Met je hoofd in de wolken

Dinsdag 2 augustus,
Vanmorgen moesten we om 09.00 uur beneden in het centrum van Boquete zijn om the Hidden Waterfalls Trail te lopen. Een tocht van ongeveer 7 kilometers in het Nationale Park la Amistad. Het zou ongeveer 3 uur duren.
Daniel en ik stonden pas om 8.15 uur op, dus voor ons was het haasten. Deze morgen konden voor ontbijt kiezen uit roerei, spek, vers brood, allerlei soorten kaas, jam, verse sappen, vers fruit en kwark.
Ik dacht dat het goed zou zijn om goed te ontbijten, gezien de activiteit die Jacqueline gekozen had. Bij ons hotel kochten we ook een paar energierepen en water.
Bij Mamallena (jongeren hostel die veel activiteiten organiseert) aangekomen, zagen we dat naast ons nog 8 anderen (waarvan 6 Hollanders) deze tocht wilden maken.
Onze gids Manuel was tweetallig en had vandaag goede zin. Vlak voor vertrek vroeg hij of we goede wandelschoenen hadden, not, of we onze regenjassen bij ons hadden, not, of we ongeveer 1 liter water per persoon bij ons hadden, not. Ik dacht meteen "dit wordt mijn dag".
Hij gaf aan dat een zwaar parcours was en dat bij de tweede waterval de mogelijkheid bestond om te stoppen voor degenen die niet verder konden.
We gingen met een busje op pad en na 25 minuten waren we bij de start van wat later zou blijken een memorabele dag.
Meteen na een hangbrug, waarvan je denkt dat het niet zal houden en zo uit elkaar gaat vallen na elke stap, stopte Manuel om te vertellen dat we in een nationaal park waren dat zowel aan Costa Rica als aan Panama behoorde. Ooit, lang geleden, hadden beide landen om dit stuk land gevochten Costa Rica pikte een gedeelte van Panama's grond in, maar Panama pakte het later weer terug. De VN besloot dat ze allebei verantwoordelijk moesten zijn voor dit park. Vandaar de naam la Amistad, wat vriendschap betekent.
Daniel zei meteen dat hij hoopte dat onze gids niet bij elke plant of boom een verhaal ging vertellen.
We gingen nu beginnen. Het pad ging steil omhoog, soms moest ik stappen nemen waarbij mijn knie bijna boven mijn schouder kwam. Ik voelde me na 10 minuten licht in mijn hoofd. We zaten op 1200 meter en zouden klimmen naar 1700. Van een ijlere lucht kon dit niet komen, waarschijnlijk ben ik gewoon te oud voor dit shit.
Ik moest goed opletten waar ik mijn voeten ging neerzetten, want alles was vochtig en glibberig. Daarnaast moest ik ook goed opletten wat ik vastgreep.
Na 20 minuten stopte Manuel om te vertellen dat in Panama 3 soorten oerwouden waren: droge, natte en mistige. We zaten nu in een mistige oerwoud, omdat het vaak in de wolken lag.
Allereerst was ik heel blij dat onze gids iets vertelde over de omgeving, zodat mijn hart en spieren de kans kregen om bij te komen. Maar daarnaast heb ik altijd een ander idee gehad bij de opmerking "in de wolken lopen/zijn". Ik merkte dat Daniel het ook niet zo erg vond dat Manuel wat te melden had.
Na verloop van tijd gingen we dalen, wat bij mij beter afging. We kwamen bij de eerste waterval. Even, heel even, vergat ik de vermoeidheid en pijn. Wat een uitzicht en schoonheid. Iedereen greep de kans om foto's te maken en te drinken.
Na deze break besloot ik om vlak achter onze gids te lopen. Achteraan lopen is veel vermoeiender, omdat als je uiteindelijk bij de groep bent, ze meteen weer vertrekken.
