Blijdschap en verdriet
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
30 December 2013 | Panama, Panama-stad
Gisterenavond was mijn broeder Carlos langs het hotel gekomen om afscheid te nemen. We hebben veel over vroeger gepraat. Hij wist velen dingen die ik niet meer wist. Hij vertelde me dat zijn relatie met moeder niet zo goed was. Er is iets gebeurd tussen die 2 die ze veel pijn heeft gedaan. Mijn moeder had hem gebeld vlak voor Kerst om duidelijk te maken dat op de eerste Kerstdag zij en ik op pad zouden gaan. Vandaar dat onze afspraak misgegaan is. Ik heb hem maar niet gevraagd waarom hij me niet had gebeld. Zonde van het moment om hier woorden aan vuil te maken.
Ik was blij dat ik hem heb gezien voordat ik wegga.
Vandaag was de laatste dag samen met mijn moeder. Ze moet morgen werken en we kunnen niet bij elkaar zijn.
Toen ik vandaag opstond bedacht ik ineens dat ik het huis waar ik de laatste 5 jaar gewoond had nog niet had bezocht.
Van die jaren kon ik in me het meest herinneren. Ik kan mijn ogen sluiten en van ons thuis naar mijn school lopen. Dat was 40 jaar geleden, ik ging ervan uit dat er veel veranderd was in de jaren en dat ik niets meer zou herkennen.
Voor vandaag was mijn doel onze oude huis zoeken.
Mijn moeder kwam binnen en ik had de televisie aangelaten omdat er een mis werd uitgezonden en ze anders altijd op de zondag naar de kerk gaat. Was het minst wat ik kon doen.
Tijdens het kijken hebben we veel gepraat. Ik vroeg haar wat ze zou willen veranderen uit haar leven als dit mogelijk zou zijn. Ze zei haar karakter. Ze is koppig, eigenwijs, kan die dingen vergeten, maar nooit iemand vergeven, heeft als jonge vrouw alles uit het leven gehaald, te veel in het nu geleefd, misschien te veel genoten.
Ik zei dat ik eerder naar Panama terug zou komen.
Tijdens de mis hadden we weer over het geloof en ik zag dat ze nu een beetje met andere ogen naar zo'n mis keek. Ze wees me op al het goud en dure spullen die gebruikt werden en ik zag een beetje schaamte in haar ogen.
Ik vroeg haar of ze weleens ging biechten. Ze begon te lachen en zei van niet. Ze zou uren nodig hebben om alles te kunnen vertellen. Ik zei dat als ze vaker zou gaan ze minder tijd nodig zou hebben. Ze zei dat ze niet durfde omdat ze vanwege haar werk alle paters kent. Ik zei dat je meestal in zo'n hok zit waar je elkaar niet kunt zien. Die zijn er wel, maar worden niet meer gebruikt, tegenwoordig zit je tegenover de pater. Misschien gaat ze naar een andere kerk buiten de stad.
Toen ik haar vertelde dat ik naar mijn oude huis wilde gaan, zei ze dat het misschien niet meer zou staan. Maar we gingen toch.
Toen we daar kwamen herkende ik niets, mijn moeder ook niet. Er stond maar een huis in de rij, alle andere gebouwen waren nu winkels, cafe's of hotels. Ze was ervan overtuigd dat ik in dat huis had gewoond. Ik kon me herinneren dat de deur verder naar achteren aan de zijkant was en nu stond het dichter bij de straat. Ik geloofde niet dat ik daar had gewoond. Teleurgesteld gingen we een stukje lopen.
Ik wist nog dat als ik naar buiten ging ik richting de zee kon lopen, links was een ziekenhuis (stond er nog alleen verbouwd), iets naar rechts was er een school (niet gezien) en daarnaast een veld waar we altijd honkbalden (ook weg). Ik verloor al mijn hoop om iets te herkennen.
Totdat ik me bij toeval omdraaide.
Ik zag een park en kreeg een klap in mijn gezicht. Iedereen herkent wel zo'n moment tijdens het sporten dat je de man met de hamer tegen komt. Ik had het gevoel dat deze man een moker bij zich had, ik had even geen adem meer. Alles kwam terug, ineens vielen de laatste puzzelstukjes in elkaar. Dit was het, het was toch mijn huis.
