Het 8ste wonder
Door: Guillermo Boogers
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
10 Augustus 2016 | Panama, Panama-stad
Dinsdag 9 augustus,
Vandaag stond op de agenda om het Panama kanaal te bezoeken. We moesten voor 9.30 uur een brug richting Gamboa passeren, want daarna zou het dicht zijn voor onderhoud tot begin van de middag.
Maar ja, na 3.5 week Panama hield ik rekening mee dat de plannen zomaar kunnen veranderen hier.
Mijn grootste zorg was of Jacqueline voldoende zou zijn opgeknapt van haar griep/verkoudheid om mee te kunnen gaan. Toen ze opstond zag ik het meteen, helaas was het niet zo. Ze was wel aan de beterende hand, maar nog niet sterk genoeg om een halve dag met ons op pad te gaan. Ze gaf aan dat ze liever nog een dag thuis wou blijven in de hoop dat ze daarna met volle teugen van onze laatste week in Midden-Amerika kon genieten.
Familie Murillo heeft twee auto's, Miriam heeft er een en Oscarin heeft sinds 6 weken ook eentje gekocht. Deze week heeft Oscar vrij genomen van zijn werk om ons overal naar toe te kunnen brengen. Maar omdat Miriam met haar auto naar haar werk gaat, moet Oscarin regelmatig zijn auto uitlenen. Nu is communiceren niet een sterke punt van Oscar, waardoor soms misverstanden ontstaan. Oscar vertelde pas gisteren aan Oscarin dat we vandaag zijn auto nodig hadden, maar hij moest vroeg ergens zijn. Hij zou zijn best doen om op tijd terug te zijn.
We hadden ongeveer 25 minuten nodig om van huis naar de brug te rijden voordat het dicht zou gaan.
Rond negenen kwam hij thuis, we moesten van Oscar in de auto springen en hij gaf vol gas. Nu is dat niet zo bijzonder in het verkeer hier, maar hij heeft niet alleen hard gereden, maar ook rechts ingehaald en over de vluchtstrook gereden. En het hielp, want we waren op tijd over de brug.
Toen we op Oscar's werk aankwamen, moesten eerst een aantal formaliteiten afgehandeld worden, we moesten meerdere formulieren invullen. Hetgeen we gingen doen, had Miriam via haar baas geregeld. Ze had geregeld dat we iets mochten doen wat weinigen mogen. We gingen varen op het kanaal, tussen boten die tussen een half tot anderhalf miljoen dollars betalen om van het Grote Oceaan naar het Atlantische Oceaan (of visa versa) te varen.
Toen alle formaliteiten waren afgerond, moesten we van Oscar kennis maken met velen van zijn collega's. Hij liep met een big smile op zijn gezicht en ik zag ook iets van trots bij hem. Elke keer dat hij ons aan iemand voorstelde zag ik hem groeien. Velen van zijn collega's wisten al wie we waren en kenden ook mijn verhaal.
Oscar is een collega waar iedereen graag mee zou willen werken: hij heeft altijd een glimlach op zijn gezicht, vertelt altijd grappen en maakt anderen blij. Zijn collega's zijn ook mensen die genieten van het leven. Ik denk dat het een feest is om hier te werken.
Na ons defilé konden we eindelijk het water op. Er lag een boot voor 15 man klaar, er zaten 3 man aan boord die een dag tot onze beschikking waren. Oscar wist over alles wat we tegen kwamen iets te vertellen. Over de boeien, lichtmasten, graafmachines, boten, noem maar op. Hij praat met met zijn hele lichaam, maar vooral zijn ogen en handen. Iets wat me hier heel erg opgevallen is, is hoe trots de mensen zijn in wat ze doen. Ik voel al weken de passie van de mensen in bijna alles wat ze doen. Zeker voor degenen die in het kanaal werken is dat zo. Het is een genot om dat mee te mogen maken.
We mochten veel vandaag, behalve een ding. En dat was door een van de sluizen varen. Miriam kan veel regelen, maar dat nog net niet. Het kanaal is de levensader van Panama, en door de sluizen varen brengt veel geld op. Er moet veel geld verdiend worden. Zeker als ze hier met een nieuwe trainers o.a. volleybal naar een hoger plan willen brengen.
We voeren wel tot dicht bij een van de nieuwe sluizen en toen gingen we terug. Op de terugweg werd Oscar gebeld. Het was een bekende die op een Remolcador (boot wat de schepen die in het kanaal varen begeleid) aan het werken was. We hadden kennis met hem gemaakt bij Isla Grande. Hij nodigde ons uit om aan boord te gaan. Onze boot ging terug. We mochten aan boord en kregen uitleg over wat zo'n boot allemaal doet. Op het moment dat een schip het Panama kanaal binnen vaart, nemen mensen van het kanaal de controle van dat schip over. Er komt een pilot aan boord (verdient $45.000/maand) die het schip bestuurt, er komen een of meerdere Remolcadoren om het schip te duwen/trekken/begeleiden (schipper verdient $10.000/maand). Net op dat moment werd de kennis van Oscar opgeroepen om een schip te begeleiden en we mochten mee. We voeren naast zo'n mega schip en zagen wat er allemaal moest gebeuren.
