Off day

Vrijdag 29 juli,
Vandaag zijn we 2 weken in Panama. Ik heb nog niet het gevoel gehad dat de tijd voorbij vliegt, maar het is wel zo.
Vanochtend vroeg heb ik alvast een hotel gezocht en geboekt in Boquete, onze volgende halte.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik vandaag niet scherp was, het leek wel of ik een offday had.
Bij het boeken van het hotel gaf ik aan dat we van zaterdag tot en met zondag zouden blijven. Maar het moest van zondag tot en met vrijdag. Ik zag dit pas toen ik al gedrukt had op verzenden. Toen mijn verzoek weg was, kwam een menu waarop ik eventuele wijzigingen door kon geven. Maar vandaag lukte het me niet.
Ik dus bellen jaar het hotel in Boquete. Ik werd te woord gestaan door iemand die de Spaanse taal niet heel goed machtig was. Het was Tim, de Amerikaanse eigenaar van het hotel. Hij was zeer vriendelijk en ging kijken wat we het beste konden doen. Hij gaf aan dat ik de reservering moest annuleren, ik zei dat ik dan $100 boete moest betalen. Gelukkig wist Tim daar iets op. Hij kon de boete omzetten in een voorschot.
Hij vroeg me waar we vandaan kwamen, in vertelde hem mijn verhaal en hij werd helemaal enthousiast.
Ik moest even wachten op zijn mail, waarop alles had opgezet en daar op reageren. Hij schreef ook dat ze uitkeken naar onze komst.
Even twijfelde ik of ik vandaag wel op pad wilde. Ik was moe en zag het ook zitten om een dagje niets te doen. Het weer klaarde op en uiteindelijk besloot om vandaag toch op pad te gaan, daar je nooit weet wat voor weer morgen hier zal zijn. Iedereen wilde graag aan mooie strand liggen, zoals onze eerste dag hier in Bocas.
We gingen op zoek naar een watertaxi die ons naar een eiland kon brengen, na wat onderhandelen konden we mee. We gingen naar Red Frog Beach, 15 minuten varen van Bocas. Onderweg wou ik fotos maken, maar was ik mijn fototoestel vergeten.
Daaraan gekomen moesten we $5 per persoon betalen om naar het strand te gaan. In eerste instantie dacht ik dat het geld bestemd was voor natuurbehoud en onderhoud van het eiland. Het is beschermd gebied.
Toen onze schipper later ons kwam halen, vertelde hij me dat iemand dat stukje eiland had gekocht en omdat men daar overheen moet om bij het strand te komen vroeg die geld. Hij vertelde ook dat weleens gebeurde dat er 200 mensen op een dag langs kwamen. Aardig bijverdienste in mijn ogen.
Gelijk bij de eerste stappen op het eiland zagen we een baby luiaard en haar moeder aan een boom hangen. Onderweg naar het strand zagen we allerlei planten die we in Nederland als kamerplant gebruiken.
Het strand was adembenemend mooi, overal waren van die parasols van palmtaken, ligstoelen en het water was kristalhelder. Alleen de golven waren hoog, waardoor rustig zwemmen vandaag niet in zou zitten. We zochten een plek daar waar rustig was.
Daniel besloot om te gaan rennen. Hij wil graag in vorm zijn als we terugkomen en zijn team heeft al wat trainingen opzitten zonder hem.
Na een tijdje ben ik samen met Laura gaan lopen daar waar de meeste mensen zaten en daar aangekomen begrepen we meteen waarom: er was salsa muziek, een paar leuke tentjes waar we eten en drinken konden bestellen, een gigantische boom met aan de takken van die hangstoelen en hangmatten. We gingen de rest halen om te verhuizen.
In het water was het een strijd met de golven en de stroming. Die laatste was sterk en we moesten goed uitkijken om niet meegezogen te worden.
Aan het strand had ik met Daniel over hoe we het toerisme in Panama beter konden maken. We hadden allebei ideeën daarover en gaan deze bespreken met e familie Murillo.
Dit strand heet red frog beach, dus wilde ik die kikker wel zien. Ik heb ongeveer 20 minuten zonder maar een gezien te hebben. Ik vroeg iemand die aan het werken was of hij wist waar ik ze kon zien. Hij liep weg en 1 minuut later riep hij me. Er liep eentje op een tak. Dat ding was net zo groot als de nagel van mijn pink. Me dunk dat ik het niet ze niet kon vinden.
De mensen doen hier alles om het netjes te houden, dode takken en bladeren worden aangeharkt, alles op het strand wat storend is, wordt ook weggehaald.
Rond 15.30 uur kwam onze waterchauffeur aan, hij was te vroeg zei hij. We mochten nog even genieten, want hij ging een biertje drinken.
Aan het hotel aangekomen dronken we iets op ons balkon. Ik besefte toen dat ik voor het eerst in velen jaren niet aan de rivier op de camping van Mas zat met mijn vakantievrienden. We dronken en knabbelden daar wat lekkers rond de middag en ouwehoerden over alles en nog wat. Even had ik een leeg gevoel, ik miste iets.
's Avonds waren de oudjes beter met 31en. We werden niet zomaar weggespeeld.
Ik kreeg een telefoontje van Lourdes uit Panama stad, die graag wilde weten hoe het met ons ging. Ze miste ons en had alvast allerlei souvenirs voor ons gekocht.