De bergen in
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
18 December 2013 | Panama, Boquete
Eerst het goed nieuws :
Vandaag kreeg Laura te horen dat ze na bijna 6 weken weer iets anders mocht gaan eten dan alleen het vloeibaar voedsel van de afgelopen tijd, weliswaar met mate, maar een beschuit met stroop kan dan ineens heel lekker zijn.
De bloedwaarden waren goed, haar ontlasting gaf aan dat de ontstekingswaarden waren afgenomen, de darmen zagen goed uit op de MRI, alleen bij een stukje dunne darm was een verdikking te zien. Over een paar weken weer een MRI maken.
De komende weken geleidelijk steeds meer dingen eten en vanaf 31 december mag ze alles nemen.
Heerlijk bij thuiskomst met zijn vieren eten ! Ik kijk er nu al naar uit.
Na 5 dagen was het goed om weg te gaan uit Bocas, het regende toch heel de dag. Alleen toen ik naar mijn watertaxi moest en bij mijn tocht naar de kust was het droog.
Voordat ik vertrok ben ik even bij oom Jeff langs gegaan. Jennifer had me gevraagd om iets uit Bocas mee te nemen voor haar, het ging om iets zoets wat ze alleen daar maken.
Ik dacht ik krijg een stukje van het een of ander mee, maar de verpakking was groter dan een schoenendoos. Het moet wel heel lekker zijn.
Mijn boot was precies op tijd en na 30 minuten varen was ik bij Almirante aangekomen. Daar heeft iedereen een boot in plaats van een fiets zoals bij ons.
Mijn gezelschap bestond uit 9 Amerikanen die allemaal naar Boquete gingen. We konden met een nieuwe 20 personenbus mee.
De route naar Boquete was adembenemend. De bergen waren hoog en ruig, de rivieren soms wild, soms bijna droog. Overal zag je of kleine hutjes, of houten huisjes, allemaal in vrolijke kleuren. De kinderen renden over straat op blote voeten.
Boquete heeft als ik me niet vergis de hoogte bergen van het land.
De weg was verbazend goed onderhouden, mijn chauffeur had zijn rijbewijs echt verdiend (ik kon hem nergens op betrappen).
Al mijn medepassagiers gingen slapen of muziek luisteren. Ik heb 3,5 uur met het raam open naar buiten zitten kijken. Het leek wel alsof ik door het gebrek aan filmapparatuur alles extra goed tot me wilde opnemen. Ik had tranen in mijn ogen, ik denk dat het aan de wind lag.
Het leek wel of de bananen en kokossen in de bonus waren. Overal zag je ze staan. Velden vol. Sommige trossen bananen waren ingepakt in plastic. Ter bescherming ?
Af en toe zag ik iets wat oude herinneringen naar boven deed borrelen. Ik weet hoe het heet, maar het is uit hout gemaakt, in de vorm van een zandloper. Boven werd ongepeld rijst in gedaan en daarna ging men met een pletter iets op de rijst stampen om het te pellen. Daarna werd de rijst omhoog gegooid om de afval weg te laten waaien. Rijst bleef over, klaar om te gebruiken.
Als kind heb ik dat ook gedaan.
Ik zag ook de typische Panamese koeien in de velden staan. Of donker bruin of gebroken wit met een bult op hun rug. De stieren met flinke hoorns.
Lang geleden toen ik bij een boer ging helpen om suikerriet te kappen en daarna tot suiker te koken werd ik door zo'n beest achterna gezeten en om heelhuids weg te kunnen komen moesten we over een veld rennen en uiteindelijk over prikkeldraad springen.
Tijdens deze reis ervaar ik continu dat door kleine dingen ik oude herinneringen opnieuw beleeft. Stukjes van vroeger die ergens in mij zitten, maar die ik niet kon vinden.
Soms lijkt het alsof ik lijd aan geheugenverlies en langzaam aan alles weer terugkomt.
Naarmate we dichter bij ons einddoel kwamen, zag alles welvarender uit. Er waren wijken met een stenen omheining en een wachter bij de ingang, de huizen waren luxer en groter. Als ik me niet vergis wonen hier veel pensionados uit de VS en Panama Stad.
Na mijn ontdekkingsreis kwam ik bij mijn volgende logeeradres. Vila Marita. Ergens op een heuvel 2,5 kilometer van Boquete. Prachtig uitzicht op de bergen, weer een zeer vriendelijke gastvrouw die meteen alle informatie die ik wilde hebben is gaan verzamelen. Ik slaap in een cabaña, alles ziet er netjes uit. Ik merk dat het hier kouder is dan op mijn andere adressen. Dat wordt in ieder geval lekker slapen.
