Tranquilo, tranquilo

Zaterdag 6 augustus,

Vandaag toen we opstonden zou iedereen op Oscarin na weg zijn: Oscar moest zijn moeder om 6.00 uur ophalen om met haar naar het ziekenhuis te gaan. Ze heeft sinds we zijn aangekomen een ontsteking in haar linker been en moet voor twee weken elke dag naar het ziekenhuis gaan en aan het infuus gezet voor twee uur. Miriam moest ook rond dezelfde tijd naar het appartement in de stad die ze heeft en momenteel verhuurd, er waren wat problemen met de elektriciteit die opgelost moesten worden. Gabriel werd om 6.30 uur opgehaald om met zijn school naar het strand te gaan, waar allerlei activiteiten georganiseerd zouden worden. Oscarin moest hem wegbrengen.
Ik stond rond achten op en vond Oscarin zittend buiten op straat, hij zag er heel moe uit. Hij vertelde me dat hij twijfels had over zijn relatie met zijn vriendin. Gisteren hadden ze een feest gehad en hij had daar een slecht gevoel aan overgehouden. Ik luisterde en stelde af en toe een vraag. Uiteindelijk adviseerde ik hem om met haar ye gaan praten.
Oscar had ons verteld dat we aan het begin van de middag door Oscarin naar Lourdes gebracht zouden worden. We werden daar verwacht om te komen lunchen, Panama style: bbq met alles erop en eraan.
Rond enen kwam Miriam thuis, het was niet gegaan bij haar appartement. De elektricien gaf schuld aan iemand anders. Nu moest een stukje muur uitgebroken worden om de draden te kunnen vervangen. Ze verteld ook dat het iets later zou worden voordat we naar Lourdes zouden gaan. Even later kwam Oscar thuis met zijn moeder. Ze kon nu zelfstandig lopen. Dat mensje is 88 jaar, maar niet kapot te krijgen. Ze was blij dat ze me weer na twee weken zag. We hebben samen op de bank gezeten en veel gekletst over vroeger. Ze is een bron van informatie voor mij.
Miriam was ondertussen gaan koken, want we zouden pas rond vieren naar Lourdes gaan en een Panamees kan niet zo lang zonder eten. We kregen Panamese kippensoep met rijst en gebakken kip.
Ondertussen konden we naar de O.S. kijken.
Rond vijven gingen we eindelijk op pad. Toen ik daar aankwam, zat de rest van de familie al te eten en aan het bier. Panamezen koken altijd alsof heel de buurt langs kan komen om te eten. Ik had het ene gerecht nog niet op of het volgende was al opgeschept.
Doña Aura had een paar cadeaus voor mij. Ze had ze 42 jaar voor mij bewaard: een amulet wat ik altijd buiten school droeg, een foto van mijn diplomering van de basisschool en twee boeken die onderdeel waren van een encyclopedie die ik van mijn vader had gekregen.
Tot nu toe had ik iedereen van de familie Murillo gezien, behalve Yoyito, de oudste van doña Aura. Vanavond zou hij langskomen. Hij is inmiddels 64 jaar, negen jaar ouder dan Oscar en mij. Maar hij was altijd bij als we buiten gingen spelen, om een oogje in het zeil te houden en indien nodig om ons te beschermen. Ook hij heeft altijd naar mij gezocht, alleen hij schreef mijn naam zonder s, waardoor het misschien wat moeilijker ging. Toen hier een project gaande was, ontmoette hij iemand uit Tilburg. Hij informeerde naar mij, maar zonder resultaat. Voor mij was het een emotionele ontmoeting en kon mijn ogen niet droog houden. Doña Aura hield me vast en vertelde dat ik nu mijn familie had gevonden.
Lourdes had voor iedereen van ons iets gekocht om mee naar Nederland te nemen.
Laat in de avond gingen we weg. Jaime, mijn Colombiaanse vriend, had ons uitgenodigd om vanavond naar een discotheek te gaan. Alleen Oscar had nog niets van hem gehoord. Nu moet ik zeggen dat sinds we terug zijn in de hoofdstad we ontzettend moe zijn. Misschien heeft het iets te maken met de temperatuur hier, het vreet energie. Als we denken, beginnen we te zweten. Toen we rond 22.30 uur nog niets hadden gehoord, vertelde ik Oscar dat ik naar bed ging. Hij zei dat we misschien a.s. dinsdag naar een plek konden gaan, waar salsa les gegeven werd. Ik zei dat een goede idee was, maar wel met in mijn achterhoofd dat het ook wel kon gebeuren dat we daar niet naar toe zouden gaan.