Mojito

Deze week lijkt het wel alsof 7 van de 8 geesten uit mijn amulet terug naar San Blas zijn gegaan. Bijna alles wat fout kan gaan, gaat ook fout. Net mijn laatste week in Panama.
De touroperator die me zou ophalen is niet op komen dagen. Ik was extra vroeg (4.30 uur) opgestaan om te kunnen kletsen met het thuisfront, alles was al ingepakt en ik had met de balie afgesproken dat ze me zouden bellen als er iemand me kwam ophalen. Toen na 5.30 niet gebeld was, wist ik genoeg.
Er zou geen San Blas in mijn dagboek komen te staan.

Maar ja, gelukkig heb ik vaak een keus. Ik vind dat een van de mooiste dingen in het leven, mogen kiezen.

Ik besloot om te gaan shoppen. Ik wilde nog een paar dingen meenemen voor de kids en Jacqueline en ik wilde voor mezelf nog wat souveniers gaan kopen (alsof ik nog niet genoeg heb).
Die ene geest die is gebleven is me wel gunstig gezind.
Vele dingen die ik wil hebben zijn in de buurt van mijn hotel te koop. De beste landkaarten, de beste mola's, restaurants met live muziek zijn allemaal vlakbij.
Toch moest ik daarna een stukje lopen, een stuk verderop is er een Nike store. Laura kan wat sportspullen gebruiken voor als ze weer mee kan doen op school, Daniel krijgt natuurlijk een shirt van het Panamees team. Trouwens ik heb hier voetbalschoenen van $500 gezien. Gelukkig heeft Daniel oude schoenen van Memphis Depay gekregen van Jorik.
Tijdens het winkelen moest ik soms een hotline openen met Laura (facetime) om haar goedkeuring te krijgen voor hetgeen ik moest kopen.

Na 3.5 uur shoppen ben ik gedropt. Ik was bekaf en bedacht ineens om te gaan genieten van het zwembad boven op het dak. Heerlijk.

Rond 17.00 uur besloot om weer te gaan naar Casco Viejo, mijn oude buurt. Ik kan er niets aan doen, maar daar voel ik me het fijnst. Oude herinneringen komen naar boven.
Ik liep naar mijn oude huis en vandaar uit ben ik naar plekken gegaan waar ik vroeger speelde.
Het was bijna 18.00 uur en het licht was schitterend om foto's te maken. Ik ben gewoon gaan zitten op een muurtje en heb zitten genieten van alles. De plek, de geluiden, de wind, het uitzicht, de mensen, de oude gebouwen vol herinneringen.
Toch zit een klein toerist in me, ik zag zoveel moois en kon het niet laten liggen. Ik heb een shirt voor mezelf gekocht en ja hoor en Panamahoed !
Ik kon kiezen uit hoeden van $20, $35, $45, $100 en $1000.
Het werd de middelste, met dank aan Pol.

Na wat rondgelopen te hebben, ben ik een restaurant gaan zoeken.
Ik kwam een straatje tegen met prachtige gebouwen eromheen, salsamuziek klonk uit de boxen, er waaide een heerlijk bries door de straten, het eten rook fantastisch, er kwamen continu mensen langs lopen. Ik dacht this is the place to be.
Al jaren zie ik die reclames van Bacardi waar mojitos gedronken worden (vooral die ene waar de barkeeper de muntblaadjes aan het stampen is en er allemaal mooie vrouwen aan het dansen zijn totdat hij stopt met stampen en de muziek stopt om daarna vervolgens werr door te gaan) en ik dacht altijd dat drankje moet ik ooit proberen.
Vanavond was zover. Ik had geen betere plek kunnen bedenken om het te proberen. Het was heerlijk, jammer dat die vrouwen er niet bij geserveerd werden.

Na het eten ben ik nog wat gaan rondlopen en kwam ik uit bij een oude plein waar ik vroeger speelde. Nog steeds wordt daar gespeeld door de kinderen. Gewoon tikkertje, voetballen, iedereen op blote voeten.
Volwassenen zitten op bankjes gezellig te kletsen, verliefde stellen zoenen of lopen omarmd, iemand speelt muziek.
Ik deed mijn ogen dicht en ging gewoon luisteren naar de geluiden die de kinderen maakten. Soms waren er onenigheden, soms had iemand vals gespeeld, vaak waren ze blij.
Na een tijdje zag ik mezelf met mijn oude vrienden daar spelen. Oscar, Manolito, Lucho en ikzelf waren overal.
Soms zou ik willen dat ik de tijd terug kon draaien.

Ik wilde niet gaan en bleef lang zitten. Afscheid nemen van mijn oude straten is moeilijk.
Om mog wat tijd te trekken ben ik maar een stukje gaan lopen.
Toen mijn hoofd en hart vol zaten ben ik maar op zoek gegaan naar een taxi.

Ik heb inmiddels geleerd om vooraf een prijs af te spreken. Deze chauffeur vroeg $7, waar ik tot nu toe rond de $4 a $5 betaald heb.
Ik bedankte hem en liep verder, hij achter me aan. Volgens hem vroegen alle taxis in Casco Viejo zoveel. No gracias.
Hij weer achter me aan rijden, oke hij wilde rijden voor $5.
Onderweg moest een bus een draai maken, niet makkelijk maar wel te doen. Echter de buschauffeur had er veel moeite mee.
Mijn chauffeur ging zich mee bemoeien. Volgens hem was het zo makkelijk. Hij roepen naar de buschauffeur dingen als "waar heb jij je rijbewijs gehaald, moet ik je helpen en het is geen speelgoed". De bus kon uiteindelijk niet de draai maken en moest achteruit rijden. Toen we langs kwamen, deed mijn chauffeur het raam naar beneden en vroeg aan de de buschauffeur of hij het moest doen. De buschauffeur over de rooien en de mijne hard lachen.
Die Panamezen hebben toch wel humor.

Voor morgen heb ik een aantal opties waaruit ik kan kiezen: met de boot naar Islas de las Perlas 45 minuten varen van de hoofdstad, naar het Gatunmeer vlak bij de stad waar een natuurreservaat is met veel dieren en flora of me weer mengen onder het volk.
Ik zal een nachtje over slapen me me nergens op verheugen.

Wat ik zeker moet doen, is gaan bedenken wat ik tegen moeder ga vertellen. Ze zal des hels zijn dat ik haar niet heb laten weten dat ik niet naar de eilanden ben gegaan.