Back in time
Door: Guillermo Boogers
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
14 Augustus 2016 | Panama, Panama-stad
Vrijdag 12 augustus,
Gisteren hebben Oscar en Lourdes een busje gehuurd voor 12 man om naar Pedasi (327 km) te kunnen rijden. Oscarin had zijn auto nodig, omdat hij naar het appartement van zijn vader ging met zijn vrienden.
Oscar had al vakantie, Miriam heeft vrijdag en maandag vrij genomen. Dit terwijl ze komende maandag naar de Panamese Assemblee moet om x miljoen $ te verantwoorden !
Lourdes en Victor moesten tot en met 13.00 uur werken. Ze zouden met hun kinderen en Gabriel de bus naar Anton nemen, we zouden ze om 17.00 uur oppikken en meteen verder gaan naar Pedasi.
Oscar, Miriam en we vertrokken in de ochtend met het busje. Oscar zou ons meenemen naar plekken waar hij en ik vroeger op vakantie gingen. De eerste stop was Rio del Mar. Een strandresort waar mijn vader hem en mij vaak naar toe nam. Daarna gingen we naar Valle de Anton. Een prachtig vallei waar mooie huizen staan. We bezochten daar een "dierentuin" waar dieren die in Panama leven, in gevangenschap worden gehouden. We zagen onder andere papegaaien, krokodillen, panters, coyotes, gele kikkers, slangen en apen. Bij die laatste was Laura uitgelaten. Ze schijnt op school vaker voor aap uitgemaakt te worden.
Na ons bezoek aan de dieren zijn we gaan rondkijken en op een markt waar men souvenirs en groenten en fruit kan kopen. Bij het rondkijken kwam ik meerdere dingen tegen die ik vroeger at, zoals mangorin (een of ander fruit), een mix van cocos, suiker en cashewnoten. Bij elke hap kwamen oude herinneringen terug. Oscar en Miriam kochten een aantal souvenirs voor ons.
We gingen verder reizen naar Anton. Daar heeft Doña Aura nog een huis, waar de familie om de zoveel tijd naar toe gaat. Toen ik hier leefde, namen ze me mee daar naar toe op vakantie. Het was voor een stadsjongen een feest. Geen tv alleen radio, altijd buiten spelen op mijn blote voeten, suikerriet plukken, persen en daarna bruine suiker van maken. Soms achterna gezeten worden door een stier.
Voordat we daar aankwamen, gingen we onderweg eten. We gingen naar een soort Mac maar dan met Panamees eten: rijst, vlees, kip, gebakken banaan en boontjes. Alles voor nog geen $4 per persoon.
Rons vijven waren we bij het huis van Doña Aura in Anton. We werden welkom geheten door haar zus die naast haar een huis heeft. Ze en haar man herinnerden zich me nog en konden we ook het een en ander vertellen over vroeger. We gingen ook nog even het dorp in. Alles was veranderd de afgelopen 45 jaar. Alleen het plein voor de kerk was hetzelfde. Daar was een groepje kinderen aan het dansen. Het waren kinderen van 4 tot 12 jaar. Een groepje meisjes zong, jongens waren aan het trommelen.
Bij de dansers moesten de jongens de meiden uitnodigen om te dansen. De meisjes waren gekleed in Panamese kledij. Dit zou een van de redenen kunnen zijn waarom ze hier eerder kunnen dansen dan lopen.
Zoals zo vaak de laatste 4 weken was 5 uur geen 5 uur. Lourdes en de rest was later vertrokken uit Panama. Uiteindelijk kwamen ze om 19.30 uur aan. De moeder van Victor was ook meegekomen, we gingen in haar huis logeren. In het busje was ruimte voor 12 man, maar niet voor de bagage. Alles moest op het dak. Er moest een zeil gezocht worden en touw gekocht worden. Niemand kon alles goed vastmaken dus deden Daniel en ik het maar. Rond 20.30 uur vertrokken we voor het laatste stuk, we zouden over 3 uur aankomen op onze bestemming.
De wegen in Panama zijn verassend goed onderhouden. Ik heb me voorgenomen om de volgende keer een auto te huren en niet meer te gaan vliegen naar de binnenlanden. Panama is geen arm land. Ook in de binnenlanden vonden we Macs onderweg, mega supermarkten en mooie dorpen met resorts waar grote huizen of parken waren aangelegd.
Ik voelde me als een leerling die op schoolreis is. Er werden vele grappen gemaakt en uitgehaald. De muziek stond hard aan. Ik moest wat Nederlandstalige liedjes laten horen. Guus, Doe Maar, Dotan, Blof en anderen kwamen langs.
Onderweg moesten we nog even boodschappen doen. Panamezen eten meer dan 3x per dag en veel. Ik vroeg me af wie we achter zouden laten om al dat eten mee te kunnen nemen.
Na de supermarkt werd gestopt bij een Mac, nog geen 4 uur na onze avond/middageten.
Rond half twaalf kwamen we aan. Het huis was giga groot. Het had 8 kamers, 2 badkamers en lap grond achter het huis. Het werd zelden bewoond, met name met carnaval komt de familie hier naar toe, daar de carnaval in Las Tablas beroemd is in Panama en de rest van Midden Amerika. Victor begon meteen met de kip voor morgen te marineren. Gezinnen werden verdeeld ver de kamers.
Het dorp was zo goed als verlaten, vele families trekken weg. Net zoals de ouders van Victor, ze wonen in de hoofdstad.