Kort daarna kwam onze boot langs en de mannen zwaaiden dat we moesten terugkomen. Het was lunchtijd. De mannen hadden honger. Panamezen houden van een aantal dingen: muziek, eten en vrouwen. In welke volgorde weet ik niet, maar eten staat zeker op 1 of 2.
We gingen terug aan land. Oscar wilde ons nog graag aan een aantal mensen voorstellen. Een van hun had een Hollandse kennis die al jaren in Panama woont. Die werd meteen gebeld en ik moest met hem praten. Hij kwam uit Eindhoven en had hier een kruiwagenfabriek opgezet. Een andere collega vertelde dat hij onze verhaal zo bijzonder vond, dat we een boek moesten schrijven.
Inmiddels was het 13.30 uur en Oscar had nog niets gegeten vanaf de ochtend. Dit gaf voor ons aan dat hij veel om ons geeft, want die man eet elke drie uur van de dag. We gingen naar huis. Paula had heerlijk gekookt en we vertelden ons verhaal aan Jacqueline, die gelukkig beter uitzag. Paula had haar in de watten gelegd.
Toen iedereen een dutje ging doen ben ik op pad gegaan om dingen te kopen die in Nederland moeilijk te krijgen zijn en die ik o.a. voor mijn meiden kan gebruiken.
Bij thuiskomst gingen we eendertigen, een kaartspel die Jacqueline en ik van de kinderen hadden geleerd in Bocas. Oscar wilde meedoen, dus moest ik alles uit de kast halen om in het Spaans hem uit te leggen hoe het gespeeld moest worden.
Na ons maaltijd zijn we lekker voor de tv gaan zitten en naar de OS gekeken. Ik vertelde Oscar dat hij morgen niets voor ons hoefde te doen, want we willen op pad met de metro. Ik moest goed mijn best doen om hem te overtuigen, maar uiteindelijk lukte het me. Op de agenda staat lunchen op e bovenste etage van een van de hoogste hotels van de stad.
Vandaag stond op de agenda om het Panama kanaal te bezoeken. We moesten voor 9.30 uur een brug richting Gamboa passeren, want daarna zou het dicht zijn voor onderhoud tot begin van de middag.
Maar ja, na 3.5 week Panama hield ik rekening mee dat de plannen zomaar kunnen veranderen hier.
Mijn grootste zorg was of Jacqueline voldoende zou zijn opgeknapt van haar griep/verkoudheid om mee te kunnen gaan. Toen ze opstond zag ik het meteen, helaas was het niet zo. Ze was wel aan de beterende hand, maar nog niet sterk genoeg om een halve dag met ons op pad te gaan. Ze gaf aan dat ze liever nog een dag thuis wou blijven in de hoop dat ze daarna met volle teugen van onze laatste week in Midden-Amerika kon genieten.
Familie Murillo heeft twee auto's, Miriam heeft er een en Oscarin heeft sinds 6 weken ook eentje gekocht. Deze week heeft Oscar vrij genomen van zijn werk om ons overal naar toe te kunnen brengen. Maar omdat Miriam met haar auto naar haar werk gaat, moet Oscarin regelmatig zijn auto uitlenen. Nu is communiceren niet een sterke punt van Oscar, waardoor soms misverstanden ontstaan. Oscar vertelde pas gisteren aan Oscarin dat we vandaag zijn auto nodig hadden, maar hij moest vroeg ergens zijn. Hij zou zijn best doen om op tijd terug te zijn.
We hadden ongeveer 25 minuten nodig om van huis naar de brug te rijden voordat het dicht zou gaan.
Rond negenen kwam hij thuis, we moesten van Oscar in de auto springen en hij gaf vol gas. Nu is dat niet zo bijzonder in het verkeer hier, maar hij heeft niet alleen hard gereden, maar ook rechts ingehaald en over de vluchtstrook gereden. En het hielp, want we waren op tijd over de brug.
Toen we op Oscar's werk aankwamen, moesten eerst een aantal formaliteiten afgehandeld worden, we moesten meerdere formulieren invullen. Hetgeen we gingen doen, had Miriam via haar baas geregeld. Ze had geregeld dat we iets mochten doen wat weinigen mogen. We gingen varen op het kanaal, tussen boten die tussen een half tot anderhalf miljoen dollars betalen om van het Grote Oceaan naar het Atlantische Oceaan (of visa versa) te varen.
