Participatiesamenleving
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
10 December 2013 | Panama, Panama-stad
Wat kan een mens allemaal handelen in 2 dagen ?
Ik wist niet wat me ging overkomen en heb geprobeerd om me open te stellen voor wat komen ging, geen verwachtingen hebben, je hebt niets te verliezen, zei ik tegen mezelf !
Achteraf denk ik wat een bullshit. Allemaal zelfbescherming.
Wie wil niet met open armen ontvangen worden, wie wil niet horen dat ze altijd aan je hebben gedacht en dat ze je hebben gemist de afgelopen 40 jaar ?
Ik in ieder geval wel.
En wat een geluk om dat te mogen ervaren.
Vandaag heb ik mijn broeder Carlos ontmoet.
Weer zo'n dag waar je heen weer geslingerd wordt door allerlei emoties, maar gelukkig vandaag vooral positieve emoties.
Carlos heeft geen rijbewijs, maar heeft sinds een paar dagen een auto gekocht, dat was hij al van plan, maar mijn komst heeft dat versneld. Hij wilde me rond laten rijden.
Zijn schoonzoon heeft vrij genomen om als chauffeur te kunnen fungeren.
Heel de familie van Carlos moest mee (mijn schoonzus Priscilla, hun dochter Darlene, haar man David en hun drie kinderen Nancy, Danielle en Abdias). Twee man voorin, drie volwassenen achterin, een kind op de schoot en twee kinderen in de achterbak. Alles kan hier !
Ze hebben me een sightseeing gegeven van plekken waar ik nooit was geweest vroeger, vaak omdat het niet mocht in de tijd van de Amerikaanse bezetting, maar ook omdat je nooit alle plekken van je land kent.
We zijn naar de grootste Mall van Panama geweest. In Europa mag er een crisis zijn, hier is er niets van te merken. Dat ding was groter dan 4 keer het PSV stadion, twee verdiepingen hoog, vol met winkels/restaurants/kermisattracties. We deden meer dan 30 minuten om een parkeerplaats te kunnen vinden en iedereen liep met tassen vol naar buiten.
We zijn naar het Canal Zone geweest. Vroeger alleen toegankelijk voor de Amerikanen. Panamezen mochten niet naar binnen. Alles is een kopie van een Amerikaanse stad, brede lanen, grote tuinen, veel bomen, villa's. Nu wonen daar de rijkere Panamezen.
We zijn naar het nieuwe gedeelte van Panama gegaan, waar de skyline te vergelijken is met New York. Hoge, nieuwe gebouwen. Veel banken en appartementen, met een "corridor" langs de zee waar mensen joggen en paraderen.
Maar het mooiste van alles waren de gesprekken tussendoor met Carlos. Hij wist veel meer over mij te vertellen dan ik eigenlijk wist. Hij is altijd blijven hopen dat we elkaar zouden zien.
Volgens hem is dit alles aan God te danken. Hij heeft meerdere malen geprobeerd om mij over te halen om weer gelovig te worden. Hij had een goede predikant kunnen zijn, maar ik ben en blijf een verloren schaap. Al moet ik wel toegeven dat er ook momenten waren waarop ik me afvroeg wat ik had gedaan om dit mee te mogen maken !
Hij vertelde me over zijn leven, over mijn moeder en over mijn andere broeder Juan. Hij wist ook veel over Nederland. Kende alle spelers van het Nederlands elftal sinds 74, kende meerdere teams uit de eredivisie (ook Vitesse en Roda), wist dat "we" goed zij. In schaatsen, zwemmen en fietsen (moeten wel oude namen zijn geweest).
We konden goed praten met elkaar, ik verstond alles wat ze zeiden, soms moest ik naar woorden zoeken. Als ze hier ook mijn grappen snappen, dan moet ik wel iets goed doen (of ze zijn heeeeel beleefd).
Na 6 uur rondrijden vele gesprekken brachten ze me thuis en nodigden ze me uit om kerst bij ze thuis te komen vieren. Een aanbod wat ik niet kon weigeren (prijsvraag: waar hebben jullie dit ook eerder gelezen/gehoord?).
In het hotel leven alle mensen met me mee. Degenen die me nog niet gezien hebben kennen mijn verhaal. Iedereen wil alles voor me doen, al mijn vragen worden beantwoordt of ze zoeken het uit, ze denken met me mee en geen moeite is te groot.