Ik vroeg aan mijn moeder of mijn school ver weg was, ze zei van niet. We op pad. Ik wist nog hoe ik moest lopen alhoewel ik niets meer herkende. De gebouwen rond het park waren dezelfde, het waren monumentale panden. Ook de straten waren dezelfde, wel met andere gebouwen er omheen.
Toen we de laatste bocht namen stond ik ineens voor de poorten van mijn oude school. Hier heb ik de 9 meest gelukkige jaren van mijn jeugd doorgebracht, hier ben ik gevormd.
Helaas waren de hekken dicht. Ik mijn fototoestel door de spijlen om toch nog wat foto's te maken. Alles stond er nog: rechts de kapel, daarnaast de gebouwen van de lagere school, recht vooruit de weg naar boven (mijn school stond boven op een berg) waar de gebouwen van de middelbare school stonden. Alleen de sporthal was afgebroken.
Ik vroeg aan mijn moeder wat er zou gebeuren als ik over het hek zou klimmen, ze zei dat ik het niet moest doen, want iemand kon de politie bellen. Ik zei dat ik wel een nachtje cel voor over zou hebben om alles te kunnen zien. Het mocht niet van haar.
Ze zei dat we konden omlopen naar de achterkant, daar kwamen de schoolbussen binnen.
We aan de zijkant de berg de weg omhoog genomen. We kwamen een stuk hek dat kapot was tegen, maar ook hier mocht ik niet van mijn moeder doorheen klimmen.
Het kon niet waar zijn, zo dichtbij en toch zo ver.
We kwamen aan de achterkant, maar ook hier was alles op slot, maar toen gebeurde een wonder. We kwamen de bewaker tegen. Ik mijn verhaal vertellen en keek hem aan met een gezicht die hij niet kon weerstaan. Hij wilde de poort aan de voorkant open doen.
Hij was met zijn mobiel bezig en toen kwam mijn moeder aan. Wanneer zou hij de poort open doen ? Als hij klaar was, gaf hij aan. Maar we waren al bij de ingang al geweest en er was niemand ! Dat kwam omdat ik hier stond, antwoordde hij (hoe zo humor). Ik stompte mijn moeder en trok haar weg. Ik zou ook soms haar karakter willen veranderen zei ik.
Toen we voor kwamen stond de poort open en ik bedankte de bewaker op mijn knieën.
Ik liep naar de kapel en kom me meteen herinneren dat we elke week hier begonnen en eindigden. We gingen verder naar boven en ineens wist ik dat daar boven rechts een zwembad was. Mijn moeder zei van niet, maar ik wist het zeker.
Ik had gelijk !
Alles kwam terug, het was alsof de mist wegtrok.
Ik wist waar de bieb was, waar de conciërge zat, waar de rector kantoor had, boven zag ik oude klas.
Ik moest alleen bij de lagere school zien te komen, de bewaker had gezegd dat de trap naar boven op slot was.
Maar als je hier 40 jaar aan gedacht hebt en van ver komt zoek je naar mogelijkheden. En ik vond ze.
Ergens was een kapotte ruit en ik ging er doorheen. Ik kwam bij de kindergarten (1 jaar voor de lagere school gaan de kinderen hier al naar school). Daar stond het kikkerbadje waar ik vroeger had gezwommen. Ik kwam daarna bij de gebouwen van de lagere school, gebouwen in een L vorm. De onderste verdieping was voor de lagere klassen. Daar moesten we elke ochtend in de rij wachten voordat we naar onze lokaal mochten gaan.
Voor de gebouwen waren er 2 basketbalvelden waar we altijd aan het spelen waren, daarnaast was een grasveld waar we gym hadden en allerlei toernooien speelden. Het was niet meer van gras, maar van beton. Ik dacht dat het groter was. Ik sloeg vaak de bal over het hek, de bal rolde naar beneden waar mensen woonden. De bankjes in de schaduw stonden er nog.
Ik ben naar boven gelopen. Op deze trappen heb veel gevochten, soms met succes, soms ook niet. Op de 3e verdieping zag ik mijn laatste lokaal. Ik kreeg kippenvel. Ik liep verder, in een een van de lokalen lagen wat oude boeken. Ik hoopte iets over geschiedenis te vinden, maar helaas. Wel vond wel ik de omslag van een diploma met het embleem van de school erop en op de achterkant het schoollied. Die heb ik maar meegenomen.