Daar ik alleen mooi weer verwachtte, heb ik mijn jas in Panama achtergelaten. Ik ging naar het dorp/de stad om iets te kopen. Ik kwam in een winkel terecht waar rijen dik voor de kassa stonden. Bleek alleen vandaag Kerstkorting te zijn. Wat ben ik toch een boffer.
Trouwens de winkel heet Reyna. Zit daar in de winkel een mevrouw van in de 90 gewoon te zitten. Ik dacht eerst die moet even bijkomen, totdat me opviel dat iedereen die binnenkomt nAr haar toe gaat om te groeten. Bleek het mevrouw Reyna te zijn. Ik zie mevrouw Vroom of Dreesman zitten.
Voor het eerst tijdens deze vakantie dacht ik makkelijk te doen bij het eten, niets zoeken, gewoon een pizzeria binnen lopen. Het was ook meteen de laatste keer. Morgen maar weer iets Panamees zoeken.
Morgen ga ik kijken wat ik allemaal kan doen. Het wordt of raften of de vulkaan opwandelen of paardrijden of ziplining. Altijd leuk om de luie zweet weg te werken.
Vandaag kreeg Laura te horen dat ze na bijna 6 weken weer iets anders mocht gaan eten dan alleen het vloeibaar voedsel van de afgelopen tijd, weliswaar met mate, maar een beschuit met stroop kan dan ineens heel lekker zijn.
De bloedwaarden waren goed, haar ontlasting gaf aan dat de ontstekingswaarden waren afgenomen, de darmen zagen goed uit op de MRI, alleen bij een stukje dunne darm was een verdikking te zien. Over een paar weken weer een MRI maken.
De komende weken geleidelijk steeds meer dingen eten en vanaf 31 december mag ze alles nemen.
Heerlijk bij thuiskomst met zijn vieren eten ! Ik kijk er nu al naar uit.
Na 5 dagen was het goed om weg te gaan uit Bocas, het regende toch heel de dag. Alleen toen ik naar mijn watertaxi moest en bij mijn tocht naar de kust was het droog.
Voordat ik vertrok ben ik even bij oom Jeff langs gegaan. Jennifer had me gevraagd om iets uit Bocas mee te nemen voor haar, het ging om iets zoets wat ze alleen daar maken.
Ik dacht ik krijg een stukje van het een of ander mee, maar de verpakking was groter dan een schoenendoos. Het moet wel heel lekker zijn.
Mijn boot was precies op tijd en na 30 minuten varen was ik bij Almirante aangekomen. Daar heeft iedereen een boot in plaats van een fiets zoals bij ons.
Mijn gezelschap bestond uit 9 Amerikanen die allemaal naar Boquete gingen. We konden met een nieuwe 20 personenbus mee.
De route naar Boquete was adembenemend. De bergen waren hoog en ruig, de rivieren soms wild, soms bijna droog. Overal zag je of kleine hutjes, of houten huisjes, allemaal in vrolijke kleuren. De kinderen renden over straat op blote voeten.
Boquete heeft als ik me niet vergis de hoogte bergen van het land.
De weg was verbazend goed onderhouden, mijn chauffeur had zijn rijbewijs echt verdiend (ik kon hem nergens op betrappen).
Al mijn medepassagiers gingen slapen of muziek luisteren. Ik heb 3,5 uur met het raam open naar buiten zitten kijken. Het leek wel alsof ik door het gebrek aan filmapparatuur alles extra goed tot me wilde opnemen. Ik had tranen in mijn ogen, ik denk dat het aan de wind lag.
Het leek wel of de bananen en kokossen in de bonus waren. Overal zag je ze staan. Velden vol. Sommige trossen bananen waren ingepakt in plastic. Ter bescherming ?
Af en toe zag ik iets wat oude herinneringen naar boven deed borrelen. Ik weet hoe het heet, maar het is uit hout gemaakt, in de vorm van een zandloper. Boven werd ongepeld rijst in gedaan en daarna ging men met een pletter iets op de rijst stampen om het te pellen. Daarna werd de rijst omhoog gegooid om de afval weg te laten waaien. Rijst bleef over, klaar om te gebruiken.
Als kind heb ik dat ook gedaan.
Ik zag ook de typische Panamese koeien in de velden staan. Of donker bruin of gebroken wit met een bult op hun rug. De stieren met flinke hoorns.
Lang geleden toen ik bij een boer ging helpen om suikerriet te kappen en daarna tot suiker te koken werd ik door zo'n beest achterna gezeten en om heelhuids weg te kunnen komen moesten we over een veld rennen en uiteindelijk over prikkeldraad springen.
