Flying back home

Vrijdag 5 augustus,
Vandaag was een reisdag voor ons. We gingen terug naar de hoofdstad Panama stad.
Ik moest alleen nog een ding voordat we weg zouden gaan uit Boquete, ik wilde nog een keer langs de kapper. Ik had me express niet geschoren, omdat ik wilde meemaken hoe het zou zijn om geschoren te worden. Toen ik aan de beurt was, ging alles zoals de eerste keer. De oude man deed zijn ding heel rustig en nam alle tijd en zei helemaal niets. Hij ging helemaal op in zijn werk.
Totdat een man binnen kwam en tegen hem begon te praten. De kapper praatte binnensmonds, dus kon ik hem niet goed volgen. Ik begreep beter wat de andere man vertelde. Het ging over een vermoorde vrouw. Mijn kapper vond het zo interessant dat hij de radio uitzette. Door dat gesprek ging zijn tempo naar beneden. Met als gevolg dat de scheerschuim uitdroogde. Natscheren werd droogscheren, wat niet altijd even fijn was. Ik kon niet veel klagen, voor $2 mocht ik niet veel eisen stellen.
Bij het hotel aangekomen, merkte ik dat de kapper echt oud aan het worden is. Hij was een paar plekjes vergeten.
Nadat we alles hadden ingepakt, was het wachten op de taxi. Ik had een afspraak gemaakt met Frankie, onze gids van gisteren, voor 13.00 uur. Het was 45 minuten rijden naar David waar het vliegveld was. Ondertussen had ik een gesprek met Timothy, ik bedankte hem voor de goede zorgen en ik kreeg een hoed van hem cadeau.
Toen ik onze tassen op de kamer ging halen, kwam Timothy naar boven. Frankie maakte zich zorgen, want hij was bang dat ik hem verkeerd begrepen had. De kosten voor het rijden naar David waren $40. Zijn zorgen waren terecht, want toen hij aan ons vroeg hoe we naar David zouden gaan, zei ik dat we de bus gingen nemen. Hij zei dat hij ons voor $20 naar David wou brengen en voor $5 extra naar het vliegveld, deze lag aan de andere kant van de busterminal. Daarop had ik ja gezegd. Ik was best pissig, maar had geen andere optie dan met de taxi te gaan, want met de bus duurde de reis een uur en we moesten om 14.00 uur op het vliegveld zijn. Timothy bod aan om te middelen om te kijken of hij de prijs naar $35 kon brengen. Dat lukte hem.
Onderweg ging Frankie door met zijn rol als gids, hij vertelde over alles wat onderweg tegenkwamen iets.
Na 45 minuten waren we op het vliegveld. Mijn boosheid was inmiddels verdwenen en ik gaf hem toch de $40. Voor hem een behoorlijke bedrag, voor ons een schijntje.
We konden meteen ons bagage afgeven en na 15 minuten konden we door de controle. Toen onze rugzak door de scanner moest werd ik uit de rij gehaald en gevraagd om het open te maken, omdat iets niet in orde was. Ik dacht dat dit me alleen in Nederland overkwam omdat ik buitenlands uitzie. Bij de AH krijg ik altijd controles bij de scankassa, maar in Panama had ik dit niet verwacht.
Ze hadden iets gezien wat niet mocht. Ik dacht dat het een fout moest zijn. Hij vertelde me dat er een schaar on de rugzak zat. Ik keek naar Jacqueline en vroeg haar of dat kon. Haar blijk zei me voldoende. Ze haar etui met nagelschaar en vijl in de rugzak gedaan. De agent nam het in beslag en we konden verder gaan.
De reis naar Panama duurde 35 minuten. Toen we uitstapten merkten we meteen het verschil met Bocas en Boquete. In Panama is de luchtvochtigheid veel hoger. Het was alsof we een sauna binnenliepen. Oscar stond ons al op te wachten, hij heeft vanaf vandaag vakantie genomen om ons overal naar toe te kunnen rijden. Hij had ons gemist en iedereen vroeg hem waar zijn broeder uit Holland was.
We moesten toen de drukte van Panama in. Het was vrijdag en iedereen was net klaar met werken en ging op weg. Hier kunnen niet rijden en degene die het brutaalst is krijgt voorrang. We hebben langer over gedaan om van het vliegveld naar huis te rijden, dan van David naar Panama (500 km).
Paula had lasagne voor ons gekookt. Het was heerlijk thuiskomen. Oscarin had zijn bewijs van tweede officier binnen gekregen en was trots. Miriam vertrok ongeveer tegelijk met ons, maar was 1.5 uur later thuis van haar werk.
Jaime kwam even langs om te kijken hoe we het gehad hadden en ons te vragen om morgenavond met hem op stap te gaan. Doe man is nooit serieus en hij maakt over alles een grap. Dus dat zal wel gezellig worden.
Oscar vroeg of we zijn hadden iets te gaan drinken bij hem om de hoek. Daniel was inmiddels naar bed, maar Laura had er wel oren naar om even iets te gaan drinken. We keken in de cafe naar de opening van de O.S. Toen we binnenkwamen was Nederland (Paises Baixos) net aan de beurt en vlak daarna kwam Panama ook binnen. Dit kan geen toeval zijn, mijn twee landen zo dicht bij elkaar ! Toen de rekening kwam was ik niet snel genoeg om het als eerste te pakken. Ik mocht van Oscar niets betalen.
Toen we naar huis gingen, moest hij boodschappen doen voor het ontbijt. In de winkel kocht hij verschillende snoepgoed die we als kinderen aten. Bij het zien en proeven ervan kwamen allerlei herinneringen terug. Ik vind het nog steeds onbeschrijflijk hoe dat werkt.
Thuis bespraken we de plannen voor zaterdag. Oscar moet morgen zijn moeder om 6.00 uur ophalen om haar naar het ziekenhuis te brengen voor behandeling. Miriam moet haar appartement gereed maken voor verhuur, Gabriel gaat met school een dag naar het strand. Rond de middag worden we in het huis van Lourdes verwacht om te lunchen. Yoyito, de oudste broeder van Oscar, zal er ook komen. Hij is de enige van de familie die tot nu toe nog niet gezien heb.
We zijn weer terug en dat zullen we ook weten. Er staan nog vele dingen op ons te wachten. We worden weer in de watten gelegd, we gaan naar vele plaatsen en gaan veel beleven.
Het voelt als thuiskomen