Toen ik naar beneden liep herinnerde ik me dat ik op de treden zat met mijn vrienden, wachtend op de juffen om onder hun rokken te kunnen kijken.
Ik was lang weggebleven en moeder wachtte ergens op mij. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid. Mijn zoektocht was nu compleet.
Soms denk ik dat ik een mietje ben......
We zijn daarna naar het restaurant gegaan waar we voor het eerst samen hadden gegeten. Nu pas viel me op dat mijn moeder stiller was dan normaal. Dat herkende van mezelf. Als ik ergens mee zit zeg ik ook niets meer.
Ik deed alles om het gesprek gaande te houden.
Ik ben maar gaan vissen waarom haar relatie met Carlos niet goed was. Ze vond dat hij weinig interesse toonde. Ik vroeg haar of ze wist waarom, ze zei van niet.
Ik heb haar verteld dat ze hem moest opzoeken om te praten, familie is te belangrijk om ruzie te hebben. Het zat niet in haar karakter zei ze. Ik gaf aan dat misschien dat de reden was waarom ze zich eenzaam voelde. Ze gaf me een knuffel.
Na het eten wilde ik gaan wandelen, ze wilde mee.
We liepen tegen het verkeer in, maar aan de andere kant van de weg kwam een taxi toeterend aan, de chauffeur zwaaide uitbundig en riep mijn naam. Ik herkende hem als een van de vele chauffeurs die me ergens naar toe hadden gebracht.
Ik dacht als het zover is dat taxichauffeurs naar mij gaan zwaaien dat nu het echt tijd is om terug te gaan naar Nederland.
Hij vroeg of hij ons weg kon brengen ik zei dat we graag wilden wandelen, maar mijn moeder had geen zin meer. Hij toch blij. Hij informeerde hoe het was geweest en wanneer ik terug vloog en of ik al een taxi had. Ik loog van wel, had geen goed gevoel.
Bij het hotel vroeg hij $12 voor de rit. De taxi die ons van mijn oude school had weggebracht (veel verder) vroeg maar $4.
Mijn moeder ging uit haar dak en zei dat het belachelijk was, zelfs diefstal. We betaalden uiteindelijk $6. Geen polonaise bij ma.
In het hotel heeft mijn moeder alleen maar gehuild. Ik heb alles gedaan om haar te troosten, maar het hielp niet. Ze vond het zo fijn en was nu aan gewend om met mij te wandelen en leuke dingen te doen. Ze wilde maar geen afscheid nemen.
Toen het zover was heb ik haar naar de bushalte gebracht. Daar hebben we geknuffeld, gekust, ik heb haar over haar bolleke geaaid en nog eens gekust.
Toen we elkaar loslieten draaide ze zich weg. Ik heb velen keren omgedraaid, soms deed ze dat ook.
Afscheid nemen is nooit leuk.
Ik was blij dat ik hem heb gezien voordat ik wegga.
Vandaag was de laatste dag samen met mijn moeder. Ze moet morgen werken en we kunnen niet bij elkaar zijn.
Toen ik vandaag opstond bedacht ik ineens dat ik het huis waar ik de laatste 5 jaar gewoond had nog niet had bezocht.
Van die jaren kon ik in me het meest herinneren. Ik kan mijn ogen sluiten en van ons thuis naar mijn school lopen. Dat was 40 jaar geleden, ik ging ervan uit dat er veel veranderd was in de jaren en dat ik niets meer zou herkennen.
Voor vandaag was mijn doel onze oude huis zoeken.
Mijn moeder kwam binnen en ik had de televisie aangelaten omdat er een mis werd uitgezonden en ze anders altijd op de zondag naar de kerk gaat. Was het minst wat ik kon doen.
Tijdens het kijken hebben we veel gepraat. Ik vroeg haar wat ze zou willen veranderen uit haar leven als dit mogelijk zou zijn. Ze zei haar karakter. Ze is koppig, eigenwijs, kan die dingen vergeten, maar nooit iemand vergeven, heeft als jonge vrouw alles uit het leven gehaald, te veel in het nu geleefd, misschien te veel genoten.
Ik zei dat ik eerder naar Panama terug zou komen.
Tijdens de mis hadden we weer over het geloof en ik zag dat ze nu een beetje met andere ogen naar zo'n mis keek. Ze wees me op al het goud en dure spullen die gebruikt werden en ik zag een beetje schaamte in haar ogen.