Toen alle formaliteiten waren afgerond, moesten we van Oscar kennis maken met velen van zijn collega's. Hij liep met een big smile op zijn gezicht en ik zag ook iets van trots bij hem. Elke keer dat hij ons aan iemand voorstelde zag ik hem groeien. Velen van zijn collega's wisten al wie we waren en kenden ook mijn verhaal.
Oscar is een collega waar iedereen graag mee zou willen werken: hij heeft altijd een glimlach op zijn gezicht, vertelt altijd grappen en maakt anderen blij. Zijn collega's zijn ook mensen die genieten van het leven. Ik denk dat het een feest is om hier te werken.
Na ons defilé konden we eindelijk het water op. Er lag een boot voor 15 man klaar, er zaten 3 man aan boord die een dag tot onze beschikking waren. Oscar wist over alles wat we tegen kwamen iets te vertellen. Over de boeien, lichtmasten, graafmachines, boten, noem maar op. Hij praat met met zijn hele lichaam, maar vooral zijn ogen en handen. Iets wat me hier heel erg opgevallen is, is hoe trots de mensen zijn in wat ze doen. Ik voel al weken de passie van de mensen in bijna alles wat ze doen. Zeker voor degenen die in het kanaal werken is dat zo. Het is een genot om dat mee te mogen maken.
We mochten veel vandaag, behalve een ding. En dat was door een van de sluizen varen. Miriam kan veel regelen, maar dat nog net niet. Het kanaal is de levensader van Panama, en door de sluizen varen brengt veel geld op. Er moet veel geld verdiend worden. Zeker als ze hier met een nieuwe trainers o.a. volleybal naar een hoger plan willen brengen.
We voeren wel tot dicht bij een van de nieuwe sluizen en toen gingen we terug. Op de terugweg werd Oscar gebeld. Het was een bekende die op een Remolcador (boot wat de schepen die in het kanaal varen begeleid) aan het werken was. We hadden kennis met hem gemaakt bij Isla Grande. Hij nodigde ons uit om aan boord te gaan. Onze boot ging terug. We mochten aan boord en kregen uitleg over wat zo'n boot allemaal doet. Op het moment dat een schip het Panama kanaal binnen vaart, nemen mensen van het kanaal de controle van dat schip over. Er komt een pilot aan boord (verdient $45.000/maand) die het schip bestuurt, er komen een of meerdere Remolcadoren om het schip te duwen/trekken/begeleiden (schipper verdient $10.000/maand). Net op dat moment werd de kennis van Oscar opgeroepen om een schip te begeleiden en we mochten mee. We voeren naast zo'n mega schip en zagen wat er allemaal moest gebeuren.
Kort daarna kwam onze boot langs en de mannen zwaaiden dat we moesten terugkomen. Het was lunchtijd. De mannen hadden honger. Panamezen houden van een aantal dingen: muziek, eten en vrouwen. In welke volgorde weet ik niet, maar eten staat zeker op 1 of 2.
We gingen terug aan land. Oscar wilde ons nog graag aan een aantal mensen voorstellen. Een van hun had een Hollandse kennis die al jaren in Panama woont. Die werd meteen gebeld en ik moest met hem praten. Hij kwam uit Eindhoven en had hier een kruiwagenfabriek opgezet. Een andere collega vertelde dat hij onze verhaal zo bijzonder vond, dat we een boek moesten schrijven.
Inmiddels was het 13.30 uur en Oscar had nog niets gegeten vanaf de ochtend. Dit gaf voor ons aan dat hij veel om ons geeft, want die man eet elke drie uur van de dag. We gingen naar huis. Paula had heerlijk gekookt en we vertelden ons verhaal aan Jacqueline, die gelukkig beter uitzag. Paula had haar in de watten gelegd.
Toen iedereen een dutje ging doen ben ik op pad gegaan om dingen te kopen die in Nederland moeilijk te krijgen zijn en die ik o.a. voor mijn meiden kan gebruiken.
Bij thuiskomst gingen we eendertigen, een kaartspel die Jacqueline en ik van de kinderen hadden geleerd in Bocas. Oscar wilde meedoen, dus moest ik alles uit de kast halen om in het Spaans hem uit te leggen hoe het gespeeld moest worden.
Na ons maaltijd zijn we lekker voor de tv gaan zitten en naar de OS gekeken. Ik vertelde Oscar dat hij morgen niets voor ons hoefde te doen, want we willen op pad met de metro. Ik moest goed mijn best doen om hem te overtuigen, maar uiteindelijk lukte het me. Op de agenda staat lunchen op e bovenste etage van een van de hoogste hotels van de stad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