Zo blij als ik was toen we gingen dalen, zo verschrikkelijk vond ik het even later. We moesten nu weer dezelfde weg omhoog nemen.
Onderweg gaf Laura aan dat ze bij de tweede waterval wou stoppen. Het koste haar veel energie. Energie die ze niet heeft vanwege haar Crohn. Ik gaf meteen aan dat ik samen met haar zou wachten op de groep. Ik vertelde Manuel dit, hij gaf aan dat we nog 45 minuten moesten lopen naar de derde waterval (we hadden een andere route genomen waardoor het volgorde was veranderd: nu liepen van de 2e naar de 3e naar de 1e waterval), dus daar wachten was geen optie. We moesten door naar de derde en daar wachten of nu hier blijven. Ik vertelde dat ik wel terug kon lopen met Laura naar een punt waar we een t splitsing tegen waren gekomen, maar dat wou hij niet. De kans dat we de weg kwijt konden raken was te groot. Laura gaf aan dat ze die 45 minuten wel wilde lopen.
Ik merkte gaandeweg dat mijn lijf zich aanpaste aan de omstandigheden, het ging me beter af. Misschien was het ook omdat ik nu achter Manuel liep.
Het was ook mooi om te zien hoe Daniel zorgde voor Jacqueline. Hij had haar rugzak al overgenomen en hielp haar bij het afdalen en klimmen. Eigenlijk is deze reis ook een survival voor ons vieren. We zitten op elkaars lippen, we vertellen elkaar meer dan thuis, we maken samen veel mee.
Na de tweede waterval gaf Laura aan dat ze wel verder wilde, ook ze was gewend geraakt aan de omstandigheden. Maar buiten dat is ze gewoon een bikkel. Dat heeft ze afgelopen schooljaar al laten zien door 5 VWO te halen, ondanks dat ze ongeveer een kwart van de lessen moest missen vanwege haar vermoeidheid en continu achter de feiten liep en veel zelfstandig moest doen.
Normaal gesproken kan ik erg genieten van de natuur, maar ik was nu heel blij toen we na de laatste waterval aan de terugtocht begonnen.
Onderweg raakte ik in gesprek met Manuel en hij vertelde honderduit over zijn/ons land. Zo ben ik achter gekomen dat na de bombardement van de Amerikanen in 1988 de regering 80% van de energiecentrales "moest" verkopen om het land overeind te houden. Maar wie kreeg de centrales in handen ? Mensen uit de regering. Het is ook overal hetzelfde liedje.
Terug bij de bus dacht ik Manuel te helpen door de stenen die hij achter de banden had geplaatst als extra zekering weg te halen. Toen schoof hij de deur van het busje open en kreeg ik hem vol op mijn hoofd. Ja het was zo'n dag en kon ik dit ook nog bij hebben.
Iedereen zat doodstil in het busje, er werd geen woord gesproken.
Terug bij het dorp was het al 13.00 uur en voor mij was het moeilijk om vooruit te komen, ik was stijf en voelde alle spieren in mijn lijf.
Toch besloten we om te kijken of we een afspraak konden maken voor de activiteit van morgen. Deze keer hebben we gekozen om een panoramische tocht te maken in een jeep !
Helaas had deze mankementen en de onderdelen die vervangen moesten worden, waren nog niet binnen. Nu gaan we aan de ziplijnen hangen.
Daniel had berenhonger en wilde graag een warme maaltijd eten. Wat dat betreft zou hij zo in Panama passen. De rest ging aan de broodjes.
De rest van de middag heb ik alleen maar in de hangmat gelegen, in de zon gezeten en lekker in bad geweest.
Ik heb het idee dat ik vandaag mijn grenzen heb verlegd, iets wat ik vaak aan mijn meiden vraag om te doen met volleybal.
Nu, achteraf, ben ik blij dat we deze tocht hebben gedaan. Maar vooral dat we allemaal samen het afgemaakt hebben.