Ik vroeg haar of ze weleens ging biechten. Ze begon te lachen en zei van niet. Ze zou uren nodig hebben om alles te kunnen vertellen. Ik zei dat als ze vaker zou gaan ze minder tijd nodig zou hebben. Ze zei dat ze niet durfde omdat ze vanwege haar werk alle paters kent. Ik zei dat je meestal in zo'n hok zit waar je elkaar niet kunt zien. Die zijn er wel, maar worden niet meer gebruikt, tegenwoordig zit je tegenover de pater. Misschien gaat ze naar een andere kerk buiten de stad.
Toen ik haar vertelde dat ik naar mijn oude huis wilde gaan, zei ze dat het misschien niet meer zou staan. Maar we gingen toch.
Toen we daar kwamen herkende ik niets, mijn moeder ook niet. Er stond maar een huis in de rij, alle andere gebouwen waren nu winkels, cafe's of hotels. Ze was ervan overtuigd dat ik in dat huis had gewoond. Ik kon me herinneren dat de deur verder naar achteren aan de zijkant was en nu stond het dichter bij de straat. Ik geloofde niet dat ik daar had gewoond. Teleurgesteld gingen we een stukje lopen.
Ik wist nog dat als ik naar buiten ging ik richting de zee kon lopen, links was een ziekenhuis (stond er nog alleen verbouwd), iets naar rechts was er een school (niet gezien) en daarnaast een veld waar we altijd honkbalden (ook weg). Ik verloor al mijn hoop om iets te herkennen.
Totdat ik me bij toeval omdraaide.
Ik zag een park en kreeg een klap in mijn gezicht. Iedereen herkent wel zo'n moment tijdens het sporten dat je de man met de hamer tegen komt. Ik had het gevoel dat deze man een moker bij zich had, ik had even geen adem meer. Alles kwam terug, ineens vielen de laatste puzzelstukjes in elkaar. Dit was het, het was toch mijn huis.
Ik vroeg aan mijn moeder of mijn school ver weg was, ze zei van niet. We op pad. Ik wist nog hoe ik moest lopen alhoewel ik niets meer herkende. De gebouwen rond het park waren dezelfde, het waren monumentale panden. Ook de straten waren dezelfde, wel met andere gebouwen er omheen.
Toen we de laatste bocht namen stond ik ineens voor de poorten van mijn oude school. Hier heb ik de 9 meest gelukkige jaren van mijn jeugd doorgebracht, hier ben ik gevormd.
Helaas waren de hekken dicht. Ik mijn fototoestel door de spijlen om toch nog wat foto's te maken. Alles stond er nog: rechts de kapel, daarnaast de gebouwen van de lagere school, recht vooruit de weg naar boven (mijn school stond boven op een berg) waar de gebouwen van de middelbare school stonden. Alleen de sporthal was afgebroken.
Ik vroeg aan mijn moeder wat er zou gebeuren als ik over het hek zou klimmen, ze zei dat ik het niet moest doen, want iemand kon de politie bellen. Ik zei dat ik wel een nachtje cel voor over zou hebben om alles te kunnen zien. Het mocht niet van haar.
Ze zei dat we konden omlopen naar de achterkant, daar kwamen de schoolbussen binnen.
We aan de zijkant de berg de weg omhoog genomen. We kwamen een stuk hek dat kapot was tegen, maar ook hier mocht ik niet van mijn moeder doorheen klimmen.
Het kon niet waar zijn, zo dichtbij en toch zo ver.
We kwamen aan de achterkant, maar ook hier was alles op slot, maar toen gebeurde een wonder. We kwamen de bewaker tegen. Ik mijn verhaal vertellen en keek hem aan met een gezicht die hij niet kon weerstaan. Hij wilde de poort aan de voorkant open doen.
Hij was met zijn mobiel bezig en toen kwam mijn moeder aan. Wanneer zou hij de poort open doen ? Als hij klaar was, gaf hij aan. Maar we waren al bij de ingang al geweest en er was niemand ! Dat kwam omdat ik hier stond, antwoordde hij (hoe zo humor). Ik stompte mijn moeder en trok haar weg. Ik zou ook soms haar karakter willen veranderen zei ik.
Toen we voor kwamen stond de poort open en ik bedankte de bewaker op mijn knieën.
