Back home
Door: Guillermo Boogers
Blijf op de hoogte en volg Guillermo
17 Augustus 2016 | Panama, Panama-stad
Dinsdag 16 augustus,
Vannacht kon ik niet slapen, ik heb mijn verhaal in bed geschreven en rond 02.00 uur klapte ik mijn iPad dicht. Ik had het zwaar en wist dat de volgende dag moeilijk zou zijn.
Ik probeerde te slapen, maar mijn gedachten schoten van links naar rechts. Alle mooie momenten kwamen voorbij, ik vroeg me af waar we naar toe moesten als familie Murillo naar Nederland zou komen, hoe het afscheid zou zijn.
Rond zevenen was ik weer wakker. Ik wist dat de dames volleybal moesten spelen, maar ook de Panamese atleet Edwards. Hij zou de 200m lopen. De Mexicaanse Fox koos helaas niet voor volleybal, maar voor andere sporten waar latino's aan mee deden.
Rond negenen kwam Oscar naar beneden, ook hij had niet zo goed geslapen. Paula was er niet dus moesten we ons ontbijt zelf klaarmaken. Het was wel even wennen.
Hij ging boodschappen doen en haalde alles wat we lekker vonden de afgelopen weken.
Toen de rest van de Hollanders beneden waren, was te merken dat ook ze het moeilijk hadden. Ze waren minder spraakzaam, liepen vaker terug naar hun kamers.
We gingen de resterende spullen in de koffers doen.
Jacqueline en ik gingen even wandelen, eigenlijk op zoek naar het digitale fotoalbum wat we aan de familie wilden geven. Oscar dacht dat we nog een laatste ronde wilde lopen om alles nog eens goed op te nemen. Onderweg bespraken we wat een bijzondere vakantie we hebben gehad. Jacqueline zei dat haar het meeste bij zou blijven hoe ik hier me gedroeg. Ze vond het leuk om me dagelijks te zien glunderen. Wat me het meest bij zal blijven is de vriendelijkheid, gastvrijheid en liefde die ik heb meegemaakt. Niet alleen van mijn oude vrienden, maar ook van anderen die ik nooit had ontmoet. We hebben hier vrienden voor het leven gemaakt en zullen altijd welkom zijn. De deuren van huizen aan zee, bergen en de binnenlanden staan voor ons open als we terugkomen.
Eindelijk vonden we wat we zochten. Nu was een kwestie van uitzoeken hoe het werkte en hoe we wat foto's erop konden krijgen. Gelukkig heb ik kinderen die hierin handiger zijn dan dat ik het ooit zal worden. Ik vroeg Laura om me te helpen. Dat wou ze wel, maar na een tijdje was te merken dat ze uit haar doen was. Ze was kortaf of gaf geen antwoord. Ineens gaf ze aan dat het haar niet lukte en ging ze naar haar kamer. Daniel nam het over en ik liep achter Laura aan. Ze was naar het toilet in haar kamer gegaan en zei dat er niets aan de hand was.
Ik ging bij Oscar zitten en we bespraken wat we allemaal zouden gaan doen. We gaan vaker schrijven en bellen. We willen ook meer gaan trainen om fit te blijven en hebben daar afspraken over gemaakt. We keken ook naar de spelen, want dat ging ons beter af dan praten. Elke keer dat het afscheid nemen ter sprake kwam, kregen we allebei een brok in ons keel.
De Panamees won zijn wedstrijd glansrijk en kwalificeerde zich.
Jacqueline had inmiddels met Laura gesproken, ze was verdrietig en kon haar emoties niet onder controle krijgen. Toen ik haar sprak, gaf ik aan dat het heel gewoon was en dat ze ze gewoon moest laten gaan.
Daniel en Jacqueline hadden honger. Daniel wilde nog een laatste Panamese maaltijd eten dus ging hij een halen om de hoek. Oscar had daar nog nooit lunch gehaald, maar vond dat het lekker uitzag en haalde voor Gabriel ook iets.
We zouden om 15.00 uur vertrekken naar het vliegveld. Oscar wilde niet te laat komen, we zouden om 19.10 uur vliegen. Rond kwart voor drie wilde hij vertrekken, hij moest zijn tolkaart opladen. Hij maakte zich druk over te laat komen.