Tijdens deze reis ervaar ik continu dat door kleine dingen ik oude herinneringen opnieuw beleeft. Stukjes van vroeger die ergens in mij zitten, maar die ik niet kon vinden.
Soms lijkt het alsof ik lijd aan geheugenverlies en langzaam aan alles weer terugkomt.
Naarmate we dichter bij ons einddoel kwamen, zag alles welvarender uit. Er waren wijken met een stenen omheining en een wachter bij de ingang, de huizen waren luxer en groter. Als ik me niet vergis wonen hier veel pensionados uit de VS en Panama Stad.
Na mijn ontdekkingsreis kwam ik bij mijn volgende logeeradres. Vila Marita. Ergens op een heuvel 2,5 kilometer van Boquete. Prachtig uitzicht op de bergen, weer een zeer vriendelijke gastvrouw die meteen alle informatie die ik wilde hebben is gaan verzamelen. Ik slaap in een cabaña, alles ziet er netjes uit. Ik merk dat het hier kouder is dan op mijn andere adressen. Dat wordt in ieder geval lekker slapen.
Daar ik alleen mooi weer verwachtte, heb ik mijn jas in Panama achtergelaten. Ik ging naar het dorp/de stad om iets te kopen. Ik kwam in een winkel terecht waar rijen dik voor de kassa stonden. Bleek alleen vandaag Kerstkorting te zijn. Wat ben ik toch een boffer.
Trouwens de winkel heet Reyna. Zit daar in de winkel een mevrouw van in de 90 gewoon te zitten. Ik dacht eerst die moet even bijkomen, totdat me opviel dat iedereen die binnenkomt nAr haar toe gaat om te groeten. Bleek het mevrouw Reyna te zijn. Ik zie mevrouw Vroom of Dreesman zitten.
Voor het eerst tijdens deze vakantie dacht ik makkelijk te doen bij het eten, niets zoeken, gewoon een pizzeria binnen lopen. Het was ook meteen de laatste keer. Morgen maar weer iets Panamees zoeken.
Morgen ga ik kijken wat ik allemaal kan doen. Het wordt of raften of de vulkaan opwandelen of paardrijden of ziplining. Altijd leuk om de luie zweet weg te werken.
-
18 December 2013 - 06:20
Thomas:
Hoi bogi,
Goed om te lezen dat het thuis goed gaat met Laura. Blijft verbazend om te lezen hoe een ander leven je daar had. Suiker stampen, rijst maken, door stieren achterna gezeten worden. Denk niet dat je Sb docent was geworden als je daar was blijven wonen. Raar idee! Tot morgen weer, vind het elke dag weer top om je op dez manier je toch in de buurt te hebben.
Groet thomas -
18 December 2013 - 06:51
Jorik:
Amigo,
Top verhaal weer. Ik begrijp dat we bij thuiskomst allemaal zelf fijn gestampte rijst kunnen eten bij de familie Boogers? Heerlijk wat een vooruitzicht.....haha. Veel plezier met de activiteiten morgen, nog even en je kan in de nieuwe films van triple xxx gaan spelen.
Enjoy en op naar weer een nieuwe dag vol avonturen. Groetjes
Ps: super dat het met Laura de goede kant op gaat! -
18 December 2013 - 08:12
Jacqueline:
Buenos dias ! Guilermo!
En iedere ochtend denk ik.....nu ben ik de eerste die jouw verslag leest maar nee hoor! Thomas....jij mag best een keer uitslapen!?
Laura zit nu naast mij te genieten van haar tweede beschuitje met appelstroop; er zit weer een bruin kleurtje op haar wangen in plaats van het witte snoetje van de laatste tijd. Net een klein panameesje..
Ik had nog niet eerder geschreven....het is best een rare gewaarwording om zover ver weg te zijn terwijl jij van alles beleeft daar in het mooie Panama. Maar....ik ben superblij dat je daar bent! Het is ook mooi om de reacties van iedereen te lezen. Je hebt echte volgers die met je mee leven. Het is dan ook een bijzonder levensverhaal...
Gelukkig is Facetime uitgevonden! Dat maakt het voor mij en de kinderen een stuk makkelijker.
Fijne dag weer vandaag.
XXX Jacqueline en Laura en Daniel en niet te vergeten onze Pep.
Ps...tot later -
18 December 2013 - 08:27
Renée:
Gaaf om te lezen dat je herinneringen hebt waarvan je niet wist dat ze nog in je hoofd zaten. Ik wens je ontelbaar veel mooie herinneringen toe om het gedicht van Mulisch mee aan te vullen en er zo jouw verhaal mee te kunnen vertellen.
