Rare jongens die Panamezen

Vandaag had ik weer een dag om in mijn eentje te genieten van mijn stad.
Ik had een lijstje gemaakt van dingen die ik mee wil nemen naar Nederland.
Allereerst moest ik terug naar Albroke Mall om een geheugenkaartje van mijn GoPro te ruilen (hij deed het niet). Ik ben nu 3x daar geweest en zeker met de Kerst voor de deur is het daar een hel. Ik was extra vroeg gegaan nog voordat de tent open ging.
Na 20 minuten was het stampensvol. Ik moest de winkel zoeken en had besloten om telkens maar linksaf te gaan om niet als een kip zonder kop te lopen. Personeel rijdt daar rond met een segways !
Jose die me de camera en accessoires had verkocht bekeek het kaartje. Het moest geformatteerd worden. Daarna vroeg ik hem of ik een artikel kon ruilen. In Panama kun je niets terugbrengen. Hij moest met de chef overleggen. Het kon.

In deze winkel gaat het als volgt als je iets koopt:
Er lopen een man of 8 rond om te verkopen, degene die verkoopt schrijft een rekening uit. Deze moet je gaan betalen bij een van de 4 dames achter de kassa (verhoging midden in de winkel). Ze sturen een van de 4 jongens naar het magazijn om de spullen te halen. Als de spullen terug zijn controleert een van de dames bij de kassa of het klopt. Ze geven de rekening en de spullen aan een van de 5 jongens achter een tafel waar alles uitgepakt en gecontroleerd wordt (televisies gaan aan, blenders draaien op volle toeren). Als alles goed is teken je voor ontvangst.
Volgens mij kan het efficiënter.
Ik heb de chef en Jose bedankt.

Toen ben ik op zoek gegaan naar de beste landkaarten winkel van Panama, Instituto Geografico Nacional. Ik wilde een landkaart van Panama. Het was gelukkig maar 35 graden met een hoge luchtvochtigheid vandaag. Zweten als een otter.
Ik ging lopen, de mensen in het hotel verklaarden me voor gek.
Ik moest wel 4x de weg vragen voordat ik het gevonden had.
Nadat er 2 verschillende bonnetjes uitgeschreven waren (2x hetzelfde alleen het laatste bon was kleiner) kon ik weer de sauna in.

Toen maar op zoek naar een boekenwinkel. Ik wilde een kookboek met Panamese recepten, maar ook een boek met de geschiedenis van Panama.
Ik merk dat ik al aan het afscheid nemen ben van Panama. Soms voel ik me een klein kind die van alles wat me aan Panama herinnert mee wil nemen om maar niets te vergeten.
In een sportwinkel heb ik ook een shirt en een pet van het nationale honkbal team gekocht, met moeite kon ik andere spullen laten liggen.
Het kost me moeite om me in te houden.

Ik geniet elke keer weer van die wandelingen, lekker onder de mensen zijn.
Ik herken zoveel van ze in mij.
De trots, het uitgelaten zijn, het vasthouden van anderen als je met ze praat, de bereidheid om iemand te helpen als je die andere mag, het fel reageren, het temperament, het dansen of meedeinen op de muziek, het nakijken van een mooie vrouw, het je niet druk maken over onbelangrijke dingen. Gewoon genieten van de dagelijkse dingen.
Het is net alsof ik mezelf zie.
Ook al heb ik het grootste gedeelte van mijn leven in Nederland gewoond heb ik me altijd meer Panamees gevoeld.
Nu helemaal !

Als laatste heb ik van alles en nog wat gehaald voor de familie morgen. Wijn, chocolade en koekjes.
De Panamezen houden van lekkere dingen.
Voor mezelf heb ik een fles Ron Ponche (Panamese kerstdrank) gekocht.

'S avonds ben naar Casco Viejo, mijn oude buurt, gegaan om te eten. Ik zag overal politie.
Hier heb je 3 soorten politie. Er lopen agenten in kaki gekleurde uniformen, volgens mij zijn ze een soort toeristenpolitie. Meestal zijn dik. Je hebt ook politie on legeruniformen (zou het ook soldaten kunne zijn ?). Deze jongens hebben flinke jongens in hun holsters hangen. In Casco Viejo lopen vooral agenten in het zwart. Ze hebben kogelvrije vesten, uzi's, baretten plat op hun kop. Ze zij. Goed afgetraind. Je ziet ze op bijna elke hoek van de straten. Ik zou geen ruzie met ze willen hebben.
Maar ze zijn ook zeer vriendelijk. Ik was op zoek naar een paar juweliers en vroeg de weg. Via walkie talkies werd gevraagd waar ik moest zijn.
De restaurants zijn ingesteld op de toeristen. Ik eet liever in een eettentje ergens anders, het eten is echter en veel lekkerder. En je hebt geen Michael Jackson op de achtergrond.
Ik wil graag salsa en Spaans horen.

Toen ik terug was in het hotel had ik een bericht van Juan, mijn broer uit Costa Rica. Hij zou mijn gids zijn, maar kon niet naar Panama komen vanwege zijn werk. Hij is de jongste van ons drieën en met hem zou ik de stad gaan verkennen 's avonds.
Hij schreef dat het niet slim was om naar Casco Viejo te gaan, zeker niet als het donker was en zeker niet alleen.

Te laat