Een voorstel wat je niet kunt weigeren
Door: Guillermo Boogers
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
21 Juli 2016 | Panama, Panama-stad
Vandaag hebben we mijn moeder en mijn jongste broeder ontmoet.
Ik merkte dat er bij ons allemaal een bepaalde soort van spanning aanwezig was. Vooral bij de kinderen. Ik kan me goed voorstellen dat het heel moeilijk is om ineens te beseffen dat je aan de andere kant van de wereld een oma hebt. En helemaal als de dag daar is dat je ze gaat ontmoeten, terwijl je weet dat ze alleen Spaans praat en jij alleen Nederlands met een beetje Engels.
Toen ik opstond, vond ik een brief die onder de deur was geschoven. Het was van Oscarin.
Hij schreef dat hij het super leuk had gevonden dat Daniel mee had gedaan met voetballen en dat Laura en ik waren gaan kijken. Hij vond dat ze niet goed hadden gespeeld en beloofde dat de volgende keer beter zou gaan. Ook vertelde hij dat hij uitgezocht had wie degene was geweest die iets tegen Daniel had gezegd. Hij had hem gebeld en duidelijk gemaakt dat het nooit meer kon gebeuren. Hij wenstte ons een fijne dag met mijn moeder en broer.
Lourdes kwam ons ophalen om te brengen naar het oude gedeelte van Panama stad, Casco Viejo. Op weg daar naar toe reed ze langs de plek waar we vroeger hadden gewoond, langs mijn ouwe school. Tijd kan veel doen met een stad. Zowel mooie als minder mooie dingen. Mijn ouwe buurt was verpauperd. Het was niet wat het ooit geweest was. Huizen waren verwaarloosd, er lag veel vuil op straat.
Ik had met mijn moeder en mijn broeder afgesproken bij een kerk. Ze, en bijna iedereen hier, is super katholiek. Vandaar.
Toen Lourdes bij de kerk aankwam, zag ik mijn moeder en mijn broeder lopen.
Mijn broeder Juan leefde in Costa Rica toen ik 2.5 jaar geleden naar Panama kwam en ik heb toen niet ontmoet. We hebben well veel contact gehad via internet.
Mijn reageerde koeltjes toen we elkaar omhelsden en ik de kinderen aan haar voorstelde. Misschien was ze ook gespannen. Mijn broeder daarentegen was super enthousiast en de superlatieven vlogen rond.
We zijn gaan wandelen in een van mijn oude buurten. Ik heb daar geleefd tot en met mijn 7e. Mijn moeder kent nog iedereen. Casco Viejo is momenteel hot. Oude panden worden opgekocht, opgeknapt en voor veel geld verkocht.
Het is nu in Panama het regenseizoen, alleen we hebben nog geen druppel gezien overdag. Vandaag was het bloedheet, de zon scheen volop en zweette alsof ik in de sauna zat.
We zijn naar mijn oude huis gelopen, een huis aan de kust. Jacqueline, Daniel en Laura zagen zichzelf hier wel wonen.
Van mijn moeder moesten we de ene na de andere kerk bezoeken. In dat gedeelte van Panama, niet groot, zijn er een stuk of 8. Wat wel een prettige bijkomstigheid is, is dat ze allemaal airco hebben.
Rond 12.30 uur zijn we gaan lunchen. Mijn moeder was inmiddels een beetje ontdooid. Juan pratte continu met Jacqueline en de kinderen. Mijn moeder, 80 jaar, begon over vroeger te praten. Sommige van haar verhalen waren anders dan de verhalen die ik van de familie Murillo had gehoord. Dus ja, of ik er verder kom met het leggen van mijn puzzel, weet ik niet.
Na de lunch zijn we nog een stukje gaan lopen. Mijn moeder wist over elk gebouw iets te vertellen.
Rond 16.00 uur namen we afscheid. We zulen snel weer afspreken.
Toen zijn we gaan lopen richting de Cinta Costera, boulevard van Panama stad. Ik vroeg aan iedereen wat ze vonden van de ontmoeting. Het was raar, misschien anders dan verwacht voor ze. Aan de ene kant da taalbarriere, aan de andere kant d stugge kant van mijn moeder. Daarmee had ze een toon gezet. Wie weet is de volgende ontmoeting anders.
Tijdens onze wandeling langs de kust, zag ik dat het steeds donkerder werd. Laura blij want die wilde wel eens meemaken hoe het regent in Panama. Ik had haar verteld dat hier als het regent, je de overkant niet meer kunt zien. Het is net of iemand een gordijn dichttrekt. Meestal duurt dat max een uur en daarna kan de zon weer gaan schijnen.