We reden langs Lourdes. Doña Aura liep meteen naar buiten. Lourdes gaf aan dat ze misschien niet naar het vliegveld kon komen, omdat Raul aan het trainen was en waarschijnlijk later thuis zou komen. We besloten om uit te stappen om voor de zekerheid afscheid te nemen. Toen Laura de tranen van Doña Aura zag, moest ze huilen en kon ik het ook niet meer droog houden. Doña Aura klemde me vast. Lourdes zag het verdriet van Laura en beloofde ons dat ze toch naar het vliegveld zou komen. We reden verder en kwamen om 15.30 uur aan op het vliegveld. We konden meteen ons bagage afgeven en gingen iets drinken. Oscar wilde nog een laatste biertje met me drinken, ik had een pakje kauwgum gekocht en heb hem de helft gegeven om te bewaren tot 2019. We willen dan weer reizen naar Panama.
Laura was een beetje bijgekomen en gaf aan dat ze ook iets wilde eten, Daniel is hier als een Panamees gaan eten en bestelde ook wat.
Na verloop van tijd kwam Miriam met Gabriel aan. Hoewel alles langer had geduurd dan verwacht, waren haar voorstellen goedgekeurd. Ook ze was wat stiller dan gewoon. Niet veel later kwam de rest van de familie: Lourdes, Doña Aura, Victor, Raul en Maria Fernanda.
Doña Aura wou naast me zitten en hield mijn hand vast. Ze benadrukte meerdere keren dat we nu familie in Panama hadden en dat we altijd welkom waren. Ik vroeg haar om nog eens op me te wachten tot 2019.
Toen het half zes was, gingen we inchecken. Het onvermijdelijke moment was aangebroken. Ik begon afscheid te nemen van de kinderen, dit was het meest veilige. Maar toen ik bij Doña Aura kwam, brak ik en kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ook de rest van ons brak. Woorden kwamen moeilijk uit mijn mond, daarom drukte ik iedereen hard tegen me aan. We gingen naar de douane, maar bleven zwaaien. Familie Murillo liep naar boven om te kunnen zwaaien en nog wat foto's te maken. Toen we door de controle kwamen, zochten we ze op. Ze stonden op ons te wachten om foto's te maken. De tranen vloeiden weer. We besloten om te gaan lopen.
Toen onze tranen wat opgedroogd waren, maakten we een foto van ons vieren. Allemaal maakten we de V teken met onze vingers. Hier in Panama betekent dat Volveremos, we zullen terug komen. Ik stuurde de foto naar Lourdes en Oscar. Ik kreeg meteen antwoord dat ze op ons zouden wachten.
Oscar had me verteld dat de lekkerste rum uit Honduras komt en Zapaca heette. Ik moest een fles meenemen naar huis. Ik moest veel ijs in een glas doen, daarna de rum en om het af te maken maar een beetje cola. Eigenlijk alleen om de rum een kleur te geven. In een supermarkt had ik gezien dat ik kon kiezen tussen een fles van $35 en $55. Maar op het vliegveld kostte een fles $70 en twee voor $100. Ik appte naar Oscar en hij schreef terug dat hij in 2018 een fles voor mij mee zou nemen. Het viel me op dat alles hier duurder was dan in de stad. De schoenen van Daniel waren $25 duurder. Uiteindelijk nam ik twee flessen Panamese rum mee.
Snel daarna konden we het vliegtuig in. Ik nam aan dat we weer dezelfde stoelen hadden. Ik dacht ze gereserveerd te hebben. Maar toen mensen zeiden dat we op hun stoelen zaten, kwam ik achter dat het niet zo was. We hadden drie stoelen aan het raam en eentje in het midden. Ik ben daar maar gaan zitten om mijn voorlaatste verhaal te schrijven.
De reis was sloppend, ik kan nooit elders slapen dan in mijn bed, het eten is niet te eten. Wel twee films bekeken. We waren volgens schema in Nederland rond twalven. Het verzamelen van ons bagage verlieo vlotjes.
Oscar en Lourdes hadden berichtjes gestuurd die ik nu pas kon openen. Oscar en Miriam waren blij met digitale fotolijst, Lourdes mistte ons nu al.
In Nederland kwamen we aan tegelijkertijd met Olympiers die niets hadden gewonnen en naar huis gestuurd werden vanwege bezuiningingen. George stond op ons te wachten met zijn nieuwe bus en bracht ons naar huis.
