Soms .......

Soms heb je het gevoel als je wakker wordt dat deze dag een topdag kan worden.
Vandaag was zo'n dag. Toen ik wakker werd keek ik uit mijn raam en schatte de kans groot dat vandaag de zon door zou breken. Wat een afsluiting van mijn trip naar Bocas.

Ik ging naar oom Jeff om een boottocht te regelen. Hij vroeg wat ik de laatste dagen gedaan had en ik vertelde hem dat ik naar het strand was geweest (een van de opties om met de boot te doen). Hij gaf aan dat er dan maar een optie overbleef voor mij, maar zijn boten gingen niet die kant op, er waren te weinig passagiers. Hij ging voor mij informeren of bij de "concurrentie" ze wel die kant opgingen. En dat was zo. Hij regelde meteen dat ik korting kreeg.
Soms is het een fijn gevoel om iemand te kennen van het land die het goed met je voor heeft !

Soms kom je mensen tegen die je dag aangenamer maken.
Tijdens het wachten leerde ik wat mensen kennen: Wietse (surfer) uit Gent, Anke (lerares) uit Duitsland, nog een jongen uit Duitsland en eentje uit Frankrijk. Allemaal backpackers die voor langere tijd op reis waren. We vertelden elkaar over onze reizen en met Wietse kon ik ook Nederlands spreken, wat even geleden was. Deze boottocht waren we met 15 man op pad. Wat een luxe de vorige keer toen met maar zijn vieren waren.

De tocht begon bij de dolfijnen. We zagen maar een paar helaas. Het zonnetje begon door te breken en het werd zeer aangenaam onderweg. We kwamen langs allerlei idyllische plekken waar je graag zou willen wonen of in ieder geval langer zou willen blijven.
Soms komen niet al je wensen uit.

Daarna gingen naar een eiland waar het middageten besteld kon worden.
Weer zo'n droomplek. Daar had ik de lensdop van mijn fototoestel laten liggen, gelukkig vond Fabio (kapitein) hem.
Vandaaruit gingen we naar het verste eiland (Isla Zapatilla) waar de boten naar toe varen, in the middle of nowhere. Op het eiland konden we over allerlei paden lopen om aan de andere kant van het eiland te komen. Overal kokospalmen en bananenplanten. Hier en daar stonden van die kleurrijke huisjes. De fransman zei dat hij mijn lensdop gevonden had en in de boot had gelegd.
Soms kun je weleens niet zo scherp zijn.

Soms kan ik eigenwijs zijn. Dus verliet ik de begaanbare paden om op avontuur te gaan. Ik liep langs de kust, soms een beetje gevaarlijk, maar altijd fantastisch om mee te maken en te zijn.
Inmiddels was het harder gaan waaien en de golven werden hoger. Dat beloofde wat voor de terugreis.

Ik was eerder terug dan de meeste andere passagiers dus weer op pad gegaan. Ik kwam een viertal pelikanen tegen die continu aan het vissen waren. Mooi om te zien hoe ze vlogen en vervolgens in de lucht bleven hangen om daarna als een raket in het water in te duiken en met een vis in hun bek wegvlogen.
Soms zou ik ook willen dat ik kon vliegen.

Om 14.15 uur zouden we terugvaren. Niet iedereen was op tijd. Toen iedereen er was, moest de boot in het water geduwd worden. We met 6 man duwen. We gingen op weg, tegen de hoge golven in, iedereen zeiknat met de handen voor zijn gezicht.
500 meter uit de kust zag ik dat ik mijn GoPro camera niet bij me had. Ik aan Fabio gevraagd of hij terug kon varen. Als blikken konden doden was ik ter plekke gevallen. Hij draaide met tegenzin om. Bij het strand ben ik eruit gesprongen en naar het strand teruggezwommen. Ik ben overal naar toe gerend waar ik de laatste 30 minuten was geweest, nergens kon ik het vinden. Ik nog een keer alle plekken doorlopen en aan iedereen die ik tegenkwam gevraagd of ze iets gevonden hadden, maar helaas. Toen ik het opgegeven had en op het punt stond om weer terug te zwemmen naar de boot, sprak een andere kapitein me aan. Hij gezien had dat ik de camera in mijn rugzak had gedaan.
Soms zitten dingen tegen.

Weer in de boot begon het besef door te dringen dat mogelijk iemand mijn camera had gestolen.
Het ergste van alles was dat ik al mijn mooie herinneringen van 5 dagen Bocas kwijt was. Als ik de opnames van de camping in Frankrijk kwijt zou raken, sois.
Maar deze reis is zo speciaal. Ik heb de herinneringen in mijn hoofd zitten en zal ze nooit kwijtraken, maar ik kan ze niet aan mijn dierbaren laten zien. Ik kan mijn mooie momenten niet met ze delen.
Sometimes life sucks.

Eenmaal terug ben ik naar de politie gegaan om aangifte te doen. Ik met veel moeite alles verteld. Of ik even mijn paspoort wilde ophalen. Op de weg naar mijn hotel kwam ik oom Jeff tegen. Ik was zeiknat van de golven en hij begon te lachen en vroeg of het de moeite waard was geweest. Ik vertelde hem mijn verhaal. Hij werd woest op Fabio. Jeff voelde zich verantwoordelijk voor mij, ik was zijn klant. Hij ging verhaal halen bij Fabio. Ik ondertussen naar het hotel. Op de terugweg sprak ik oom Jeff aan. Hij had Fabio niet gesproken, die was naar huis. Maar hij had wel zijn chef gesproken. Hij wist inmiddels wie de kapitein was die me verteld had dat hij had gezien toen ik de camera in mijn rugzak deed, hij heette Enrique.
Morgen of overmorgen als Jeff zelf naar isla Zapatilla vaart, zal hij Enrique aanspreken om te kijken of iemand mijn camera heeft gevonden. Ik heb hem mijn 06 gegeven voor het geval dat.
Soms is het goed om te weten dat er goede mensen zijn.

Terug bij het politiebureau vertelden ze me doodleuk dat ik naar een ander bureau moest waar ze de aangifte zouden doen. Weer alles uit moeten leggen en na 50 minuten was het zover dat ik met een aangifteformulier naar huis kon.

Steeds meer balend kwam ik in het hotel en een heet douche hielp geen zak.
Ik moest mezelf overhalen om te gaan eten. Op weg naar het dorp kwam ik langs een heel klein tentje pal naast mijn hotel waar ik al die dagen langs was gekomen. Nieuwsgierig gemaakt door de muziek ben ik naar binnen gegaan. De ambiance was goed (live muziek, leuk aangekleed en het eten rook goed).
Ik heb vis besteld en een cocktail. Alles was lekker.
Na een rondje dorp en het doen van wat boodschappen voor onderweg morgen ben ik maar terug gegaan naar mijn hotel.

Soms kan het gevoel dat je had in de morgen zo maar veranderd zijn