La manzana no se cae lejos del arbol

Na een zeer slechte nacht was ik vroeg op. Even met het thuisfront facetimen. Daniel ging naar Sarto waar het eerste moest spelen, Jacqueline was naar haar zuster (Annemarie) die jarig was (proficiat nog !). Gelukkig kon ik met Laura kletsen. Haar dieet om weer terug te gaan naar gewone voedsel was haar zwaar gevallen. Ze had veel last gehad, maar gelukkig ging het nu beter.

Om 8.15 uur werd ik gebeld, mijn moeder stond beneden aan de balie. 8.15 uur ! Ik had wel verwacht dat ze vroeg zou zijn, maar zo vroeg.
Ik heb Laura beloofd om de volgende dag langer te bellen en heb me toen snel aangekleed om naar beneden te gaan.
Daar stond ze, groot glimlach op haar gezicht. Ze plette me zowaar.
Samen zijn we naar de eetzaal gegaan om te ontbijten. Ze hoefde niets.
Daarna op mijn kamer moest alles vertellen over Bocas en Boquete. We hebben samen foto's bekeken en telkens nam ze het woord over met verhalen van vroeger toen we daar op vakantie gingen. Telkens vroeg ze me of ik ook daar of daar naar toe was geweest en waarom niet.

Ze wist ook over de diefstal van mijn camera en ik kreeg een preek van "ik had je toch gezegd dat je moest opletten".
Tussendoor liet ze zich ontvallen dat haar vriendinnen niet snapten waarom ik haar niet had meegenomen.
Nou dat heb ik maar verteld. Ze kon om lachen.

Daarna zijn we naar het oude gedeelte van Panama gegaan. Oude ruïnes van de stad die in 1524 verwoest werden door piraten die de schatten van de stad wilden jatten.
In Panama moet je overal voor betalen, iemand zet gewoon een tafel ergens neer en vraag geld als je naar binnen (geen hek of deuren) wilt. Gelukkig zorgen ze hier ook goed voor de bewoners. Ouderen krijgen hier 25% korting op alles (vervoer, uiteten, entreegeld, alles). Met kerst wordt $30.000.000 uitgegeven voor de minder bedeelden van de stad in de vorm van voedselpakketten, speelgoed voor de kinderen en huishoudelijk apparatuur voor de gezinnen.

Ik had verder op mijn lijst staan om naar de paardenraces te gaan. Ik kan me herinneren dat ik daar weleens naar toe ging met mijn vader.
Mijn moeder kon het niet laten om tegen de taxichauffeur te vertellen hoe hij moest rijden. Achteraf gaf de chauffeur aan dat ze gelijk had.
We waren te vroeg, de races begonnen pas over 1.5 uur pas. We konden wel naar binnen en gingen samen eten. Het was heerlijk koel in de schaduw. De dame achter de kassa kon het niet laten om te zeggen dat ik veel op mijn moeder leek. Mijn moeder meteen trots vertellen dat ik 40 jaar geleden.....
Elke keer dat ik wat te drinken ging halen moest die mevrouw mijn hand vasthouden en glimlachen.

Tijdens het wachten hebben we over alles gekletst. Oude verhalen werden verteld, ik stelde vragen die voor mij belangrijk waren en vaak kreeg ik antwoorden.
Als moeder begin te kletsen kun je gerust ervoor gaan zitten. We hebben ook gehad over de mogelijkheid om een Panamese paspoort aan te vragen. Volgens haar moet dat kunnen. Je weet maar nooit (Olympische Spelen als skiër/snowboarder, nationale volleybaltrainer, minister van sport, dependance van SummaCollege of gewoon om hier te komen wonen).

Ze vroeg me ook of ik de Panamezen vrouwen leuk vond. Ik antwoordde dat tot nu toe flink tegen viel, zeker omdat ik thuis zo verwend ben.
Ze moest lachen, want haar vriendinnen hadden gezegd dat een man die alleen reist grote verleidingen kan krijgen. Maar ze durfde niet te vragen of het zo was geweest. Ik heb ze even laten wachten en toen maar verteld dat het niet zo was geweest.
Nooit gedacht ik op mijn leeftijd zo'n gesprek met mijn moeder zou hebben.

We hebben 6 races gekeken en telkens vroeg ze me op welk paard ik zou wedden, 3 keer had ik kunnen winnen. Ik zag in haar ogen dat ze een kans wilde wagen. Ze is niet vies van een gok. Voordat ik naar Bocas ging hadden we 2 loten gekocht voor de loterij, vanmorgen onderweg naar de stad weer. Beide keren niets gewonnen. Vandaag had ze wel $80 gewonnen met haar lot.
We hebben niet gegokt op de paarden.

Soms begon ze te praten over de dag dat ik ga. Telkens moest ze huilen. Ze zal me gaan missen, zei ze. Heel de dag hield ze mijn hand of arm vast. Soms knuffelde ze met me.
De maandag dat ik vertrek moet ze werken. Dus werden de andere dagen alvast ingevuld door haar.
Het enige wat ik kon zeggen dat ik nog een keer wilt terugkomen met de kinderen en Jacqueline.
En dat als God het wil het snel zal gebeuren.

Ik weet nu al dat het heel moeilijk gaat worden als we afscheid van elkaar gaan nemen.