Morgen alles uitpakken maar, nu eerst uitrusten en wennen aan de zeven uur verschil met Panama
Vannacht kon ik niet slapen, ik heb mijn verhaal in bed geschreven en rond 02.00 uur klapte ik mijn iPad dicht. Ik had het zwaar en wist dat de volgende dag moeilijk zou zijn.
Ik probeerde te slapen, maar mijn gedachten schoten van links naar rechts. Alle mooie momenten kwamen voorbij, ik vroeg me af waar we naar toe moesten als familie Murillo naar Nederland zou komen, hoe het afscheid zou zijn.
Rond zevenen was ik weer wakker. Ik wist dat de dames volleybal moesten spelen, maar ook de Panamese atleet Edwards. Hij zou de 200m lopen. De Mexicaanse Fox koos helaas niet voor volleybal, maar voor andere sporten waar latino's aan mee deden.
Rond negenen kwam Oscar naar beneden, ook hij had niet zo goed geslapen. Paula was er niet dus moesten we ons ontbijt zelf klaarmaken. Het was wel even wennen.
Hij ging boodschappen doen en haalde alles wat we lekker vonden de afgelopen weken.
Toen de rest van de Hollanders beneden waren, was te merken dat ook ze het moeilijk hadden. Ze waren minder spraakzaam, liepen vaker terug naar hun kamers.
We gingen de resterende spullen in de koffers doen.
Jacqueline en ik gingen even wandelen, eigenlijk op zoek naar het digitale fotoalbum wat we aan de familie wilden geven. Oscar dacht dat we nog een laatste ronde wilde lopen om alles nog eens goed op te nemen. Onderweg bespraken we wat een bijzondere vakantie we hebben gehad. Jacqueline zei dat haar het meeste bij zou blijven hoe ik hier me gedroeg. Ze vond het leuk om me dagelijks te zien glunderen. Wat me het meest bij zal blijven is de vriendelijkheid, gastvrijheid en liefde die ik heb meegemaakt. Niet alleen van mijn oude vrienden, maar ook van anderen die ik nooit had ontmoet. We hebben hier vrienden voor het leven gemaakt en zullen altijd welkom zijn. De deuren van huizen aan zee, bergen en de binnenlanden staan voor ons open als we terugkomen.
Eindelijk vonden we wat we zochten. Nu was een kwestie van uitzoeken hoe het werkte en hoe we wat foto's erop konden krijgen. Gelukkig heb ik kinderen die hierin handiger zijn dan dat ik het ooit zal worden. Ik vroeg Laura om me te helpen. Dat wou ze wel, maar na een tijdje was te merken dat ze uit haar doen was. Ze was kortaf of gaf geen antwoord. Ineens gaf ze aan dat het haar niet lukte en ging ze naar haar kamer. Daniel nam het over en ik liep achter Laura aan. Ze was naar het toilet in haar kamer gegaan en zei dat er niets aan de hand was.
Ik ging bij Oscar zitten en we bespraken wat we allemaal zouden gaan doen. We gaan vaker schrijven en bellen. We willen ook meer gaan trainen om fit te blijven en hebben daar afspraken over gemaakt. We keken ook naar de spelen, want dat ging ons beter af dan praten. Elke keer dat het afscheid nemen ter sprake kwam, kregen we allebei een brok in ons keel.
De Panamees won zijn wedstrijd glansrijk en kwalificeerde zich.
Jacqueline had inmiddels met Laura gesproken, ze was verdrietig en kon haar emoties niet onder controle krijgen. Toen ik haar sprak, gaf ik aan dat het heel gewoon was en dat ze ze gewoon moest laten gaan.
Daniel en Jacqueline hadden honger. Daniel wilde nog een laatste Panamese maaltijd eten dus ging hij een halen om de hoek. Oscar had daar nog nooit lunch gehaald, maar vond dat het lekker uitzag en haalde voor Gabriel ook iets.
We zouden om 15.00 uur vertrekken naar het vliegveld. Oscar wilde niet te laat komen, we zouden om 19.10 uur vliegen. Rond kwart voor drie wilde hij vertrekken, hij moest zijn tolkaart opladen. Hij maakte zich druk over te laat komen.
