Nog steeds Nederlander

Maandag 8 augustus,
Vandaag was de dag dat we zouden gaan voor de Panamese paspoorten. Yoyito had al het een en ander geregeld en kende iemand die bij het "gemeentehuis" werkt die ons zou helpen. Om alles te kunnen regelen, had ik een burgernummer nodig. Dat had Yoyito geregeld. Om Daniel en Laura ook aan een pasport te helpen, moest ik kopieën van hun geboorteakte meenemen.
Jacqueline was nog steeds niet lekker. Ze had last van haar keel en had een beetje verhoging. Paula wist wel wat voor haar goed zou zijn en zorgde goed voor haar.
We zouden daar vroeg naar toe gaan. Maar ik begin een beetje te begrijpen hoe het hier aan toe gaat. Oscar had niets gecommuniceerd met Oscarin, maar we hadden wel zijn auto nodig. Echter Oscarin moest vroeg weg om een vriend op te halen, vandaar dat het wat later werd.
We moesten netjes gekleed gaan en niet in shorts. Hier staan alle autoriteiten hoog in aanzien en worden met respect behandeld.
Uiteindelijk gingen Laura, Daniel en ik rond elven weg, Jacqueline bleef thuis om uit te rusten.
Daar aangekomen moesten we een aantal kopieën maken, maar in het gebouw staat er geen enkele kopieerapparaat. Daarvoor moesten we naar buiten, waar een busje stond met 2 apparaten, ik moest $0.50 betalen.
Terug in het gebouw hoorden we dat een van de eisen is dat iemand van mijn familie garant staat voor mij. Dat wisten we dus niet. Ik bellen naar mijn broeder om te vragen of we mijn moeder konden ophalen, maar dat kon niet want ze was ergens bezig. Dan maar donderdag proberen.
Oscar vroeg wel wat er nodig was om voor de kinderen ook een pasport te regelen. Daarvoor moesten we naar een ander gebouw. We mochtten niet onze wapen mee naar binnen nemen. Toen we eindelijk de bewaking voorbij waren, kregen we een lijst met eisen. We moesten originele documenten hebben, die vertaald waren in het Spaans en moesten deze bij de ambassade van Panama in Nederland inleveren.
Daniel en Laura moeten nu wachten totdat we terug zijn.
Ik vroeg of Oscar ons naar Cerro Ancon wilde brengen, het hoogste punt van Panama stad. Daar hangt een Panamese vlag die zo groot is als een basketbalveld. Hij was daar nooit geweest, onvoorstelbaar voor iemand die hier woont.
Boven hadden we een prachtig uitzicht over de stad en een deel van het kanaal.
Ondertussen was het ongeveer twee uur en stierf Oscar van de honger, hij eet meestal rond twaalven zijn lunch. Gelukkig had Paula heerlijk gekookt voor hem en terwijl de rest van ons aan de boterhammen ging, aten Oscar en Daniel rijst met vlees en gebakken banaan.
's Avonds zouden we om 18.45 uur naar de bios gaan. Oscar vroeg me of ik samen met hem om half vijf Miriam wilde ophalen en ik zei ja. Toen we haar opgepikt hadden vroeg ze of we naar de boulevard wilden. Ik dacht misschien om iets te drinken, maar het was om te eten. We namen een heerlijke sandwich met patatjes. Rond half zes zei ik herinnerde ik hun dat we naar de bios moesten, waren ze namelijk vergeten. Onderweg was het mega druk, zoals altijd hier in Panama. We zouden het nooit op tijd halen om op tijd thuis te komen. Alle hulplijnen werden ingezet. Uiteindelijk kregen we Oscarin te pakken en vroegen hem om iedereen naar de bios te brengen, we zouden rechtstreeks gaan. Ze moesten wel gewone kleding voor Oscar en mij meebrengen, want we liepen in shorts en slippers. Na een snelle change in de toiletten (Oscar moest wel zijn Crocs onder zijn arm meenemen)kon ik popcorn en fris voor iedereen bestellen (en betalen) om precies op tijd de zaal binnen te lopen. Hier hebben ze mega lekkere stoelen die ook nog eens naar achteren kunnen leunen om heerlijk onderuit naar de film te kunnen kijken. Het was een leuke, spannende film.
Thuis gingen we nog even naar de OS kijken. Oscar had weer honger en at de in de doggybag overgebleven sandwiches samen met Gabriel nog op.