De donkere wolken kwamen steeds dichter bij. Inmiddels hadden we Oscarin gebeld, want hij wilde ons ophalen in de stad. Op een gegeven moment moesten we rennen om te kunnen schuilen. Daniel kwam met de doede idee om bij een bushalte te stoppen, omdat we zo makkelijker in de auto van Oscarin konden stappen.
Ik denk dat Laura na 10 minuten spijt had van haar opmerking dat ze dit mee wilde maken. Het kwam met bakken naar beneden. In 5 minuten was het een chaos op de weg. We moesten op de stoelen van de bushalte gaan staan om niet nat te worden.
Het duurde ongeveer 45 minuten. Daarna kwam de zon door. Oscarin was in geen velden te bekennen. Ik belde hem op, het was druk onderweg, maar hij zou zo zijn. We zijn naar de jachtclub (boten) gelopen daar Oscarin daar beter kon parkeren. Uiteindelijk heeft 2.5 uur gereden voordat we thuis waren.
Onderweg vroeg ik hem of we de benzine mochten betalen, maar daar kon geen sprake van zijn. Daarna Deed ik hem een voorstel die hij niet kon weigeren (wie weet uit welke film dit komt ?). We hebben hem uitgenodigd om met zijn vriendin en ons uiteten te gaan.
Daarna heb ik hem bedankt omdat hij het voor Daniel opgenomen had, maar ook verteld dat het niet zo'n big deal was. Daar dacht hij anders over, dus ik besloot om verder geen woorden aan vuil te maken.
Thuis gekomen vroeg Oscar het was geweest. Hij was benieuwd. Daarna belde Lourdes ook op met dzelfde vraag.
Ik was vergeten te vertellen dat de moeder van Oscar en Lourdes na mijn komst niet lekker was geworden. Ze gebruikte medicijnen voor haar hart en de spanning van het weerzien had haar veel gedaan. Ze had in het weekeinde koorts gekregen en een van haar benen was opgezwollen. Ze kon niet lopen. Maandag was ze naar de dokter gegaan. Hij had haar voorgeschreven om ande medicijnen te grebruiken en te gaan liggen met de benen omhoog. Dit moet ze 7 dagen volhouden en als het niet beter gaat, zal ze opgenomen moeten worden.
Ik sprak haar aan de telefoon, ze klonk blij en vastberaden. Toen ik zei dat ik de familie pech bracht, vond ze dit niet grappig. Het lag niet aan mij en ze dankte god dat hij haar had laten leven om mij weer te kunnen zien.
Ik merkte dat er bij ons allemaal een bepaalde soort van spanning aanwezig was. Vooral bij de kinderen. Ik kan me goed voorstellen dat het heel moeilijk is om ineens te beseffen dat je aan de andere kant van de wereld een oma hebt. En helemaal als de dag daar is dat je ze gaat ontmoeten, terwijl je weet dat ze alleen Spaans praat en jij alleen Nederlands met een beetje Engels.
Toen ik opstond, vond ik een brief die onder de deur was geschoven. Het was van Oscarin.
Hij schreef dat hij het super leuk had gevonden dat Daniel mee had gedaan met voetballen en dat Laura en ik waren gaan kijken. Hij vond dat ze niet goed hadden gespeeld en beloofde dat de volgende keer beter zou gaan. Ook vertelde hij dat hij uitgezocht had wie degene was geweest die iets tegen Daniel had gezegd. Hij had hem gebeld en duidelijk gemaakt dat het nooit meer kon gebeuren. Hij wenstte ons een fijne dag met mijn moeder en broer.
Lourdes kwam ons ophalen om te brengen naar het oude gedeelte van Panama stad, Casco Viejo. Op weg daar naar toe reed ze langs de plek waar we vroeger hadden gewoond, langs mijn ouwe school. Tijd kan veel doen met een stad. Zowel mooie als minder mooie dingen. Mijn ouwe buurt was verpauperd. Het was niet wat het ooit geweest was. Huizen waren verwaarloosd, er lag veel vuil op straat.
Ik had met mijn moeder en mijn broeder afgesproken bij een kerk. Ze, en bijna iedereen hier, is super katholiek. Vandaar.
Toen Lourdes bij de kerk aankwam, zag ik mijn moeder en mijn broeder lopen.
Mijn broeder Juan leefde in Costa Rica toen ik 2.5 jaar geleden naar Panama kwam en ik heb toen niet ontmoet. We hebben well veel contact gehad via internet.
Mijn reageerde koeltjes toen we elkaar omhelsden en ik de kinderen aan haar voorstelde. Misschien was ze ook gespannen. Mijn broeder daarentegen was super enthousiast en de superlatieven vlogen rond.
We zijn gaan wandelen in een van mijn oude buurten. Ik heb daar geleefd tot en met mijn 7e. Mijn moeder kent nog iedereen. Casco Viejo is momenteel hot. Oude panden worden opgekocht, opgeknapt en voor veel geld verkocht.
