Best of both worlds
Door: Guillermo Boogers
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
16 Augustus 2016 | Panama, Panama-stad
Vannacht kon ik niet zo goed slapen. Het besef dat het einde van onze vakantie dichterbij kwam, hield me wakker. In bed passeerden alle momenten van de afgelopen 30 dagen voorbij: aankomst, kennismaking, sightseeing, Punta Barco, Isla Grande, Bocas, Boquete, Panamakanaal, familie, Casco Viejo, Pedasi, Anton, alles.
Ik keek ook tegen vanavond op. We zouden met heel de familie Murillo dineren. Doña Aura zou koken voor ons, haar bekende recept van het Panamese Arroz con Pollo en aardappelsalade. Ik ben een mietje als het gaat om afscheid nemen. Ik word vaak overmand door emotie en verlies controle over mezelf. Niet dat ik het erg vind, want zo ben ik gewoon.
Ik was vroeg op en alleen Paula was beneden. Ze vroeg hoe het weekeinde was geweest en hoe het met Jacqueline ging. Ze maakte voor de laatste keer mijn/onze ontbijt, want vanaf morgen had ze twee weken vakantie.
Veel later kwamen Jacqueline en de kinderen naar beneden, het weekeinde en de lange terugreis hadden hun tol geëist.
Oscar was zoals altijd vroeg opgestaan om te ontbijten en koffie te zetten, maar daarna terug naar bed gegaan. Toen hij later naar beneden kwam, moest hij het busje terug brengen. Miriam was naar een schoonheidssalon ter voorbereiding van haar vergadering morgen met de Assemblee van Panama, waar ze haar baas moest ondersteunen bij de verantwoording van alle projecten die hij had goedgekeurd het afgelopen jaar ter waarde van $160.000.000.
In de middag namen Oscar en Miriam ons naar Miraflores, de eerste van vier sluizen van het Panamakanaal. Daar was een uitkijkpunt waar we konden zien hoe de schepen de sluis passeerden. De schepen moeten een verschil van dertig meter in hoogte overwinnen dmv de sluizen.
De entree is voor inwoners van Panama gratis, buitenlanders moeten vijftien dollar per persoon betalen. Miriam vond het veel, dus belde ze een collega en deze regelde dat we gratis naar binnen konden. En passant irriteerde zich aan dat de elektrische trap niet werkte, ze had dat project goedgekeurd.
Helaas kwam de volgende boot pas na twee uur langs. Daar hebben we niet op gewacht.
Ik wilde als afscheid een digitale fotoboek achterlaten voor Miriam en de familie, maar deze zijn hier moeilijk te vinden. Met het verhaal dat ik eentje voor de moeder van Jacqueline wou kopen, kreeg ik ze zo ver dat ze samen met ons gingen zoeken in een mall. Het was niet mijn dag, want we konden geen vinden.
's Middag gingen we naar Lourdes waar we zouden eten. Lourdes en Victor waren er niet, ze waren afscheidscadeaus voor ons aan het kopen. Doña Aura was blij om ons te zien. Ze vroeg hoe het was geweest op het eiland en vertelde dat het beter met haar ging, ze liep ook veel beter. Toen het te lang duurde voordat Lourdes terug kwam, vond Doña Aura dat we maar moesten gaan eten. Ze had niet zelf gekookt, zei ze, want ze kan niet zo lang meer staan, maar alles gecoördineerd. Het was om je vingers bij af te likken en we schepten twee keer op.
Lourdes had voor ons shirts laten maken met allerlei teksten en uitdrukkingen die we in de afgelopen weken hadden geleerd en voor Laura een short, want daar hadden ze samen naar gezocht. Ik had voor iedereen porseleinen klompen meegenomen uit Nederland (cliché maar zeer gewaardeerd). Ik was blij dat ik het droog kon houden, mede door steun van Jacqueline en de kids.
Het eerste wat Victor zei toen hij me zag, was dat hij ons nu al mistte. Zijn moeder, die ik voor het eerst ontmoette afgelopen weekeinde, belde op om afscheid te nemen en ons het beste te wensen. We zijn altijd welkom in haar huis in Pedasi.
Plotseling kwam Yoyito binnen lopen. We hadden afgelopen zaterdag afscheid van hem genomen in Anton, want we dachten dat we hem niet meer zouden zien. Hij had meer dan 225 kilometers gereden om afscheid te komen nemen.
We kregen allerlei fotoalbums te zien en moesten oude foto's uit Nederland laten zien. Daarna werden allerlei groepsfoto's gemaakt.
We namen afscheid van elkaar. Morgen had iedereen vrij genomen om ons naar het vliegveld te brengen.
Thuisgekomen wou Oscar nog een (twee) borrel met me drinken. Panamese rum met cola. We bespraken hoe hij me gevonden had, hoe lang ze naar mij gezocht hadden, wanneer we terug zouden komen, wanneer ze naar Nederland komen, hoe raar het leven kan lopen.
Onvoorstelbaar dat ik hier wegging 42 jaar geleden met het idee dat ik een paar weken later terug zou komen. We kochten samen een pakje kauwgum, aten de helft op en ik gaf de rest aan hem. We spraken af dat hij het zou bewaren en als ik terug was, zouden we de rest opeten. Alleen ik kwam nooit terug en hij at de rest na een paar weken op. Maanden zat hij elke dag op zijn balkon om te kijken of ik de hoek omkwam. Hij en zijn familie hebben me altijd proberen te vinden zonder succes. Totdat Lourdes met het laatste WK, toen Nederland een wedstrijd speelde me op Facebook ging zoeken en vond. Ik zat toen pas een jaar op Facebook. En nu zitten we hier samen te proosten op het leven.
Soms, soms zit het mee in het leven. Die momenten koester ik.
Ik heb in de afgelopen 42 jaar geleerd dat alles in het leven twee zijden heeft, zoals een medaille. Of zoals Johan zei "elke nadeel heeft zijn voordeel". Ik heb vele domme dingen gedaan, maar ook best goede dingen. Ik heb tegenslagen gehad, maar ben vaak sterker eruit gekomen. Met deze reis is het niet anders. Ik heb oude vrienden gevonden en nieuwe gemaakt, fantastische dingen mee mogen maken en mooie dingen gezien. Helaas moet ik ook afscheid van ze nemen.
Voor mij weegt het eerste gelukkig zwaarder.
Ik ga genieten van het beste van Nederland en Panama.
Carpe Diem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley