Onwel
Door: Guillermo Boogers
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
29 Juli 2016 | Panama, Panama-stad
Zondag 24 juli
Gisteren heeft heel de nacht geregend en hard. Ik was vroeg wakker (8.00 uur) en hoorde veel stemmen buiten, dus besloot ik op te staan.
Buiten zaten alle Panamezen gezellig bij elkaar, te kletsen en te eten. In Panama ontbijten ze meteen goed, worstjes/bonen en ohaldre.
Ik ging alleen voor ohaldre. Iedereen vroeg zich af of het genoeg was. De gesprekken gingen over alles en nog wat. Vaak zat ik gewoon te luisteren en af en toe deed ik ook mee. De muziek stond natuurlijk aan.
Rond 10.00 kwamen Daniel en Laura ook uit bed. Laura ging voor brood en Daniel net als ik voor ohaldre. Hij vond het lekker en at wat meer.
Jacqueline voelde zich niet lekker, ze had hoofdpijn en bleef in bed liggen.
De kids, Oscar en ik gingen het eiland verkennen. Langs de kust stonden mooie huizen, mooie hotels met fantastische uitzichten. Aan de andere kant van het eiland waren de golven hoog en ruig. Onderweg kwam Oscar een Cubaan tegen die hij kende en we werden voorgesteld. Hij was aan het bouwen aan zijn huis. Na verloop van tijd besloten Laura, Daniel en ik naar het hoogste punt van het eiland te klimmen. Het was een smalle weg met aan beide kanten veel bomen en planten. De weg omhoog was best wel steil en het was benauwd. Het zweet liep ons langs ons romp naar beneden. Bovenaan gekomen hadden we wel een mooi uitzicht, maar wel beperkt door de planten. Gelukkig was de weg naar beneden makkelijker.
Beneden aangekomen gingen we meteen naar het strand om af te koelen. Niet veel later werden we door Jaime en Victor (Lourdes' man) uitgedaagd om domino te spelen. Ons winst van gisteren zat hun niet lekker. Vandaag hadden we ook geen coach, we zijn 2x ingemaakt !
Even later kwam een boot aan met een ronde "banaan" aan en Oscar vroeg wie er meewilde en Laura stak meteen haar hand op, maar Oscar. Moest mee. Ze zaten/hingen in het midden. Oscar had het zwaar bij elke bocht en na verloop van tijd moest hij loslaten. Hij kreeg last van zijn knie. Jaime lachte zich te pletter aan de kant.
Ik ging even kijken hoe het met Jacqueline ging. Ze voelde zich iets beter, maar nog niet sterk genoeg. Na het eten van een boterham ging ze mee naar het strand. Maar na 30 minuten lag ze weer in bed. Even later moest ze overgeven.
Lourdes nam Daniel en Laura mee naar het restaurant om iets te eten en ondertussen zat ik in het water aan het bier met de cubaan en een Panamese vriend van hem te kletsen. De cubaan vertelde me hoe hij in Panama terecht was gekomen en ik vertelde mijn verhaal. Even later zat ik met Lourdes te praten en ze vroeg me wat we allemaal gingen doen als we uit de hoofdstad weggingen. Ze gaf ook aan dat ze het jammer vond dat we de komende zaterdag niet het verjaardagsfeestje van Maria Fernanda mee konden vieren. Uit haar opmerkingen kreeg ik het gevoel dat ze liever had dat we zouden blijven.
Rond 17.00 uur gingen we allemaal opruimen en schoonmaken en een half uur later zaten we in de boot richting kust. Oscar reed extra rustig om Jacqueline niet misselijk te maken met al de bochten onderweg. Na 2 uur waren we weer in Oscar's huis. Oscar wilde meteen iets halen voor Jacqueline's maag, maar ze wilde niets innemen. Oscar heeft altijd honger en vroeg ons of we ook iets wilden. Daniels ogen gingen glinsteren. Er werd een maaltijd gemaakt, terwijl Miriam ook nog eens de was deed, ook de onze zodat we schone kleren mee konden nemen op onze trip.
Toen Lourdes weg was, ben ik in de keuken met Miriam gaan praten. In het Engels omdat hetgeen ik wilde vertellen, ik niet in het Spaans kon vertellen.
Ik zei tegen haar dat we graag met ons vieren weg wilden gaan, omdat we de kinderen nu de kans wilden geven om vakantie te hebben. De afgelopen11 dagen was voornamelijk het middelpunt van alles, ik ben de verloren broer/vriend. Alles gaat in het Spaans, waardoor de kinderen niet alles kunnen volgen. Miriam gaf aan dat het oké was. Ze waren bezorgd dat we slecht weer zouden hebben, dure hotels zouden nemen, te lang in de bus moesten zitten en afgezet zouden worden. Daarnaast zouden ze ons missen, maar ze begreep wel dat we alleen wilden zijn.
Voor mij was dit een opluchting.
De bevestiging van onze vluchten naar Bocas waren per mail binnen gekomen, dus ging ik snel een hotel boeken.
Onze vlucht zou om 15.30 uur vertrekken en Oscar zei dat Oscarin ons wel weg kon brengen.