Het is nu in Panama het regenseizoen, alleen we hebben nog geen druppel gezien overdag. Vandaag was het bloedheet, de zon scheen volop en zweette alsof ik in de sauna zat.
We zijn naar mijn oude huis gelopen, een huis aan de kust. Jacqueline, Daniel en Laura zagen zichzelf hier wel wonen.
Van mijn moeder moesten we de ene na de andere kerk bezoeken. In dat gedeelte van Panama, niet groot, zijn er een stuk of 8. Wat wel een prettige bijkomstigheid is, is dat ze allemaal airco hebben.
Rond 12.30 uur zijn we gaan lunchen. Mijn moeder was inmiddels een beetje ontdooid. Juan pratte continu met Jacqueline en de kinderen. Mijn moeder, 80 jaar, begon over vroeger te praten. Sommige van haar verhalen waren anders dan de verhalen die ik van de familie Murillo had gehoord. Dus ja, of ik er verder kom met het leggen van mijn puzzel, weet ik niet.
Na de lunch zijn we nog een stukje gaan lopen. Mijn moeder wist over elk gebouw iets te vertellen.
Rond 16.00 uur namen we afscheid. We zulen snel weer afspreken.
Toen zijn we gaan lopen richting de Cinta Costera, boulevard van Panama stad. Ik vroeg aan iedereen wat ze vonden van de ontmoeting. Het was raar, misschien anders dan verwacht voor ze. Aan de ene kant da taalbarriere, aan de andere kant d stugge kant van mijn moeder. Daarmee had ze een toon gezet. Wie weet is de volgende ontmoeting anders.
Tijdens onze wandeling langs de kust, zag ik dat het steeds donkerder werd. Laura blij want die wilde wel eens meemaken hoe het regent in Panama. Ik had haar verteld dat hier als het regent, je de overkant niet meer kunt zien. Het is net of iemand een gordijn dichttrekt. Meestal duurt dat max een uur en daarna kan de zon weer gaan schijnen.
De donkere wolken kwamen steeds dichter bij. Inmiddels hadden we Oscarin gebeld, want hij wilde ons ophalen in de stad. Op een gegeven moment moesten we rennen om te kunnen schuilen. Daniel kwam met de doede idee om bij een bushalte te stoppen, omdat we zo makkelijker in de auto van Oscarin konden stappen.
Ik denk dat Laura na 10 minuten spijt had van haar opmerking dat ze dit mee wilde maken. Het kwam met bakken naar beneden. In 5 minuten was het een chaos op de weg. We moesten op de stoelen van de bushalte gaan staan om niet nat te worden.
Het duurde ongeveer 45 minuten. Daarna kwam de zon door. Oscarin was in geen velden te bekennen. Ik belde hem op, het was druk onderweg, maar hij zou zo zijn. We zijn naar de jachtclub (boten) gelopen daar Oscarin daar beter kon parkeren. Uiteindelijk heeft 2.5 uur gereden voordat we thuis waren.
Onderweg vroeg ik hem of we de benzine mochten betalen, maar daar kon geen sprake van zijn. Daarna Deed ik hem een voorstel die hij niet kon weigeren (wie weet uit welke film dit komt ?). We hebben hem uitgenodigd om met zijn vriendin en ons uiteten te gaan.
Daarna heb ik hem bedankt omdat hij het voor Daniel opgenomen had, maar ook verteld dat het niet zo'n big deal was. Daar dacht hij anders over, dus ik besloot om verder geen woorden aan vuil te maken.
Thuis gekomen vroeg Oscar het was geweest. Hij was benieuwd. Daarna belde Lourdes ook op met dzelfde vraag.
Ik was vergeten te vertellen dat de moeder van Oscar en Lourdes na mijn komst niet lekker was geworden. Ze gebruikte medicijnen voor haar hart en de spanning van het weerzien had haar veel gedaan. Ze had in het weekeinde koorts gekregen en een van haar benen was opgezwollen. Ze kon niet lopen. Maandag was ze naar de dokter gegaan. Hij had haar voorgeschreven om ande medicijnen te grebruiken en te gaan liggen met de benen omhoog. Dit moet ze 7 dagen volhouden en als het niet beter gaat, zal ze opgenomen moeten worden.
Ik sprak haar aan de telefoon, ze klonk blij en vastberaden. Toen ik zei dat ik de familie pech bracht, vond ze dit niet grappig. Het lag niet aan mij en ze dankte god dat hij haar had laten leven om mij weer te kunnen zien.
-
22 Juli 2016 - 09:51
Thomas:
Don vito corleone in the Godfather :-)
Heb ik nu weer prijs???
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
