Quetzal

Vannacht heeft het hier met bakken naar beneden gekomen. Mijn cabaña trilde zelfs vlak voordat ik in slaap viel van de harde wind. Ik maakte me zorgen voor vandaag, wandelen is niet mijn hobby laat staan in de regen.
De groep reizigers die hier logeerden, vertrokken vanmorgen vroeg rond 6.00 uur. Gelukkig hielden ze rekening met hun enige buurtman. Not dus.

Ik zou om 7.30 opgehaald worden door een taxi om rond 8.00 uur te starten met mijn zoektocht naar de Quetzal.
Dus ik om 7.00 uur uit mijn bed om te ontbijten, douchen en alles klaarleggen wat ik nodig had. Tot mijn verbazing zag ik een strak blauwe lucht en de temperatuur was nu al zeer aangenaam.
Voor het eerst in Boquete at ik alleen. Ik zat zo in het lezen van alle verhalen in waarbenjij dat ik de tijd vergat. Gelukkig was ik net op tijd klaar toen mijn taxi aankwam.

We op weg naar Finca Lerida zag ik alleen allerlei plekken waar van alles werd verbouwd: uien, aardappelen, andere groenten en fruit. Boquete is volgens mij de moestuin van Panama.
Finca Lerida is een van grootste koffieplantages in de regio. Het ligt tegen Park Amistad, een bescherm gebied in zowel Costa Rica als Panama.
Ik zag al veel mensen aan het werk, indianen die koffie aan het plukken waren, arbeiders die koffiebonen aan het drogen waren.

Mijn gids Cesar was 32 jaar oud en had eigenlijk gestudeerd voor ICT, maar was opgegroeid met een vader die ornitholoog was. Na saai werk had hij maar zijn hobby als werk opgepakt.
Helaas moest ik hem na het zeer uitgebreid vertellen over de eerste 3 vogels teleurstellen, ik zei tegen hem dat ik niet echt een vogelgek was. De reden waarom ik hier ben is de Quetzal, zei ik. Hij moest lachen (hij miste mijn verrekijker en aantekeningenboekje) want hij had al een vermoeden.
Vier uur lang hebben gewandeld in een prachtige omgeving, we hebben gesproken over koffie, het land, cultuur en van alles en nog wat.

Koffie uit Boquete is van hoge kwaliteit omdat alles met de hand wordt gedaan. In Colombia en Brazilië worden machines ingezet om de bonen te plukken. Hier kan het niet omdat het terrein onmogelijk bereden kan worden. De Ngobe indianen komen hier 3 maanden werken.
Cesar zei dat hij vaak de vraag kreeg gesteld hoe je het beste koffie moest drinken. Volgens hem een stomme vraag.
Je neemt koffiebonen, je maalt ze. Vervolgens doe je kokend water erbij. Je mag nooit suiker of melk erbij doen (je verliest alleen smaak). En dan het allerbelangrijkst: je neemt de tijd om ervan te genieten.

We (Cesar) zagen sporen van een hert en een poema. Die schijnen hier rond te lopen, maar komen alleen naar beneden als het donker is.
Ik heb bomen gezien die bijna 80 meter hoog waren en 5 meter dik.
Na 5 uur wandelen had ik geen Quetzal gezien. Net als in Bocas toen ik naar Red Frog Beach ging, kon die beesten niet vinden. Ik begin te vermoeden dat het gewoon een lokmiddel is voor toeristen.
Toch vloog heel even de gedachte door mijn hoofd om een verrekijker en aantekeningenboekje te gaan kopen. Zo had ik ervan genoten.
Gelukkig vervloog die gedachte snel, ik ga toch niet elke vrije moment het bos in.

Daarna heb ik maar de bus gepakt in plaats van een taxi. Gezellig onder de mensen.
In het dorp kwam ik een tentje waar de mensen in de rij stonden om te eten. Ik maar achteraan aansluiten.
Voor $4,50 had ik een bord met rijst/etwten, kip, gebakken banaan, salade en een blikje cola light.

Voor morgen heb ik gereserveerd voor de hotwater springs en canyons. Hopelijk is weer mooi weer.

De rest van de middag heb ik lekker in de zon gezeten en naar vogels zitten spotten.
Het zal toch niet ........