Weer wat puzzelstukjes gevonden
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
26 December 2013 | Panama, Panama-stad
Vandaag ging het een stuk beter met Laura. Na gisteren een paar keer te hebben overgegeven voelde ze zich opgelucht.
Een mooier cadeau kun je toch niet krijgen met Kerst. Alles komt goed !
Gisterenavond ben ik alleen gebleven in mijn hotelkamer. Mijn broeder heeft me niet opgehaald. Ik weet niet waarom. Of ik heb niet goed begrepen (taalproblemen) of er is iets anders. Hoe dan ook het echte Kerstgevoel van Panama heb ik niet meegekregen.
Soms lopen dingen anders.
Op zich niet erg want ik was niet in de stemming om feest te vieren. Aan de andere kant jammer want het had me misschien kunnen afleiden.
Ik ben niet de makkelijkste mens in Midden Amerika (of waar dan ook). Jacqueline vroeg me vanmorgen waarom ik niet gefacebooket had met zijn dochter.
Zo ben ik eenmaal, ik zal zelden of nooit iets vragen aan iemand. Voor mij is het veel belangrijker als iets uit je hart komt. Ik heb geleerd vanaf mijn 13e om mijn eigen boontjes te doppen. In veertig jaar tijd heb ik 3x aan mensen om een gunst (iets belangrijk voor mij) en 3x heb ik de deksel op mijn neus gekregen.
Gelukkig zijn er ook veel mensen die dingen voor je doen zonder dat je het hoeft te vragen.
Mijn broeder zal wel een reden voor hebben gehad, misschien hoor ik die wel.
Ik heb het speelgoed aan de dames van de balie gegeven en de koekjes aan mijn moeder.
Want moeder stond hier weer om 8.15 uur voor mijn neus. Mooiste jurk aangetrokken en klaar om weer op pad te gaan.
Ze had voor mijn en de kinderen huevitos de leche (mijn lievelingssnoep van vroeger) meegenomen.
Ik haf gekozen om naar Cerro Ancon te gaan. Dit is het hoogste punt van Panama stad. Je kunt heel de stad overzien. Het staat in wat vroeger de Canal Zone was, legerbasis en woonplaats van Amerikaanse soldaten en personeel. Grote huizen, brede lanen en verboden voor de Panamezen.
Sinds de onafhankelijkheid hangt de Panamese vlag op de top.
Daar ontmoette ik een man. Hij wenste ons een prettige kerst en begon tegen ons te kletsen. Hij werkt op een boot in het kanaal en nodigde ons uit om met hem een dagje mee te varen. Rond de baai van Panama en het kanaal in. Hij zou alles regelen, hij komt ons zelfs ophalen. Bijzondere mensen in Panama.
Eerste kerstdag is voor de Panamezen een dag om bij te komen, de meesten hebben het laat gemaakt. Het was dan ook moeilijk om een taxi te vinden om naar boven te gaan. Naar beneden moesten we dan ook lopen, meer dan een uur bergafwaarts.
Beneden konden we een taxi nemen naar Causeway, het boulevard van de Panamezen. Rond 13.00 was alles nog verlaten. De Panamezen gaan op 1e kerstdag naar het strand net buiten de stad.
We gingen eten bij een restaurant vlak aan zee.
Mijn moeder was natuurlijk boos op Carlos. Ik haar op haar vingers getikt en gezegd dat nu eenmaal zo was.
Ze weer allerlei verhalen van vroeger vertellen (ik was een koppig jong, altijd buiten bezig, ze was een dun ding, mannen floten naar haar, mijn vader was jaloers, we gingen vaak in het weekend ergens naar toe buiten de stad).
Ze vroeg me alles over Nederland. Over het weer, mijn werk, mijn vrienden, de kinderen, Jacqueline. Ik vroeg haar hoe het kwam dat ze gescheiden was van mijn vader en ze gaf me antwoord.
Ze begon weer over de Panamese vrouwen. Ze was nieuwsgierig welke ik leuk vond. Ze wilde weten wat ik belangrijk vindt in een vrouw.
Toen ik haar vertelde dat ik eerst naar de ogen en daarna naar de billen van een vrouw kijk moest ze lachen. En toen ik haar vertelde dat al mijn vriendinnen anders waren, maar ze allemaal humor hadden, geloofde ze me niet.
Schijnbaar liggen de prioriteiten van de Panamese man anders.