Na afscheid genomen te hebben van iedereen was het tijd om te gaan slapen
Gisteren heeft heel de nacht geregend en hard. Ik was vroeg wakker (8.00 uur) en hoorde veel stemmen buiten, dus besloot ik op te staan.
Buiten zaten alle Panamezen gezellig bij elkaar, te kletsen en te eten. In Panama ontbijten ze meteen goed, worstjes/bonen en ohaldre.
Ik ging alleen voor ohaldre. Iedereen vroeg zich af of het genoeg was. De gesprekken gingen over alles en nog wat. Vaak zat ik gewoon te luisteren en af en toe deed ik ook mee. De muziek stond natuurlijk aan.
Rond 10.00 kwamen Daniel en Laura ook uit bed. Laura ging voor brood en Daniel net als ik voor ohaldre. Hij vond het lekker en at wat meer.
Jacqueline voelde zich niet lekker, ze had hoofdpijn en bleef in bed liggen.
De kids, Oscar en ik gingen het eiland verkennen. Langs de kust stonden mooie huizen, mooie hotels met fantastische uitzichten. Aan de andere kant van het eiland waren de golven hoog en ruig. Onderweg kwam Oscar een Cubaan tegen die hij kende en we werden voorgesteld. Hij was aan het bouwen aan zijn huis. Na verloop van tijd besloten Laura, Daniel en ik naar het hoogste punt van het eiland te klimmen. Het was een smalle weg met aan beide kanten veel bomen en planten. De weg omhoog was best wel steil en het was benauwd. Het zweet liep ons langs ons romp naar beneden. Bovenaan gekomen hadden we wel een mooi uitzicht, maar wel beperkt door de planten. Gelukkig was de weg naar beneden makkelijker.
Beneden aangekomen gingen we meteen naar het strand om af te koelen. Niet veel later werden we door Jaime en Victor (Lourdes' man) uitgedaagd om domino te spelen. Ons winst van gisteren zat hun niet lekker. Vandaag hadden we ook geen coach, we zijn 2x ingemaakt !
Even later kwam een boot aan met een ronde "banaan" aan en Oscar vroeg wie er meewilde en Laura stak meteen haar hand op, maar Oscar. Moest mee. Ze zaten/hingen in het midden. Oscar had het zwaar bij elke bocht en na verloop van tijd moest hij loslaten. Hij kreeg last van zijn knie. Jaime lachte zich te pletter aan de kant.
Ik ging even kijken hoe het met Jacqueline ging. Ze voelde zich iets beter, maar nog niet sterk genoeg. Na het eten van een boterham ging ze mee naar het strand. Maar na 30 minuten lag ze weer in bed. Even later moest ze overgeven.
Lourdes nam Daniel en Laura mee naar het restaurant om iets te eten en ondertussen zat ik in het water aan het bier met de cubaan en een Panamese vriend van hem te kletsen. De cubaan vertelde me hoe hij in Panama terecht was gekomen en ik vertelde mijn verhaal. Even later zat ik met Lourdes te praten en ze vroeg me wat we allemaal gingen doen als we uit de hoofdstad weggingen. Ze gaf ook aan dat ze het jammer vond dat we de komende zaterdag niet het verjaardagsfeestje van Maria Fernanda mee konden vieren. Uit haar opmerkingen kreeg ik het gevoel dat ze liever had dat we zouden blijven.
Rond 17.00 uur gingen we allemaal opruimen en schoonmaken en een half uur later zaten we in de boot richting kust. Oscar reed extra rustig om Jacqueline niet misselijk te maken met al de bochten onderweg. Na 2 uur waren we weer in Oscar's huis. Oscar wilde meteen iets halen voor Jacqueline's maag, maar ze wilde niets innemen. Oscar heeft altijd honger en vroeg ons of we ook iets wilden. Daniels ogen gingen glinsteren. Er werd een maaltijd gemaakt, terwijl Miriam ook nog eens de was deed, ook de onze zodat we schone kleren mee konden nemen op onze trip.
Toen Lourdes weg was, ben ik in de keuken met Miriam gaan praten. In het Engels omdat hetgeen ik wilde vertellen, ik niet in het Spaans kon vertellen.
Ik zei tegen haar dat we graag met ons vieren weg wilden gaan, omdat we de kinderen nu de kans wilden geven om vakantie te hebben. De afgelopen11 dagen was voornamelijk het middelpunt van alles, ik ben de verloren broer/vriend. Alles gaat in het Spaans, waardoor de kinderen niet alles kunnen volgen. Miriam gaf aan dat het oké was. Ze waren bezorgd dat we slecht weer zouden hebben, dure hotels zouden nemen, te lang in de bus moesten zitten en afgezet zouden worden. Daarnaast zouden ze ons missen, maar ze begreep wel dat we alleen wilden zijn.
Voor mij was dit een opluchting.
De bevestiging van onze vluchten naar Bocas waren per mail binnen gekomen, dus ging ik snel een hotel boeken.
Onze vlucht zou om 15.30 uur vertrekken en Oscar zei dat Oscarin ons wel weg kon brengen.
Na afscheid genomen te hebben van iedereen was het tijd om te gaan slapen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
