Van hier tot aan de maan en terug

Donderdag 4 augustus,

Vandaag was de dag waarop Laura heel lang op gewacht had, ze wilde zo graag ziplijnen in de bergen van Panama. Ze had mijn verhalen gehoord, de foto's bekeken en ze kon niet wachten. Aan de andere kant had Daniel veel spanning in zijn lijf. Naarmate de tijd dichterbij kwam, waarop we zouden gaan, werd hij stiller. Daniel heeft namelijk hoogtevrees. Vandaag zal hij vanaf hoogtes van meer dan 100 meter met een snelheid van ongeveer 70 km/uur naar beneden vliegen. De langste afdaling is bijna 500 meter lang. Op mijn vraag of ik in zijn plaats moest gaan, zei hij telkens nee.
Ook Jacqueline had het niet zo op met die hoogten. Maar ook zij wilde dit doen. Waarom ? Misschien omdat we een beetje gek zijn ? Omdat ze ook wilden ervaren wat ik drie jaar eerder gedaan had ? Omdat ze allemaal hun grenzen wilden verleggen ?
Ik heb het ze nog niet gevraagd, maar ben zo trots op ze.
Het was in ieder geval de mooiste dag in Boquete om te ziplijnen. Het was strak blauw en goed warm. Daarom namen we naast de aanbevolen lange broeken en regenjassen ook korte broeken mee.
We moesten naar het dorp lopen en daar wachten op de bus die ons mee zou nemen. We zaten ongeveer met zijn 13en in en moesten de bergen in. Onderweg waren er stukken die zo steil waren dat de bus niet harder dan 20 kilometer per uur reed. Bij de resort aangekomen werden we ontvangen door een man of 6 van het bedrijf. Iedereen werd in zijn/haar tuig gehesen en ze die wat gespannen waren, werden gerustgesteld door de mannen.
Door het materiaal wat iedereen aanmoest, konden Laura en Jacqueline niet de GoPro meenemen, zoals gepland. Ik baalde dat ik niet alles mee had genomen, anders hadden ze een camera op hun helm kunnen zetten, dom dom dom.
Daniel was duidelijk gespannen, Laura genot van alles.
Een van de gidsen vertelde dat er een aantal momenten waren, waarop iedereen nog kon uitstappen: nu en bij de eerste platform nog voor vertrek. Je was alleen je geld kwijt. Ik keek naar Daniel en hij knikte van nee. Hij wilde niet uitstappen. Ik ben al 18 jaar trots op hem, gewoon omdat hij is wie hij is. Soms zijn er momenten waarop ik iets trotser op hem ben. Vandaag was weer zo'n moment !
Na wat uitleg door de mannen moest iedereen in de bus stappen, die stapvoets nog hoger de bergen reed naar de eerste platform.
Toen ze weg waren ben ik naar het restaurant gegaan om op ze te wachten. Toen ik daar zat, betrok het weer. Bomen verdwenen uit de zicht, de nevel slokte de berg op en er ging ook een beetje regenen. Wat als een prachtige dag begon, werd ineens koud en vochtig. Ik had te doen met iedereen aan de ziplijnen. Niemand had een regenjas meegenomen en sommigen hadden een korte broek aan. Jammer.
Na ongeveer 2 uur zag ik ze. Voorbij flitsen boven mijn hoofd, het was net weer gaan regenen. Een voor een kwamen de allemaal een voor een binnen vliegen. Ze waren allemaal zeiknat, maar wel met een glimlach op hun gezicht. Eerst Jacqueline, daarna Laura lachend met de GoPro alles vastleggend en als laatste Daniel in zijn korte broek net niet bevroren.
Ik merk dat ik tijdens deze vakantie regelmatig sentimenteel word. Na 2 uur wachten, was ik blij en opgelucht dat ze er waren.
Iedereen vertelde zijn of haar verhaal met een glimlach op hun gezicht. Daarna werden we geleid naar een ruimte waar we de gemaakte foto's konden bekijken en als ze bevielen bestellen. Daarna kreeg iedereen een bewijs van deelname.
Boven in het hotel brandde een open haard, na wat gedronken te hebben gingen we naar Boquete.
We hadden voor vanmiddag via Timothy een taxichauffeur, Frankie, vastgelegd die ons een panoramic tour zou geven. In eerste instantie hadden we afgesproken om 14.00 uur, maar later bleek dat we pas na drieën terug zouden zijn. Ik had Frankie voordat we gingen ziplijnen al gebeld om te vragen of hij ook een uur later kon. Dat kon hij.
Het was een goed gevoel om in de regen aan te komen en meteen in een taxi te kunnen stappen. Hij bracht ons eerst naar ons hotel, zodat iedereen zich kon omkleden.
Daarna heeft hij ons rondom Boquete gereden, we zijn naar plekken geweest waar we een panoramische uitzicht hadden. Frankie is een Panamees zoals velen, je stelt ze een vraag en ze praten de rest van de dag over alles en nog wat. Hij wist over alles (huizen, mensen, plekken, bedrijven, omgeving, regering, planten) iets te vertellen. We kwamen ook bij de start van het Pianistenpad. Ook daar had hij ook iets over te vertellen.
Na twee uur werden we bij ons hotel afgezet. Frankie zal ons morgen ook naar het vliegveld rengen.
Na het douchen maakte we ons op om te gaan eten bij het beste restaurant die we tot nu toe in Panama hebben gezien. We werden vriendelijk ontvangen en na wat complimenten te hebben gegeven aan de chef (uit de grond van mijn hart) werden we in de watten gelegd. We kregen extra voorgerecht, de chef kwam regelmatig vragen of alles naar wens was en drankjes werden continu aangevuld en hij vertelde ons hoe hij in Panama terecht was gekomen. Ik zei dat ik hem zou laten ontvoeren om hem mee naar Nederland mee te nemen. Hij was daar al vaak geweest toen hij in Luxemburg werkte.
Dit was een mooie afsluiting van 5 fijne dagen in Boquete.
Terug in ons hotel hebben we nog samen gezeten en over alles en nog wat gepraat met ons vieren.
We zijn nu drie weken in Panama, soms lijkt het alsof veel langer is. Morgen gaan we terug naar de hectiek van de hoofdstad. Veel lachen met Oscar en zijn familie. Genieten met de hoofdletter G