Na een wandeling langs de Causeway zijn we naar het hotel gegaan. Ze wilde maar niet gaan. Afscheid nemen wordt steeds moeilijker voor haar. Toen ik haar vertelde dat ik de komende 2 dagen naar San Blas (eilanden) zou gaan was ze helemaal niet blij. Meteen heeft ze heel het weekend vastgelegd, zaterdag met Señor Mario mee met de boot en zondag met haar voor het laatst naar de stad.
Maandag moet ze werken.
Toen ik haar gebracht naar de bushalte na een dikke knuffel en een paar kussen moest ik weg van haar.
Toch nog een fijne Kerst gehad hier in Panama.
De touroperator heeft mijn reis nog niet bevestigd, maar ik zal morgen gewoon om 5.00 uur klaar staan. We zullen zien....
Van de beheerder van de eetzaal heb ik tegen de afspraken in toch wat fruit en een paar stukjes cakes mee mogen nemen naar mijn kamer, want morgenvroeg is de eetzaal nog niet open. Weer een vriendelijke iemand.
Op de eilanden heb ik geen internet en ben dus niet bereikbaar.
Tot zaterdag.
Een mooier cadeau kun je toch niet krijgen met Kerst. Alles komt goed !
Gisterenavond ben ik alleen gebleven in mijn hotelkamer. Mijn broeder heeft me niet opgehaald. Ik weet niet waarom. Of ik heb niet goed begrepen (taalproblemen) of er is iets anders. Hoe dan ook het echte Kerstgevoel van Panama heb ik niet meegekregen.
Soms lopen dingen anders.
Op zich niet erg want ik was niet in de stemming om feest te vieren. Aan de andere kant jammer want het had me misschien kunnen afleiden.
Ik ben niet de makkelijkste mens in Midden Amerika (of waar dan ook). Jacqueline vroeg me vanmorgen waarom ik niet gefacebooket had met zijn dochter.
Zo ben ik eenmaal, ik zal zelden of nooit iets vragen aan iemand. Voor mij is het veel belangrijker als iets uit je hart komt. Ik heb geleerd vanaf mijn 13e om mijn eigen boontjes te doppen. In veertig jaar tijd heb ik 3x aan mensen om een gunst (iets belangrijk voor mij) en 3x heb ik de deksel op mijn neus gekregen.
Gelukkig zijn er ook veel mensen die dingen voor je doen zonder dat je het hoeft te vragen.
Mijn broeder zal wel een reden voor hebben gehad, misschien hoor ik die wel.
Ik heb het speelgoed aan de dames van de balie gegeven en de koekjes aan mijn moeder.
Want moeder stond hier weer om 8.15 uur voor mijn neus. Mooiste jurk aangetrokken en klaar om weer op pad te gaan.
Ze had voor mijn en de kinderen huevitos de leche (mijn lievelingssnoep van vroeger) meegenomen.
Ik haf gekozen om naar Cerro Ancon te gaan. Dit is het hoogste punt van Panama stad. Je kunt heel de stad overzien. Het staat in wat vroeger de Canal Zone was, legerbasis en woonplaats van Amerikaanse soldaten en personeel. Grote huizen, brede lanen en verboden voor de Panamezen.
Sinds de onafhankelijkheid hangt de Panamese vlag op de top.
Daar ontmoette ik een man. Hij wenste ons een prettige kerst en begon tegen ons te kletsen. Hij werkt op een boot in het kanaal en nodigde ons uit om met hem een dagje mee te varen. Rond de baai van Panama en het kanaal in. Hij zou alles regelen, hij komt ons zelfs ophalen. Bijzondere mensen in Panama.
Eerste kerstdag is voor de Panamezen een dag om bij te komen, de meesten hebben het laat gemaakt. Het was dan ook moeilijk om een taxi te vinden om naar boven te gaan. Naar beneden moesten we dan ook lopen, meer dan een uur bergafwaarts.
Beneden konden we een taxi nemen naar Causeway, het boulevard van de Panamezen. Rond 13.00 was alles nog verlaten. De Panamezen gaan op 1e kerstdag naar het strand net buiten de stad.
We gingen eten bij een restaurant vlak aan zee.
Mijn moeder was natuurlijk boos op Carlos. Ik haar op haar vingers getikt en gezegd dat nu eenmaal zo was.