We dronken en kletsten nog wat en rond enen gingen we slapen.
Gisteren hebben Oscar en Lourdes een busje gehuurd voor 12 man om naar Pedasi (327 km) te kunnen rijden. Oscarin had zijn auto nodig, omdat hij naar het appartement van zijn vader ging met zijn vrienden.
Oscar had al vakantie, Miriam heeft vrijdag en maandag vrij genomen. Dit terwijl ze komende maandag naar de Panamese Assemblee moet om x miljoen $ te verantwoorden !
Lourdes en Victor moesten tot en met 13.00 uur werken. Ze zouden met hun kinderen en Gabriel de bus naar Anton nemen, we zouden ze om 17.00 uur oppikken en meteen verder gaan naar Pedasi.
Oscar, Miriam en we vertrokken in de ochtend met het busje. Oscar zou ons meenemen naar plekken waar hij en ik vroeger op vakantie gingen. De eerste stop was Rio del Mar. Een strandresort waar mijn vader hem en mij vaak naar toe nam. Daarna gingen we naar Valle de Anton. Een prachtig vallei waar mooie huizen staan. We bezochten daar een "dierentuin" waar dieren die in Panama leven, in gevangenschap worden gehouden. We zagen onder andere papegaaien, krokodillen, panters, coyotes, gele kikkers, slangen en apen. Bij die laatste was Laura uitgelaten. Ze schijnt op school vaker voor aap uitgemaakt te worden.
Na ons bezoek aan de dieren zijn we gaan rondkijken en op een markt waar men souvenirs en groenten en fruit kan kopen. Bij het rondkijken kwam ik meerdere dingen tegen die ik vroeger at, zoals mangorin (een of ander fruit), een mix van cocos, suiker en cashewnoten. Bij elke hap kwamen oude herinneringen terug. Oscar en Miriam kochten een aantal souvenirs voor ons.
We gingen verder reizen naar Anton. Daar heeft Doña Aura nog een huis, waar de familie om de zoveel tijd naar toe gaat. Toen ik hier leefde, namen ze me mee daar naar toe op vakantie. Het was voor een stadsjongen een feest. Geen tv alleen radio, altijd buiten spelen op mijn blote voeten, suikerriet plukken, persen en daarna bruine suiker van maken. Soms achterna gezeten worden door een stier.
Voordat we daar aankwamen, gingen we onderweg eten. We gingen naar een soort Mac maar dan met Panamees eten: rijst, vlees, kip, gebakken banaan en boontjes. Alles voor nog geen $4 per persoon.
Rons vijven waren we bij het huis van Doña Aura in Anton. We werden welkom geheten door haar zus die naast haar een huis heeft. Ze en haar man herinnerden zich me nog en konden we ook het een en ander vertellen over vroeger. We gingen ook nog even het dorp in. Alles was veranderd de afgelopen 45 jaar. Alleen het plein voor de kerk was hetzelfde. Daar was een groepje kinderen aan het dansen. Het waren kinderen van 4 tot 12 jaar. Een groepje meisjes zong, jongens waren aan het trommelen.
Bij de dansers moesten de jongens de meiden uitnodigen om te dansen. De meisjes waren gekleed in Panamese kledij. Dit zou een van de redenen kunnen zijn waarom ze hier eerder kunnen dansen dan lopen.
Zoals zo vaak de laatste 4 weken was 5 uur geen 5 uur. Lourdes en de rest was later vertrokken uit Panama. Uiteindelijk kwamen ze om 19.30 uur aan. De moeder van Victor was ook meegekomen, we gingen in haar huis logeren. In het busje was ruimte voor 12 man, maar niet voor de bagage. Alles moest op het dak. Er moest een zeil gezocht worden en touw gekocht worden. Niemand kon alles goed vastmaken dus deden Daniel en ik het maar. Rond 20.30 uur vertrokken we voor het laatste stuk, we zouden over 3 uur aankomen op onze bestemming.
De wegen in Panama zijn verassend goed onderhouden. Ik heb me voorgenomen om de volgende keer een auto te huren en niet meer te gaan vliegen naar de binnenlanden. Panama is geen arm land. Ook in de binnenlanden vonden we Macs onderweg, mega supermarkten en mooie dorpen met resorts waar grote huizen of parken waren aangelegd.
Ik voelde me als een leerling die op schoolreis is. Er werden vele grappen gemaakt en uitgehaald. De muziek stond hard aan. Ik moest wat Nederlandstalige liedjes laten horen. Guus, Doe Maar, Dotan, Blof en anderen kwamen langs.
Onderweg moesten we nog even boodschappen doen. Panamezen eten meer dan 3x per dag en veel. Ik vroeg me af wie we achter zouden laten om al dat eten mee te kunnen nemen.
Na de supermarkt werd gestopt bij een Mac, nog geen 4 uur na onze avond/middageten.
Rond half twaalf kwamen we aan. Het huis was giga groot. Het had 8 kamers, 2 badkamers en lap grond achter het huis. Het werd zelden bewoond, met name met carnaval komt de familie hier naar toe, daar de carnaval in Las Tablas beroemd is in Panama en de rest van Midden Amerika. Victor begon meteen met de kip voor morgen te marineren. Gezinnen werden verdeeld ver de kamers.
Het dorp was zo goed als verlaten, vele families trekken weg. Net zoals de ouders van Victor, ze wonen in de hoofdstad.
We dronken en kletsten nog wat en rond enen gingen we slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
