Murphy

We kennen allemaal van die dagen wanneer je hoopt dat alles loopt, zoals je zou willen.
Vrijdag 15 jullie was voor ons zo'n dag. We gingen vliegen naar Panama.
Dondedag had ik een taxi besteld die ons naar het station zou brengen, het zou ons om 9.00 uur oppikken daar onze trein om 9.36 vertrok naar Breda.
Om 9.00 was er geen taxi, dus ik bellen. Over 2 minuten zou ie aankomen. We besloten om met onze bagage (1 koffer, 3 tassen en 2 rugzakken) buiten te gaan wachten. Na 5 minuten zag ik een taxi een paar straten verder rondrijden met een chauffeur die duidelijk zoekende was. Even later zag ik haar weer, maar dan een paar straten verder. Uiteindelijk arriveerde de taxi om 9.15 bij ons adres. Bij het station aangekomen hadden we nog 13 minuten om in te checken en de groepskorting te regelen.
We moesten overstappen in Breda om de trein naar Schiphol te pakken, maar daar aangekomen lazen we dat die trein niet zou rijden. Na wat navraag gedaan te hebben, besloten we om de trein naar Den Haag te nemen. We konden via R'dam naar A'dam gaan. We moesten wel 30 minuten wachten. Eenmaal in die trein kwamen we snel achter dat er geen treinen naar A'dam gingen.
Dus ging ik mijn hulplijn inzetten. Ik heb al vaker op vakantie gebruik gemaakt van mijn collega Thomas, hij kan alles regelen. Daarom vroeg ik hem of hij een taxi voor ons kon bestellen. Om 1100 uur zou er eentje op ons wachten achter het station.
Maar ja, het was zo'n dag waarop de dingen anders lopen. Op de afgesproken tijd was hij er niet. Bij mij begon een beetje het gevoel te komen dat het vandaag misschien anders zou lopen dan gepland. Na 10 minuten gewacht te hebben, ben ik naar een andere taxi gelopen en gevraagd wat het zou kosten om ons naar Schiphol te brengen: €140 vroeg hij, maar na wat onderhandelingen werd het €100.
We hadden een Marokaanse chauffeur die (ik moet nu weg, Daniel gaat voetballen met een Panamees team. Morgen ga ik verder).
Continu gezellig aan het praten was. Na verloop van tijd vroeg ik hem of hij ooit van Max Verstappen gehoord had, het duurde even maar hij begreep wat ik bedoelde.
Rond 1200 uur kwamen we op Schiphol aan. Gelukkig waren er niet veel mensen die op vrijdag wilden gaan vliegen. We hebben ongeveer 40 minuten in de rij gestaan om onze bagage in te checken. Daarna was het 10 minuten wachten bij de douane om uiteindelijk met een sprint rond 12.55 uur aan te komen bij de gate. Als dit alles een onderdeel van de Olympische Spelen was geweest, weet ik zeker dat we een medaille hadden gewonnen.
De vlucht naar Panama veel erg mee, ik denk dat we wind mee hadden. Na 10 uur vlogen we boven Panama, alleen was het weer zeer slecht waardoor het druk scheen te zijn op de landingsbanen en we 40 minuten rondjes moesten vliegen, voordat we konden landen. Na 1 uur controles en het ophalen van onze bagage konden we eindelijk naar buiten gaan.
Om 01.45 uur Nederlandse tijd liepen we in Panama binnen.
Vol spanning liep ik naar buiten. Hoe zou het gaan bij mijn weerzien met de famillie Murillo ? Het was in ieder geval een prettig gevoel om te weten dat in vergelijking met de vorige keer nu mensen ons op kwamen halen bij het vliegveld.
Toen we naar buiten liepen, was het net of dat we tegen een muur van warmte liepen. Het regende en was benauwd. In eerste instantie kon ik niemand van de familie vinden, maar snel daarna zag ik Oscar lopen.
Ik riep hem en hij stond stil. Hij keek me aan en zijn glimlach maakte heel onze dag goed. We omhelsden elkaar, hij wilde mijn gezin leren kennen. Snel daarna kwam de rest van de familie Murillo: Lourdes met haar man en kinderen, Miriam de vrouw van Oscar en zijn kinderen en als laatste doña Aura, de moeder van Oscar. Ze is inmiddels 88 jaar en denk dat god haar heeft laten leven om dit moment mee te mogen maken.
Ze heeft, huilend, me omhelsd en voor ongeveer 5 minuten niet losgelaten. Daarna bleef ze maar herhalen dat het een droom moest zijn.
We gingen naar Oscar's huis, iedereen wilde van alles en nog wat weten. Ze vonden dat ik was veranderd, mijn haren waren vroeger bruin, ik praatte meer dan vroeger. Oude verhalen werden uit de doos gehaald.
Het voelde als een warm bad, als thuiskomen. Een ongekend gevoel om zoveel liefde en genegenheid te voelen bij mensen die ik in de afgelopen 42 jaar niet gezien had.
Uiteindelijk werd er pizza besteld. Doña Aura wilde naast me zitten en hield mijn hand vast.
Uiteindelijk viel ze in slaap, de spanning was te groot voor haar.
Rond 22.30 Panamese tijd (05.30 in Nederland) namen we afscheid van doña Aura, Lourdes, haar man en de kinderen. We kregen 2 kamers in het huis van Oscar en doodop maar met een goed gevoel gingen we slapen.
Ondanks dat er veel tegen had gezeten deze dag, was het fijn om hier te zijn.