We reden langs Lourdes. Doña Aura liep meteen naar buiten. Lourdes gaf aan dat ze misschien niet naar het vliegveld kon komen, omdat Raul aan het trainen was en waarschijnlijk later thuis zou komen. We besloten om uit te stappen om voor de zekerheid afscheid te nemen. Toen Laura de tranen van Doña Aura zag, moest ze huilen en kon ik het ook niet meer droog houden. Doña Aura klemde me vast. Lourdes zag het verdriet van Laura en beloofde ons dat ze toch naar het vliegveld zou komen. We reden verder en kwamen om 15.30 uur aan op het vliegveld. We konden meteen ons bagage afgeven en gingen iets drinken. Oscar wilde nog een laatste biertje met me drinken, ik had een pakje kauwgum gekocht en heb hem de helft gegeven om te bewaren tot 2019. We willen dan weer reizen naar Panama.
Laura was een beetje bijgekomen en gaf aan dat ze ook iets wilde eten, Daniel is hier als een Panamees gaan eten en bestelde ook wat.
Na verloop van tijd kwam Miriam met Gabriel aan. Hoewel alles langer had geduurd dan verwacht, waren haar voorstellen goedgekeurd. Ook ze was wat stiller dan gewoon. Niet veel later kwam de rest van de familie: Lourdes, Doña Aura, Victor, Raul en Maria Fernanda.
Doña Aura wou naast me zitten en hield mijn hand vast. Ze benadrukte meerdere keren dat we nu familie in Panama hadden en dat we altijd welkom waren. Ik vroeg haar om nog eens op me te wachten tot 2019.
Toen het half zes was, gingen we inchecken. Het onvermijdelijke moment was aangebroken. Ik begon afscheid te nemen van de kinderen, dit was het meest veilige. Maar toen ik bij Doña Aura kwam, brak ik en kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ook de rest van ons brak. Woorden kwamen moeilijk uit mijn mond, daarom drukte ik iedereen hard tegen me aan. We gingen naar de douane, maar bleven zwaaien. Familie Murillo liep naar boven om te kunnen zwaaien en nog wat foto's te maken. Toen we door de controle kwamen, zochten we ze op. Ze stonden op ons te wachten om foto's te maken. De tranen vloeiden weer. We besloten om te gaan lopen.
Toen onze tranen wat opgedroogd waren, maakten we een foto van ons vieren. Allemaal maakten we de V teken met onze vingers. Hier in Panama betekent dat Volveremos, we zullen terug komen. Ik stuurde de foto naar Lourdes en Oscar. Ik kreeg meteen antwoord dat ze op ons zouden wachten.
Oscar had me verteld dat de lekkerste rum uit Honduras komt en Zapaca heette. Ik moest een fles meenemen naar huis. Ik moest veel ijs in een glas doen, daarna de rum en om het af te maken maar een beetje cola. Eigenlijk alleen om de rum een kleur te geven. In een supermarkt had ik gezien dat ik kon kiezen tussen een fles van $35 en $55. Maar op het vliegveld kostte een fles $70 en twee voor $100. Ik appte naar Oscar en hij schreef terug dat hij in 2018 een fles voor mij mee zou nemen. Het viel me op dat alles hier duurder was dan in de stad. De schoenen van Daniel waren $25 duurder. Uiteindelijk nam ik twee flessen Panamese rum mee.
Snel daarna konden we het vliegtuig in. Ik nam aan dat we weer dezelfde stoelen hadden. Ik dacht ze gereserveerd te hebben. Maar toen mensen zeiden dat we op hun stoelen zaten, kwam ik achter dat het niet zo was. We hadden drie stoelen aan het raam en eentje in het midden. Ik ben daar maar gaan zitten om mijn voorlaatste verhaal te schrijven.
De reis was sloppend, ik kan nooit elders slapen dan in mijn bed, het eten is niet te eten. Wel twee films bekeken. We waren volgens schema in Nederland rond twalven. Het verzamelen van ons bagage verlieo vlotjes.
Oscar en Lourdes hadden berichtjes gestuurd die ik nu pas kon openen. Oscar en Miriam waren blij met digitale fotolijst, Lourdes mistte ons nu al.
In Nederland kwamen we aan tegelijkertijd met Olympiers die niets hadden gewonnen en naar huis gestuurd werden vanwege bezuiningingen. George stond op ons te wachten met zijn nieuwe bus en bracht ons naar huis.
Morgen alles uitpakken maar, nu eerst uitrusten en wennen aan de zeven uur verschil met Panama
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