Ik vermoed dat Rutten hier op vakantie is geweest en wat ideeën heeft opgedaan om te introduceren in Nederland.
Morgen heb ik een emotievrije dag. Ga in mijn eentje Panama in, alles een plekje geven, op zoek naar nieuwe herinneringen. En nee ik ga niet naar het casino !
Tot nu toe heb ik 2 zeer vermoeiende dagen gehad. Ik kwam doodop hier aan (boven mijn stand geleefd op mijn werk), lange reis, veel spanning. Aan de ene kant innerlijk zo veel rijker geworden.
Woensdag sta me weer de volgende rollercoaster te wachten.
Op stap met een oude, kleine vrouw uit Panama
Ik wist niet wat me ging overkomen en heb geprobeerd om me open te stellen voor wat komen ging, geen verwachtingen hebben, je hebt niets te verliezen, zei ik tegen mezelf !
Achteraf denk ik wat een bullshit. Allemaal zelfbescherming.
Wie wil niet met open armen ontvangen worden, wie wil niet horen dat ze altijd aan je hebben gedacht en dat ze je hebben gemist de afgelopen 40 jaar ?
Ik in ieder geval wel.
En wat een geluk om dat te mogen ervaren.
Vandaag heb ik mijn broeder Carlos ontmoet.
Weer zo'n dag waar je heen weer geslingerd wordt door allerlei emoties, maar gelukkig vandaag vooral positieve emoties.
Carlos heeft geen rijbewijs, maar heeft sinds een paar dagen een auto gekocht, dat was hij al van plan, maar mijn komst heeft dat versneld. Hij wilde me rond laten rijden.
Zijn schoonzoon heeft vrij genomen om als chauffeur te kunnen fungeren.
Heel de familie van Carlos moest mee (mijn schoonzus Priscilla, hun dochter Darlene, haar man David en hun drie kinderen Nancy, Danielle en Abdias). Twee man voorin, drie volwassenen achterin, een kind op de schoot en twee kinderen in de achterbak. Alles kan hier !
Ze hebben me een sightseeing gegeven van plekken waar ik nooit was geweest vroeger, vaak omdat het niet mocht in de tijd van de Amerikaanse bezetting, maar ook omdat je nooit alle plekken van je land kent.
We zijn naar de grootste Mall van Panama geweest. In Europa mag er een crisis zijn, hier is er niets van te merken. Dat ding was groter dan 4 keer het PSV stadion, twee verdiepingen hoog, vol met winkels/restaurants/kermisattracties. We deden meer dan 30 minuten om een parkeerplaats te kunnen vinden en iedereen liep met tassen vol naar buiten.
We zijn naar het Canal Zone geweest. Vroeger alleen toegankelijk voor de Amerikanen. Panamezen mochten niet naar binnen. Alles is een kopie van een Amerikaanse stad, brede lanen, grote tuinen, veel bomen, villa's. Nu wonen daar de rijkere Panamezen.
We zijn naar het nieuwe gedeelte van Panama gegaan, waar de skyline te vergelijken is met New York. Hoge, nieuwe gebouwen. Veel banken en appartementen, met een "corridor" langs de zee waar mensen joggen en paraderen.
Maar het mooiste van alles waren de gesprekken tussendoor met Carlos. Hij wist veel meer over mij te vertellen dan ik eigenlijk wist. Hij is altijd blijven hopen dat we elkaar zouden zien.
Volgens hem is dit alles aan God te danken. Hij heeft meerdere malen geprobeerd om mij over te halen om weer gelovig te worden. Hij had een goede predikant kunnen zijn, maar ik ben en blijf een verloren schaap. Al moet ik wel toegeven dat er ook momenten waren waarop ik me afvroeg wat ik had gedaan om dit mee te mogen maken !
Hij vertelde me over zijn leven, over mijn moeder en over mijn andere broeder Juan. Hij wist ook veel over Nederland. Kende alle spelers van het Nederlands elftal sinds 74, kende meerdere teams uit de eredivisie (ook Vitesse en Roda), wist dat "we" goed zij. In schaatsen, zwemmen en fietsen (moeten wel oude namen zijn geweest).