Geniet! En vooral niet met mate, maar zo intens als je maar kunt. -
18 December 2013 - 10:44
Hedwig:
Ha Guillermo,
Ik heb net de laatste verslagen gelezen en eindigde met het verhaal van de gestolen camera. Dus moest even al het andere, mooie daarna weer even terughalen. Want idd wat kun je balen als je beseft al dat moois wat je ziet en beleeft niet meer vast te kunnen leggen voor het thuisfront.
En hoe mooi die dag dan ook was, je wordt er op zo'n dag dan toch somber van, het beheerst je.
Gelukkig was gisteren weer erg fantastisch, ondergedompeld zijn in je eigen oude omgeving en zo weer herinneringen in je op te laten borrelen, waarvan je het bestaan niet meer wist. Dat is letterlijk de film terug draaien en je jeugd herbeleven, naar ik hoop met positieve gevoelens nu.
Ik ben voor mijn beeldvorming even in de bosatlas gedoken. Klopt het dat je nu ergens in de bergen bent richting Costa Rica? Of zat je daar al? Ik zie daar ook nog een behoorlijk hoge berg liggen van wel 3475 meter. Prachtig zeg om zo alle natuurlijke geneugten van het leven midden in de winter mee te mogen maken.
Hier is het op het moment ook niet slecht, zo'n 8 graden en droog, maar geen weer om er heerlijk zomers op uit te trekken. Ja lekker buiten te zijn, dat wel, lekker fris, en dan aan het einde van de middag in een warm huis met een glaasje port voor de kachel. Ook fijn hoor.
Goede berichten van je dochter, zodat je met een geruster hart verder kunt genieten en als je thuiskomt met zijn allen (bijv.) lekker uit eten te gaan.
Ik ben het eens met Jacqueline, dat er tegen Thomas echt niet te tippen valt. Ik heb dat al direct opgegeven. Met die kleine koters is hij natuurlijk al in het holst van de nacht uit de veren (haha, bij wijze van spreken). Ik draai me dan nog een keer om. Dus daar trek ik me dan niks van aan. Maar ik kan me voorstellen dat hij van Jacqueline best eens een keer uit mag slapen. Of anders, Thomas, doe eerst alle kinderen in bad, kan zij ook een keer de eerste zijn. Of we geven Thomas de primeur, zodat hij straks op het erepodium mag, want ik neem aan Guillermo dat hier wel prijzen aan verbonden zijn. Is er al iets bekend over de 1e en 2e prijsvraag? Of is dat nog te vroeg. Ik doe nooit mee aan prijsvragen, kan je ook niet teleurgesteld worden.
Ik vind het prachtig om je verhalen te volgen. En ik vind het ook prachtig om alle reacties te lezen, leuk ook om te zien hoe andere collega's met je begaan zijn. xxxxxx -
18 December 2013 - 17:05
Jacqueline:
ha die bo
wat zul je een hoop te verwerken hebben ,heel bijzonder dat je dit mee mag maken
geniet er met volle teugen van maar zo te zien lukt dat wel en jij zult straks als je thuis bent alles zo vertellen
dat het net zo is of ze naar een foto kijken .maak je niet druk en als je bidt tot de heilige antonius komt hij weer bij je terug!
natuurlijk ook gefeliciteerd met laura ,gelukkig gaat het steeds beter ,is ook een echt bikkeltje
en ja als je straks terug bent kun je lekker met z''n 4tjes genieten van een gezellig samen zijn, eten , bijbuurten ,huilen en lachen
hoe bijzonder kan dit zijn !!!grtjes v mij en de rest xx
ps :je hebt ook een bijzonder gezin,die maken dit ook mogelijk voor je,een dik vet kado!!!!!!!!!!!!
(is iets anders he ,dan even alleen een paar dagen naar zee,hihi) -
18 December 2013 - 18:01
Fred:
Heyy Boob wat een avontuur zeg.Mooie plaatjes , mooie herinneringen. Je zult wel trots zijn dat je uit dit mooie land komt . Fijn te horen dat het de goed kant uitgaat met Laura, voor jou een geruststelling en een zorg minder. Ik volg je verhalen en foto,s !!
Groeten
Fred -
18 December 2013 - 23:38
Ingrid:
Ha die Bo,
Wij (Adfrie en ik) genieten volop van je verhalen en belevenissen. Jammer van je fototoestel (dat ze toch met hun jatten van andermans spullen afblijven....). Maar geniet nog van al het moois want de weken vliegen voorbij, voordat je het weet is het 31 december....
En fijn te horen dat het weer wat beter met Laura gaat.
Groeten van ons en de twee meiden xxx
Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
