Wat een reis

Afgelopen week heb ik ondervonden wat stress is. Ik die altijd riep "mij zal dat niet overkomen".
De dagen naar het afscheid van Daniel, Laura en Jacqueline waren verschrikkelijk, liep dagen met een klomp in mijn maag, was aan de dunne, kon niets eten, slecht slapen. Panama hield me niet bezig, maar de wetenschap dat ik 3,5 week weg zou zijn...

Na vrijdag avond kon ik me gaan richten op Panama. Na een slechte nacht wist ik dat een lange dag zou worden:
om 4 uur opstaan, rond 5 uur vertrekken richting Düsseldorf, om 8.15 naar Amsterdam vliegen en om 11.25 naar Panama en om 22.30 uur Nederlandse tijd landen.
Maar zoals zo vaak gaan de dingen nooit zoals je wilt. Vlucht naar Panama had vertraging, 2,5 uur.
Gek gevoel dat je om 5 uur vertrek van huis om rond 14.00 uur vanuit Schiphol naar Panama te mogen vliegen.

In het vliegtuig kon ik maar niet slapen, dus heb ik 4 films bekeken (the butler, olympus has fallen, we are the millers en the furious and the fastest 6). En als je zo'n dag hebt dat alles tegen zit, krijg je ook een halve glas rode wijn van een of andere Colombiaan die naast je zit.

Toen we landden in Panama was het al donker en kon ik weinig zien van de stad. Mijn hotel was super en de juffrouw aan de receptie vond mijn verhaal zo ontroerend dat ze alles wou doen om me te helpen om mijn droom uit te laten komen.

Hier was het het 19.30 (Nederlandse tijd 01.30 uur), maar moest acclimatiseren ondanks dat ik al 22 uur had opzitten.
Achteraf was ik blij dat ik geen kaartjes had voor het concert.

Na een rondje om het hotel te hebben gelopen (casino om de hoek waar heel veel vrouwen rondliepen met weinig of strakke kleding) ben ik op gaan liggen. Beetje tv gekeken (ajax - nac !) en om 21.00 uur plaatselijke tijd maar gaan slapen.
Helaas niet voor lang, om 03.00 (in Nederland 9.00 uur) was ik klaarwakker.