Ze weer allerlei verhalen van vroeger vertellen (ik was een koppig jong, altijd buiten bezig, ze was een dun ding, mannen floten naar haar, mijn vader was jaloers, we gingen vaak in het weekend ergens naar toe buiten de stad).
Ze vroeg me alles over Nederland. Over het weer, mijn werk, mijn vrienden, de kinderen, Jacqueline. Ik vroeg haar hoe het kwam dat ze gescheiden was van mijn vader en ze gaf me antwoord.
Ze begon weer over de Panamese vrouwen. Ze was nieuwsgierig welke ik leuk vond. Ze wilde weten wat ik belangrijk vindt in een vrouw.
Toen ik haar vertelde dat ik eerst naar de ogen en daarna naar de billen van een vrouw kijk moest ze lachen. En toen ik haar vertelde dat al mijn vriendinnen anders waren, maar ze allemaal humor hadden, geloofde ze me niet.
Schijnbaar liggen de prioriteiten van de Panamese man anders.
Na een wandeling langs de Causeway zijn we naar het hotel gegaan. Ze wilde maar niet gaan. Afscheid nemen wordt steeds moeilijker voor haar. Toen ik haar vertelde dat ik de komende 2 dagen naar San Blas (eilanden) zou gaan was ze helemaal niet blij. Meteen heeft ze heel het weekend vastgelegd, zaterdag met Señor Mario mee met de boot en zondag met haar voor het laatst naar de stad.
Maandag moet ze werken.
Toen ik haar gebracht naar de bushalte na een dikke knuffel en een paar kussen moest ik weg van haar.
Toch nog een fijne Kerst gehad hier in Panama.
De touroperator heeft mijn reis nog niet bevestigd, maar ik zal morgen gewoon om 5.00 uur klaar staan. We zullen zien....
Van de beheerder van de eetzaal heb ik tegen de afspraken in toch wat fruit en een paar stukjes cakes mee mogen nemen naar mijn kamer, want morgenvroeg is de eetzaal nog niet open. Weer een vriendelijke iemand.
Op de eilanden heb ik geen internet en ben dus niet bereikbaar.
Tot zaterdag.
-
26 December 2013 - 06:23
Thomas:
Hè bogi,
Dat wordt zaterdag een extra lang verhaal schrijven. Veel plezier op de eilanden, de tijd vliegt ben blij te lezen dat je de tijd daar ten volle benut. Tot zaterdag weer !
Groet Thomas -
26 December 2013 - 12:20
Xandra:
Veel plezier op de eilanden van je trouwe lezeres!
Xxxxx
Xandra -
26 December 2013 - 18:59
Renée:
Hé Bogi,
Goed dat je toch nog een fijne Kerst gehad hebt, ondanks je dubbele gevoel. Begin je er trouwens Thomas niet van te verdenken dat hij in de vakantie zijn wekker zet, zodat hij sowieso als eerste kan reageren? ;)
Ik heb de selfie van je moeder er jou aan mijn klas laten zien tijdens het kerstontbijt. Ze vonden het bizar hoe veel jij oo haar lijkt. Een aantal studenten leest ook met regelmaat je blog. Leuk, toch?
Geniet van je laatste dagen.
Cheers,
Renée -
26 December 2013 - 23:12
Yvonn:
Hey Bo,
Ik heb even een inhaalslag gemaakt en zeker van een hele week je verslagen gelezen. Ik heb er bijna geen woorden voor, wat een prachtige verhalen zijn het. Stuk voor stuk. De ene nog mooier, emotioneler, verrassender dan de andere. Wat moet het je verrijken als mens om op deze manier een heel stuk van jezelf terug te vinden. Wat een ontdekking moet dat zijn, ongekend.
De go-pro opnames staan in je ziel gegrift, die kan niemand bij je "deleten", that's for sure!
Nog een paar hele fijne dagen gewenst, ik kijk nu al uit naar je komende reisverslag.
Groeten vanuit 013,
Yvonne
-
28 December 2013 - 14:50
Sandra:
he, Boob,
Even geen kans gehad om achter de computer te zitten en op de ipad wil het ontvangen van je berichten niet lukken. Ik volg het allemaal nog wel, hoor. Via Fred. Bijzondere kerst heb je gehad, lijkt me. En potverdomme, Laura, daarvan had ik gehoopt dat ze snel bergopwaarts zou gaan nu het duidelijk is wat er aan de hand is.
Tot gauw weer. Snutweer hier trouwens, mis je niks aan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