Ik liep naar de kapel en kom me meteen herinneren dat we elke week hier begonnen en eindigden. We gingen verder naar boven en ineens wist ik dat daar boven rechts een zwembad was. Mijn moeder zei van niet, maar ik wist het zeker.
Ik had gelijk !
Alles kwam terug, het was alsof de mist wegtrok.
Ik wist waar de bieb was, waar de conciërge zat, waar de rector kantoor had, boven zag ik oude klas.
Ik moest alleen bij de lagere school zien te komen, de bewaker had gezegd dat de trap naar boven op slot was.
Maar als je hier 40 jaar aan gedacht hebt en van ver komt zoek je naar mogelijkheden. En ik vond ze.
Ergens was een kapotte ruit en ik ging er doorheen. Ik kwam bij de kindergarten (1 jaar voor de lagere school gaan de kinderen hier al naar school). Daar stond het kikkerbadje waar ik vroeger had gezwommen. Ik kwam daarna bij de gebouwen van de lagere school, gebouwen in een L vorm. De onderste verdieping was voor de lagere klassen. Daar moesten we elke ochtend in de rij wachten voordat we naar onze lokaal mochten gaan.
Voor de gebouwen waren er 2 basketbalvelden waar we altijd aan het spelen waren, daarnaast was een grasveld waar we gym hadden en allerlei toernooien speelden. Het was niet meer van gras, maar van beton. Ik dacht dat het groter was. Ik sloeg vaak de bal over het hek, de bal rolde naar beneden waar mensen woonden. De bankjes in de schaduw stonden er nog.
Ik ben naar boven gelopen. Op deze trappen heb veel gevochten, soms met succes, soms ook niet. Op de 3e verdieping zag ik mijn laatste lokaal. Ik kreeg kippenvel. Ik liep verder, in een een van de lokalen lagen wat oude boeken. Ik hoopte iets over geschiedenis te vinden, maar helaas. Wel vond wel ik de omslag van een diploma met het embleem van de school erop en op de achterkant het schoollied. Die heb ik maar meegenomen.
Toen ik naar beneden liep herinnerde ik me dat ik op de treden zat met mijn vrienden, wachtend op de juffen om onder hun rokken te kunnen kijken.
Ik was lang weggebleven en moeder wachtte ergens op mij. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid. Mijn zoektocht was nu compleet.
Soms denk ik dat ik een mietje ben......
We zijn daarna naar het restaurant gegaan waar we voor het eerst samen hadden gegeten. Nu pas viel me op dat mijn moeder stiller was dan normaal. Dat herkende van mezelf. Als ik ergens mee zit zeg ik ook niets meer.
Ik deed alles om het gesprek gaande te houden.
Ik ben maar gaan vissen waarom haar relatie met Carlos niet goed was. Ze vond dat hij weinig interesse toonde. Ik vroeg haar of ze wist waarom, ze zei van niet.
Ik heb haar verteld dat ze hem moest opzoeken om te praten, familie is te belangrijk om ruzie te hebben. Het zat niet in haar karakter zei ze. Ik gaf aan dat misschien dat de reden was waarom ze zich eenzaam voelde. Ze gaf me een knuffel.
Na het eten wilde ik gaan wandelen, ze wilde mee.
We liepen tegen het verkeer in, maar aan de andere kant van de weg kwam een taxi toeterend aan, de chauffeur zwaaide uitbundig en riep mijn naam. Ik herkende hem als een van de vele chauffeurs die me ergens naar toe hadden gebracht.
Ik dacht als het zover is dat taxichauffeurs naar mij gaan zwaaien dat nu het echt tijd is om terug te gaan naar Nederland.
Hij vroeg of hij ons weg kon brengen ik zei dat we graag wilden wandelen, maar mijn moeder had geen zin meer. Hij toch blij. Hij informeerde hoe het was geweest en wanneer ik terug vloog en of ik al een taxi had. Ik loog van wel, had geen goed gevoel.
Bij het hotel vroeg hij $12 voor de rit. De taxi die ons van mijn oude school had weggebracht (veel verder) vroeg maar $4.
Mijn moeder ging uit haar dak en zei dat het belachelijk was, zelfs diefstal. We betaalden uiteindelijk $6. Geen polonaise bij ma.