We konden goed praten met elkaar, ik verstond alles wat ze zeiden, soms moest ik naar woorden zoeken. Als ze hier ook mijn grappen snappen, dan moet ik wel iets goed doen (of ze zijn heeeeel beleefd).
Na 6 uur rondrijden vele gesprekken brachten ze me thuis en nodigden ze me uit om kerst bij ze thuis te komen vieren. Een aanbod wat ik niet kon weigeren (prijsvraag: waar hebben jullie dit ook eerder gelezen/gehoord?).
In het hotel leven alle mensen met me mee. Degenen die me nog niet gezien hebben kennen mijn verhaal. Iedereen wil alles voor me doen, al mijn vragen worden beantwoordt of ze zoeken het uit, ze denken met me mee en geen moeite is te groot.
Ik vermoed dat Rutten hier op vakantie is geweest en wat ideeën heeft opgedaan om te introduceren in Nederland.
Morgen heb ik een emotievrije dag. Ga in mijn eentje Panama in, alles een plekje geven, op zoek naar nieuwe herinneringen. En nee ik ga niet naar het casino !
Tot nu toe heb ik 2 zeer vermoeiende dagen gehad. Ik kwam doodop hier aan (boven mijn stand geleefd op mijn werk), lange reis, veel spanning. Aan de ene kant innerlijk zo veel rijker geworden.
Woensdag sta me weer de volgende rollercoaster te wachten.
Op stap met een oude, kleine vrouw uit Panama
-
10 December 2013 - 06:02
Thomas:
Hè bogi,
Blijven schrijven hè. Vind het super om het zo te kunnen volgen aan de andere kant van de wereld. Ik zie het al voor me, een stapeltje Panamezen in een auto. Ik denk dat ze beleefd zijn, als je grappen net zo flauw zijn als die van mij :) Het is een rollercoaster daar, maar wel een die je niet had willen missen. Ik zag trouwens gisteren nog de foto van jou en je moeder, geen twijfel dat jij haar zoon bent. Geniet van je "rustdag" en morgen weer met je moeder op pad.
Adios x Thomas -
10 December 2013 - 07:42
Fred:
Hoi Boob,
Wat een geweldig verslag. Een heerlijke familie die altijd hebben geweten dat jij daar ergens bent in Nederland. Je lijkt op je moeder en jij samen met je broer een geweldig plaatje.
Heerlijk om zo meegenomen te worden door je familie die jou de stad showen. Rutten heeft het er vast niet zo leuk gehad !!!
Groet
Fred -
10 December 2013 - 09:55
Arno :
Hoi Guillermo,
Fijn om te lezen dat iedereen met je meedenkt en dat je voorgesteld wordt aan de gehele familie.
Ik kijk elke dag naar je verslag en leef met je mee.
Er is inderdaad heel veel overeenkomst met je moeder te zien.
Blijf zo uitgebreid schrijven en foto's toevoegen dan heb je straks ook een heel mooi reisverslag om terug te kijken op deze emotionele rollercoaster.
groeten Arno
-
10 December 2013 - 11:02
Anne-Louise:
Hola Guillermo,
Qué bonitas tus historias (y las fotos tambien!)! Qué emocionante deberia ser este viaje para ti y tu familia, pero es un viaje que nunca olvidarás. Que lo disfrutes!
Ya me alegro leer la siguiente historia.
Cuidate
Anne-Louise
-
10 December 2013 - 11:57
Hedwig:
Guillermo, wat fijn te mogen constateren dat ze je niet vergeten zijn. Nee, nog sterker dat ze je stiekem eigenlijk altijd volgden en dat je dus altijd een van hen bent gebleven.
Draai de film van de afgelopen 2 dagen nog maar eens even rustig terug en geniet ervan. -
10 December 2013 - 16:56
Sandra:
FANTASTISCH BOOB!!!!!! Wij zijn allemaal heel blij voor je. (Eigenlijk maken wij ook een soort tweedehands emotioneel roadtripje door panama nu.) Wat ontzettend fijn voor je.
En morgen netjes aankleden voor mama, he! ;-)
Dikke kussen vanuit Tilburg van ons allemaal!
-
10 December 2013 - 18:52
Pol:
Allemaal erg goed nieuws Boob. Ennuh... er schuilt een geboren verhalenverteller in je. Ben al aan je blog verslaafd. Keep up the good work.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
