar dolfijnen, duiken of snorkelen, op strand liggen. Check hotel Olas in Bocas, hebben jullie een voorstelling.
Jennifer van de receptie komt uit Bocas en heeft me wat tips gegeven. Het kan niet fout gaan.
Carpe Diem
We hadden om 9.00 uur afgesproken, maar ze stond om 8.30 uur voor mijn neus. Ik had gel in mijn haar gedaan beetje door elkaar geschud, lange broek en schoenen aangetrokken. Vraag ze aan mij of ik niet iets aan mijn haar moest doen.
In Panama is het leven soms heel makkelijk. Je hebt geld of je hebt het niet. Als je geld hebt gaat je naar een privé school die geleid wordt door de paters of de nonnen. Als je geen geld hebt kun je naar een openbare school.
We gingen naar mijn oude school, El Colegio Javier. Deze school wordt geleid door de Jezuïeten. Daar ben ik gevormd. Vaak werd er gevochten. Of je werd in elkaar geslagen of je sloeg iemand in elkaar. De paters hadden liever dat je dat deed onder hun supervisie, dat wil zeggen met bokshandschoenen aan en met een van hun als scheids.
Er werden klassencompetities gehouden elk jaar in allerlei sporten. Je kon mee doen als je goed genoeg was, sociaal wisselen bestaat hier niet. Dit was en is nog steeds serious business. Rijkere ouders kleedden de teams aan. De winnaars mochten tegen andere scholen spelen om het Panamese kampioenschap.
Mijn laatste meneer ging zo ver dat als we een wedstrijd wonnen we extra punten konden krijgen bij proefwerken, maar als we verloren konden we op onze knieën met onze armen gespreid met een boek op elk hand. Als we de boeken lieten zakken kregen we een tik van zijn lineaal.
De school was verhuisd naar de Kanaalzone, vroeger alleen toegankelijk voor de Amerikanen, nu bewoond door de happy few.
De school bestaat uit een Kinder Garten (pre basischool), lagere en middelbare school.
Ze hebben alles: eigen kapel, sporthal, zwembad, schoolbussen. Elke afdeling is gebouwd rondom hardcore sportvelden.
Ouders betalen gemiddeld $400 per maand.
We gingen op zoek naar Padres Ardila. In mijn tijd was hij mijn consegere (begeleider, vertrouwenspersoon). Gelukkig leeft hij nog. Helaas is hij rond de 80 jaar en ziek. Hij kon zich mij niet meer herinneren, maar was wel blij dat ik langs kwam.
Eens een Javeriano altijd een Javeriano. Ik kreeg een pet met het embleem van de school cadeau.
Daarna gingen naar het bestaansrecht van Panama, het Kanaal. In 1914 gebouwd en nu nog steeds een wonder. Volgend jaar wordt het grootst gevierd.
Ondertussen was het tijd om te lunchen. Het mooiste moment van zo'n dag. Vooral omdat we rustig kunnen kletsen over alles en nog wat en op zoek gaan naar de ontbrekende stukken van mijn puzzel. Soms vallen er stiltes, maar ook daarvan kan ik enorm genieten. Maar ook omdat de Panamese keuken heerlijk is, alles is vers en lekker gekruid.
Mijn moeder vroeg me of ik haar mee wilde nemen naar Nederland.
Boem !
Succes Guillermo.
Ik vroeg haar wat ze zocht, de pro's en contra's naast elkaar gelegd. Toch maar liever in Panama blijven. Wel met tranen in haar ogen.
Daarna hebben we weer een flink stuk gelopen. We kwamen langs het Figali Convention Center. Daar kan onze prijswinnaar, Thomas op 9,10,11 en 12 januari feestvieren met onder anderen Afrojack, Hardwell en Nikki Romero ter nagedachtenis van de studenten die 50 jaar geleden de Panamese vlag wilden hangen naast die van de VS in de Kanaalzone, maar doodgeschoten werden door het Amerikaanse leger.
In mijn hotel aangekomen hebben we verder gepraat over alles en nog wat. Daarna bracht ik haar naar een bushalte. Ze moest huilen en ik moest weggaan.
Op een afstand heb ik staan te kijken. Het was druk en iedereen begon te duwen en te trekken om in de bus te kunnen. The struggle of the fittest in het klein.
Moeder had een plek !
Weer in het hotel aangekomen begon ik aan de voorbereidingen voor de volgende stap van mijn reis, de binnenlanden van Panama.
Ik ga voor 5 dagen naar Bocas. Gewoon relaxen en alles wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt een plekje geven. Ik ga op zoek naar dolfijnen, duiken of snorkelen, op strand liggen. Check hotel Olas in Bocas, hebben jullie een voorstelling.
Jennifer van de receptie komt uit Bocas en heeft me wat tips gegeven. Het kan niet fout gaan.
Carpe Diem
-
12 December 2013 - 06:11
Thomas:
He Bogi,
Die prijs is die inclusief vlucht ?? Geniet de komende dagen in Bocas. Veel foto's maken he, ik ben heel benieuwd hoe de binnenlanden van Panama er uit zien. Fijn om een paar dagen te hebben om de film van de afgelopen dagen af te kunnen spelen en even de rust voor jezelf te vinden. X en tot je volgende verslag.
Groet Thomas -
12 December 2013 - 10:13
Sandra:
prachtig!
mooie foto van jou en je mama.
liefs
sandra -
12 December 2013 - 22:56
Fred:
Weer een prachtige beschrijving van wat je meemaakt. Toch wel heel lief dat je moeder met je mee wil naar Nederland. Impulsief maar toch !!
Mooie foto,s, zijn ze gemaakt met de Go Pro?
Lukt het met de video,s? Ik kijk er naar uit.
Groet
Fred -
13 December 2013 - 20:30
Jorik:
Vriend,
Ik heb met wichard en jan overlegt en binnenkort boek ik het ticket naar Panama voor het festival.....haha mooi verhaal wederom! -
17 December 2013 - 19:58
Renée:
Gisteren (16 december) is 'selfie' gekozen tot woord van het jaar. Ik moest meteen aan de selfie van je moeder en jou denken. Die is voor jou ongetwijfeld de foto van het jaar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