In het hotel heeft mijn moeder alleen maar gehuild. Ik heb alles gedaan om haar te troosten, maar het hielp niet. Ze vond het zo fijn en was nu aan gewend om met mij te wandelen en leuke dingen te doen. Ze wilde maar geen afscheid nemen.
Toen het zover was heb ik haar naar de bushalte gebracht. Daar hebben we geknuffeld, gekust, ik heb haar over haar bolleke geaaid en nog eens gekust.
Toen we elkaar loslieten draaide ze zich weg. Ik heb velen keren omgedraaid, soms deed ze dat ook.
Afscheid nemen is nooit leuk.
-
30 December 2013 - 07:02
Thomas:
Hè bogi,
De eerste ontmoeting met je moeder zat ik met tranen te lezen. Je verhaal van vandaag weer, je oude school. Je afscheid van je moeder. Je komt als rijker mens terug, daar ben ik van overtuigd. 2014 wordt jou jaar !!!
X Thomas -
30 December 2013 - 07:35
Xandra:
Wederom een prachtig verhaal! Wat een dubbele gevoelens zul je hebben.
Ik wens je een hele goede terugreis!
XXXX
Xandra -
30 December 2013 - 08:31
Milene:
Als Antilliaanse weet ik als geen ander hoe je je voelt.
Weet echter dat wij op een bijzonder klein aardbolletje leven.
Het ga je goed!
Veel liefs,
Milene -
30 December 2013 - 09:13
Jacqueline:
ha bo
woh het is echt super wat je de laatste dagen meegemaakt hebt.Zoveel herinneringen ,emoties gewoon bijzonder
maar je kent het liedje ""afscheid nemen bestaat niet"".houdt daar maar aan vast.
en over een aantal uurtjes ben je weer thuis en mag je alles weer met je thuisfront gaan herbeleven
super dat je dit hebt mogen meemaken !!!tot in 2014!grtjes van ons xx -
30 December 2013 - 09:21
Jacqueline:
Tot morgen!
Xxx Laura, Daniel, Jacqueline en Pep!!! -
30 December 2013 - 11:41
Renée:
Wow, Guillermo, wat heb je je reis grandioos afgesloten! Je hebt het bovendien zo goed omschreven dat ik je vroegere school zó voor me zie. Je kunt wel mee Nederlands gaan geven volgend jaar :)
Ik wens je een goede vlucht naar Nederland en een fantastische afsluiting van 2013. Thuis, bij de mensen van wie je houdt; de allerbeste plek om al je belevenissen van de afgelopen weken te laten bezinken.
Tot 6 januari!
Liefs,
Renée
-
30 December 2013 - 13:04
Pol:
Alle verhalen waren top. Deze is echter goud. Klaar met zoeken. Vlieg voorzichtig en sparen om met Sjakkie en de kids te gaan ;) XXX
-
30 December 2013 - 13:30
Lisanne:
wat een verhaal.
wat een reis
wat een emoties.
een hele fijne terugreis
ik denk dat er geen betere manier is om het bewogen jaar 2013 af te sluiten...
Liefs,
Lisanne -
30 December 2013 - 15:00
Kaatje:
Hola Bo,
Wat een ontzettend mooi en emotioneel verhaal. Ik kan niet anders dan weer een traantje wegpinken. Je hebt alles zo levendig verwoord dat het een beetje lijkt of we erbij waren.
Buen viaje en straks heerlijk genieten met Sjakie en de kids.
Feliz año nuevo !!
Liefs Kaatje
-
30 December 2013 - 15:03
Fred:
Hallo Boob,
ik heb genoten van je schitterende verhalen,prachtige foto,s en het weerzien met je familie en jouw Panama.
Goede reis en tot ziens
Groeten
Fred -
30 December 2013 - 21:10
Chantal:
Hoi Guillermo
Wat een mooie verhalen.
Tranen in mijn ogen bij je eerste verhaal en zeker ook bij je laatste.
Veel emoties en ervaring rijker kom jij mee terug.
Ik vond het zeer mooi dat je jou verhalen gedeeld hebt met ons.
Ik wens je een goede terugreis.
En dat je 2013 waardig hebt mogen afsluiten.
Dat 2014 al het goeds brengt.
Tot 6 januari
Geniet ook nog na met Jacqueline en de kids en pep niet te vergeten.
Laat alles nog eens de revue passeren
Liefs Chantal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
